O jee. Een beetje gênant.

"Ik ga naar boven liefste. Giovanni kan er elk moment zijn. Kom je dadelijk ook?" Edward had zijn handen op mijn middel en keek diep in mijn ogen. Ik keek snel naar mijn ruiterspak.
"Uh, ik kan maar beter eerst iets anders aandoen. Je vriend zal het vast niet zo leuk vinden als ik zo smerig ben," zei ik met nog een blik op mijn modderige outfit.
"Maar jij ziet er toch altijd fantastisch uit?" Ik rolde met mijn ogen.
"Ga maar. Ik wilde Bliksem en Luna toch binnen zetten." Luna was mijn merrie.
Edward had haar voor me gekocht. Hij zag zo dat ik het goed met haar kon vinden. De eigenaar had gezegd dat ze een eenhoornkarakter had. Ze liet zich alleen door vrouwen temmen. En inderdaad toen Edward haar een hoofdstel wilde omdoen begon ze zo hard te steigeren dat hij in een plas modder viel, terwijl ze met mij geen problemen had. Sindsdien zette ik de paarden steeds binnen.
"Oké, maar schiet wel op. Ik mis je nu al," zei hij waarna hij zijn lippen op mijn pols drukte. Bliksem en Luna hinnikten luid. Het leek op gelach.
"Bemoeien jullie je maar met je eigen zaken," zei ik tegen hen.
"Ik kom van zodra ik mijn haren gewassen heb naar je toe," beloofde ik Edward waarna ik mijn lippen snel op de zijne drukte.
"Tot snel," fluisterde ik. Ik zette de paarden binnen en tuigde ze diep in gedachten verzonken af. Wat hield ik toch veel van Edward. Hij was alles wat ik wilde en vreemd genoeg wilde hij mij ook. Ik zweefde naar boven waar Eliza me mijn jurk aanreikte.
"Uw bad is gereed mevrouw," zei ze. Ik deed alsof ik ineenkromp.
"Eliza alsjeblieft, noem me toch Bella. Mevrouw klinkt zo oud en ik ben trouwens nog altijd niet getrouwd." Eliza probeerde nog om niet te lachen, maar dat was – zeker voor haar – onbegonnen werk.
"Goed dan. Bella, je bad is klaar."
"Dank je Eliza." Eliza was mijn persoonlijke meid. Daar hield ik niet zo van. Het klonk zo vreemd. Ik behandelde haar liever als een vriendin, alleen had zij dat nog niet helemaal door. In de badkamer rook het heerlijk naar fresia en rozemarijn. Ik gooide mijn ruiterspak in de mand die bedoeld was voor de was en liet me in het heerlijk warme water zakken. "Ah. Het leven is goed," mompelde ik. Terwijl ik lag te weken keek ik naar de jurk die klaar hing. Hij was van blauwe linnen en was speciaal voor gelegenheden als deze. Hij was erg mooi en vrij eenvoudig. Ik hield niet zo veel van al te ingewikkelde ontwerpen. Edward had me graag zo'n duizend dure geschenken gegeven maar ik had hem duidelijk gemaakt dat ik niet hield van al dat gedoe. Ik keek naar de klok en zag dat ik te laat ging komen. Briljant. Nou ja, een dame mocht te laat komen. Dat had Edwards moeder me gezegd. Ik waste mijn haar en stapte uit bad. Ik wikkelde een handdoek om mijn middel en begon mijn haren te drogen. Ik deed dat liever voor ik mijn jurk aandeed.
Toen dat eindelijk achter de rug was deed ik de handdoek af en draaide me naar mijn jurk.
"Sorry Edward, ik weet... Oh excuseer." Ik keek op en zag dat er een jongen in de badkamer stond. Ik schrok me een ongeluk. Toen ik bekomen was van de schok nam ik de zijden badjas en sloeg hem om.
"Het spijt me vreselijk juffrouw. Ik, ik..." De arme jongen was helemaal rood. Hij had zijn hoofd gegeneerd afgewend en kon alleen maar stotteren. Ik zag dat hij een paar pakketten onder zijn arm droeg. Dat was vast Giovanni.
"Het geeft niet hoor. Je hebt je van gang vergist. Kan iedereen gebeuren," stelde ik hem gerust. "Je kan kijken ik ben toonbaar."
Hij keek op en zijn ogen werden groot toen hij me aankeek. Ik zag zijn ogen snel door de kamer schieten en toen keek hij weer naar mij, zijn gezicht nog altijd zo rood als een biet.
"Nogmaals mijn excuses. Ik moet nu gaan. Eh, ik zou zeggen aangenaam maar dat klinkt nu een beetje..." stamelde hij.
