Chapter Nine : Family Invasion

Ik zat al drie uur aan Robert's bed. Geen moment had ik zijn hand losgelaten,terwijl ik zo nu en dan zijn voorhoofd depte. Hij ijlde nu al ongeveer een uur en de angst groeide bij elke stuiptrekking. Zijn haren waren nat van het koortszweet en mijn wangen waren nat de tranen. Plots klopte iemand hard op de deur. Toen ik over mijn schouder keek,zag ik dat het Hexam was.
"Ja,Hexam?" vroeg ik moeilijk.
"Milady,uw...euhm,uw hele familie is hier." kondigde hij aan,alsof hij ervoor beschaamd was.
Meteen schoot ik overeind.
"Wat zeg je?" riep ik stomverbaasd uit.
Hij knikte kort. Zuchtend legde ik het doekje terug in de kom met water,veegde de tranen van mijn wangen en liet met tegenzin Robert's hand los.
"Hexam,blijf bij hem tot ik terug ben. En dat zal niet lang duren." beveelde ik vastberaden.
Hij knikte en liet me door de deur. Vastberaden liep ik met ruisende rokken naar de troonzaal. Meteen toen ik de grote masieve eiken deur doorgewandeld kwam,stormde moeder op me af om me te omhelzen,maar ik weerde haar met een strak gezicht af.
"Wat doen jullie hier?" vroeg ik koel.
Grootmoeder stak verbouwereerd haar neus in de lucht en keek me kwaad aan.
"Maybeline,zo spreek je niet tegen je ouders." snauwde ze.
Ik negeerde haar opmerking en keek mijn ouders afwachtend aan. Moeder zuchtte en wisselde een blik met vader. Daarna kwam ze met gespreide armen op me af.
"Meisje,ik heb de situatie nog eens besproken met je vader en we zijn van mening dat je gelijk had. We willen niet dat je bij een man blijft die je mishandeld. We zijn hier om je mee te nemen en het huwelijk te laten ontbinden in Rome." zei ze met een lach,alsof ze me goed nieuws bracht.
Ik stond perplex. Met grote ogen gaapte ik mijn ouders aan. Ik had hen drie brieven gestuurd waarin ik smeekte het huwelijk te laten ontbinden en nu,juist nu,beslisten ze mijn wens in te willigen! Een wens die ik niet meer koesterde!
"Nee." antwoordde ik toen ik mijn stem teruggevonden had.
Moeder keek me verrast aan. Vader stapte naar me toe.
"Meisje,je gaat met ons mee." sprak hij dwingend.
"Nee,ik doe het niet. Zijn jullie gek!? Hebben jullie wel gehoord wat er gebeurd is? Ik kan hem onmogelijk nu achterlaten." riep ik met overslaande stem.
Grootmoeder kwam naar me toe gebeend en greep mijn arm stevig vast.
"En nu is het genoeg,klein wicht! Leer eerst hoe je tegen je ouders spreekt! En je moet hen gehoorzamen! Nu is het perfecte moment,tegen dat hij terug bij bewustzijn komt,is alles geregeld en ben je weer vrij." siste ze,haar gezicht amper enkele centimeters van het mijne verwijderd.
De aders aan haar slapen klopten vervaarlijk. Nu wist ik waarom grootvader zo blij was geweest dat hij stierf,met dit mens viel niet te leven! Ik rukte mijn arm uit haar greep en keek hen alledrie woedend aan.
"Mijn huis uit." fluisterde ik dreigend. "Vertrek,of ik laat de soldaten komen!" voegde ik er schreeuwend aan toe.
Na me nog even aangestaard te hebben,probeerden ze zo trots mogelijk de aftocht te blazen. Briesend keek ik hen na,waarna ik me met een zucht op een stoel liet zakken. Soms kon ik hen echt niet volgen. Als ik het niet wilde,moest ik met Robert trouwen. En nu ik bij hem wilde zijn,beveelden ze me hem te verlaten. Plots klonken er voetstappen door de zaal. Vermoeid keek ik op. Christopher keek me triest aan. In zijn hand hield hij een doek die de geur van chloroform duidelijk afgaf.
"Christopher,jij ookal?" fluisterde ik gekwetst.
Hij zuchtte en mijdde mijn blik.
"Het is voor je eigen bestwil,May. Het spijt me." sprak hij voorzichtig,waarna hij de doek tegen mijn neus en mond drukte.
Ik liet hem maar doen,vechten tegen hem was zinloos. Het bedwelmende effect van de chloroform deed razendsnel zijn werk en ik zakte als een lappenpop in mijn broers armen. Ik voelde nog hoe hij me optilde en me de zaal uitdroeg. De laatste gedachte die nog door mijn hoofd flitste voor alles zwart werd was 'Robert,vergeef me.'