"Ga maar, het was ook leuk jou te zien. Maar de volgende keer gewoon kloppen hoor. Ik zie je vast nog wel eens." Ik glimlachte naar hem terwijl ik dat zei, in de hoop dat hij zich wat beter zou voelen. Hij knikte met een onzekere glimlach en vertrok toen weer. Arme stakker. Ik kon me wel voorstellen hoe hij zich zou voelen als hij erachter kwam dat hij mij zou moeten schilderen.
Ik trok mijn jurk aan en wilde net mijn haren kammen toen er werd geklopt. "Ja?"
"Bella, Edward zegt dat je ons in de tuin kon vinden als je klaar was."
"Dank je Evelien. Ik moet alleen mijn haren nog kammen. Ik kom er zo aan. Afhankelijk van hoe mijn haren erover denken tenminste," mompelde ik erachter aan. Ik hoorde Evelien lachen dus ze had me gehoord.
"Ik geef het door. Tot snel." En toen was ze weg.
Ik borstelde voor mijn leven. Ik was eigenlijk al veel te laat en ik was vrij zeker dat er ook voor vrouwen een grens was. Ik schoot in mijn schoenen en liep de gang door. Ik hoorde stemmen in de hal en herkende die van Edward dus ze waren nog niet al te lang op weg. Ik stond bovenaan de grote trap in de hal toen ik hun gesprek kon volgen. Evelien had de anderen nog maar net ingehaald.
"Bella is van mening dat haar haren soms niet mee willen. Maar als je het mij vraagt komt het gewoon doordat ze zelf veel te veeleisend is tegenover zichzelf. Als ik haar erover aanspreek dan zegt ze dat ik alleen het allerbeste verdien..." Natuurlijk, hij was mij weer eens de hemel aan het in prijzen.
"En dan zeg jij weer: 'Jou dus'," vulde ik hem aan om duidelijk te maken dat ik er was. Hij draaide zich meteen om en ook Giovanni keek onmiddellijk op. Ik zag het ongeloof op zijn gezicht.
Verrassing, dacht ik. Ik liep de trap af, de jurk golfde langs mijn enkels. Ik zag dat Edward iets zei maar het was te stil om te horen.
"Bella, dit is Giovanni. Giovanni dit is mijn Bella. Het liefste, mooiste meest geweldige meisje ter wereld." Terwijl hij dit zei keek hij me zo liefdevol aan dat ik mijn ogen blozend afwende.
Ik keek Giovanni aan en glimlachte naar hem. Hij had zijn uitdrukking ondertussen onder controle en keek me met beleefde bewondering aan.
"Uw verloofde heeft me veel over u verteld. En hij heeft niet overdreven. U bent inderdaad beeldschoon," zei hij terwijl hij mijn hand kuste.
Ik bloosde. Wat hebben die mannen toch? vroeg ik me af.
"Dank u Giovanni. Ik ben zeer vereerd u te ontmoeten. Edward heeft me ook veel over u verteld. En als ook maar de helft daarvan waar is dan bent u een nieuwe Caravagio," zei ik glimlachend terwijl ik mijn hand terugtrok.
"Zo zullen we dan op een bankje gaan zitten? Dan kan Giovanni beslissen hoe hij het liefst te werk gaat," stelde Edward voor.
Ik knikte en we liepen naar buiten. Ik met Edwards arm om mijn middel, Evelien arm in arm met Nicolaas en Giovanni vlak achter mij en Edward. Om de een of andere reden voelde ik zijn ogen steeds op een onaangename manier in mijn rug prikken, maar ik negeerde het.
Toen we op het bankje bij het kleine meer gingen zitten keek ik vlug naar Giovanni die me een knipoog toewierp. Ik bloosde en keek weg. Plots besefte ik dat hij en ik de enige waren die wisten wat er gebeurd was. We hadden een geheim. Ons geheim. Ik wist zeker dat Edward het geen fijn idee zou vinden dat Giovanni me zou schilderen als hij wist dat hij bij mij in de badkamer had gestaan.
"Zo Giovanni. Wat had je voor mijn engel in gedachte?" vroeg Edward terwijl hij me liefdevol over de wang streelde. Giovanni zette zich op de rots en keek me lang aan, waarna hij de omgeving bekeek.
"Ik zou een eenvoudig portret willen maken. Een beetje in deze stijl."
Hij haalde één van de doeken te voorschijn en liet hem zien. Het was een mooi portret van een vrouw die wel wat op Giovanni leek. Zijn moeder of tante misschien. Ik vond het wel mooi.
"Dat zou prachtig zijn. Wat denk jij liefste?" vroeg Edward teder.
"Ik vind het heel mooi. Je hebt inderdaad erg veel talent Giovanni." Ik keek hem aan en dacht even dat hij naar me keek met een erg intense blik, maar toen ik met mijn ogen knipperde keek hij weer normaal.
"Ik zou ook graag een portret van jullie twee willen maken als dat goed is," zei hij tegen Edward.
"Dat klinkt goed. Bella?" Ik knikte.
"Maar we beginnen beter bij het begin..." ging Giovanni verder.
"Edward! Edward waar zit je?" Het was meneer Masen en hij liep al snel de hoek om.
"Ah daar ben je! Ik heb net bericht gekregen van een vergadering in de stad. Je zal met me mee moeten." Ik drukte mezelf even dichter tegen Edward aan. Die vergaderingen gingen over het familiebedrijf. Dan werden er nieuwe zakenvrienden gemaakt en oude vriendschappen onderhouden. Het was belangrijk en ik was een paar keer mee geweest. Eerlijk is eerlijk, er waren toen erg veel mannen geweest die met ons kwamen praten. Maar ik vond het hoe dan ook niet leuk. Als ik niet gevraagd werd ging ik liever niet mee, maar dat betekende wel dat ik Edward een paar uur zou moeten missen. Edward gaf me een snelle kus op mijn wang, als we alleen waren geweest dan had hij me op de lippen gezoend maar onze vrienden en Giovanni zaten erbij.
"Ik zal je missen liefste. Ik ben zo snel mogelijk terug."
"Ik zal op je wachten, je weet waar." Ik knipoogde. Hij keek me even aan en leek toen een idee te hebben.
"Giovanni, misschien kan je al beginnen. Er is een atelier in de rechtervleugel. Daar mag je gebruik van maken," riep Edward terwijl hij uit het zicht verdween.
"Bedankt!" riep Giovanni hem na. "Eh, sorry, maar ik werk liever zonder pottenkijkers als je begrijpt wat ik bedoel."
Evelien en Nicolaas knikten en gingen nadat ze me gedag hadden gezegd naar huis. Ik toonde Giovanni de weg naar het atelier. Ik was er maar één keer geweest maar herinnerde het me nog heel goed omdat het zo'n mooi uitzicht had.
"Hier is het dan. Uw werkruimte," zei ik terwijl ik hem binnenliet.
"Mooi, goed uitgerust en een prachtig uitzicht. Goed verlicht... Perfect."
"Ja, elke kamer in dit huis is perfect gelegen," zei ik hem.
Hij draaide zich naar me om en weer dacht ik die intense blik te zien. Maar ik zag waarschijnlijk alleen maar spoken.
"Zou u alstublieft plaats willen nemen?" vroeg hij. Zijn stem klonk ook al vreemd. Smachtend haast. Misschien kwam dat door zijn passie voor kunst. Ik zette me op de bank die daar stond. Hij keek me lang aan en ik verroerde geen vin. Toen liep hij naar me toe en nam mijn schouders vast.
"Mag ik? Ik wil gewoon kijken hoe u er het beste uit ziet," fluisterde hij. Ik vond het niet fijn dat hij zo zacht sprak. Het voelde te intiem, maar hij vond het waarschijnlijk nodig. Ik wist niets van kunstenaars en hun manier van doen dus ik knikte.
Hij draaide mijn schouders, liet zijn handen naar mijn armen glijden en verplaatste ze zodat ze op mijn schoot lagen. Toen deed hij weer een stapje naar achteren en bekeek me weer veel te lang.
Hij schudde zijn hoofd en nam mijn gezicht. Hij draaide het steeds een andere richting op en toen hij me los liet streelde zijn hand mijn wang. Hij streek mijn haar achter mijn oor, nam toen weer een lok en drapeerde hem over mijn schouder, stopte hem weer terug... Het duurde even tot hij eindelijk vond dat het er goed uitzag. Toen stapte hij weer naar achter. Hij bukte zich en nam mijn heupen.
"Je vind het toch niet erg?" vroeg hij weer, zijn stem veel te intens. Het leek een beetje op hoe Edward klonk vlak na onze eerste kus.
Gewoon passie voor zijn vak, stelde ik mezelf gerust.
"Als het nodig is." Mijn stem verried hoe ongemakkelijk ik me voelen. En hij keek naar me op, zijn uitdrukking professioneel.
"Sorry als u zich ongemakkelijk voelt door mijn nabijheid. Ik heb gewoon zelden met zo'n knap model gewerkt... En meestal heb ik die ook niet zo eh, kwetsbaar gezien als u. Maar ik verzeker u, als ik u schilder ben ik schilder. Daar staat privé volledig buiten." Hij leek me oprecht en ik kon me ontspannen.
"Oké, sorry ik ben het ook niet gewend te poseren ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken."
Hij knikte begrijpend en draaide mijn heupen een beetje. "Er ontbreekt nog steeds iets," mompelde hij. "U bent echt adembenemend. Ik dacht even dat ik een Griekse Godin zag."
Ik bloosde en hij knikte goedkeurend.
"Ja, dat ontbrak," mompelde hij tegen zichzelf voor hij zich achter de schildersezel plaatste.