Alles verandert

De keuken was weg. Weg, compleet in het niets opgegaan. En dat mocht redelijk letterlijk worden opgevat. Amina "zag" niets, alsof ruimte en tijd daar hadden opgehouden te bestaan. Ze had nooit veel van quantumfysica begrepen, maar ze merkte wel dat hier het een en het ander was misgelopen. Een paar dimensies verloren, of zo? Ondanks de nonchalante toon van haar laatste gedachten keerde haar maag om. "Ik zag niets? What the ...?!?!" Ze vloekte binnensmonds. Hoe kon ze dat "niets" nu in godsnaam gezien hebben? Je kan niets toch niet zien. De chaos in haar hersenpan begon haar gedachtenwereld meer en meer te herleiden tot een slagveld. Een onverwachte nieuwsgierigheid maakte zich van haar meester. Amina slaakte een diepe zucht. "Waarom doe ik dit toch" dacht ze, en tegelijk zette ze een stap vooruit. Ze bereikte de leegte en merkte tot haar verbazing dat ze niet voor een donker gat stond.
In plaats van het donker gat stond ze plots in haar keuken. “Stop nu eens met jezelf in de lepel te bewonderen en help me liever met het dekken van de tafel” hoorde ze haar moeder roepen.
Ze schrok wakker. Wat is er in godsnaam aan de hand in deze wereld? Wat is de oorzaak van al deze vreemde feiten en gebeurtenissen? “Zal het nog voor vandaag zijn?”
Snel zette ze haar verwarde gedachten aan de kant en hielp bij het zetten van de tafel. Het was haar nog niet opgevallen maar het rook eigenlijk best wel lekker in de keuken. Vooral de sterke kruiden die haar moeder altijd vers uit de tuin plukte waren sterk aanwezig. Ze at, samen met haar beste vriend, Ralf, aan tafel. Hij kwam op altijd langs op vrijdagavond, om wat bij te kletsen over de afgelopen week en om haar zwaardtechnieken nog wat bij te schaven. Sinds ze 18 was geworden, mocht zij nu ook een zwaard hanteren. Na het eten begonnen ze aan hun wekelijkse oefeningen, maar zoals gewoonlijk stopten ze al snel met oefenen en draaide het onderwerp anders uit. De vreemde flits en de plotse verplaatsing van de herberg naar haar eigen huis vond ze best vreemd. Om niet te zeggen angstaanjagend. “Er moet daar iets gaande geweest zijn in die herberg, waardoor er de keuken er niet meer was” Constateerde Ralf, waarop ze alleen maar een instemmend ja kon knikken. Aangezien hij een grote interesse vertoonde voor nigromansie, het beoefenen van de zwarte kunsten, besloot ze hem mee te nemen op haar zoektocht. Eigenlijk was ze gisteren al vertrokken, wat natuurlijk ironisch aanvoelde, want nu zag ze zichzelf nog eens een dag later vertrekken. Althans, vermoedde toch dat het een dag later was.
Ze pakten hun gerief samen en vertrokken. Hij had zijn reisgewaad aangetrokken, hetgeen hij altijd droeg als hij reisde. Zij had een gewone jurk aangetrokken omdat ze wist dat het nogal warm kon zijn in die bedompte bossen, waar het meestal vochtig maar zeer warm kon zijn. Ze dacht terug aan de afgrijselijke wezens die ze had gezien. Nu wist ze zeker dat het geen droom was geweest want het gevoel toen ze de oplichtende ogen in tussen de bomen zag, kwam in alle hevigheid terug.
“Laten we vertrekken, het is al wat later dan voorzien. Straks komt de zon op.” Ze hing haar rugzak over haar schouder, haar zwaard aan haar riem en keek achterom naar Ralf. “Komaan, nu het nog koel is buiten, kunnen we veel sneller reizen. De paarden zijn ook al gezadeld en voorzien van voldoende voedsel en drank.” Geïrriteerd leep ze alvast naar de paarden.

Toen ze vertrokken was de zon al opgekomen. “Kon je je niet wat meer haasten? Nu zijn we vast te laat bij de herberg.” Ralf fronste zijn wenkbrauwen: “Nu niet moeilijk doen hé! Jij wou in de eerste plaats dit avontuur ondernemen. Het is dus NIET mijn fout dat we daar te laat gaan zijn.” Amina haalde haar schouders op: “Mannen”, zuchtte ze. En daarmee was het laatste woord gezegd.

Rond de middag was haar slechte bui overgewaaid. Helaas was dat ook het geval met het mooie weer. De zon had zich achter de wolken verscholen en een stormwind beukte in op de ruiters en hun paarden. Een gigantische regenbui had bovendien de weg herschapen in een diepe modderpoel. Toen ze eindelijk de knus verwarmde herberg binnenstrompelden, was de zon al lang onder gegaan. Amina had de nachtelijke reis niet zo erg gevonden als de vorige keer. Ralf was meegegaan, en hij was onwaarschijnlijk handig met het wapentuig. In tegenstelling tot vorige keer leek alles nu normaal. Ze hadden een immense honger, en spraken de man achter de bar aan: “Goedenavond beste man, kunnen wij zo laat op de avond nog wat te eten krijgen?” De vriendelijke waard verwees het tweetal door naar de keuken, waar ze alsnog wat eten konden verorberen. Eens op hun kamer begon het te stormen in Amina’s hersenen: “Ik ben nat, ik ben vuil, en ook nog eens verkouden.”
Ze keek op haar horloge: “en het is 2 uur ’s nachts” klaagde ze,” waarom ben ik hier ooit aan begonnen?”. Ze zakte moedeloos neer op haar bed en viel, met haar kleren nog aan, in slaap.



Amina werd de volgende dag bruusk gewekt door de waard van de herberg. Hij was helemaal over stuur en wist geen woord te brengen. Ze wilden eten maar hij bleef maar stotteren. Het enige wat ze er kon uit opmaken was dat hij zijn ogen niet kon geloven. Tjah, met zo’n mooie verschijning als haar kon hij natuurlijk zijn ogen niet geloven. Toen ze de trap afdaalde en aan haar tafel ging zitten die aangewezen was door de waard, voelde ze de starende blikken van de andere mannen die op dat moment in de herberg aanwezig waren. “Waar kijken jullie zo naar? Het is alsof je je eigen grootmoeder net bent tegengekomen.” Daarop klapten ze snel hun mond meer dicht en deden verder met wat ze bezig waren. Hun vrouwen hadden niet eens opgekeken, zij waren het immers al gewoon dat hun man hen niet zag staan. “Dat moet dus hetgeen zijn dat de waard ons wilde vertellen, denk je niet?” Ze keek aandachtig naar Ralfs gezicht om te zien wat hij ervan dacht maar hij had Amina niet gehoord. “Hallo, aarde aan Ralf?” Hij antwoordde nog steeds. Vreemd genoeg bewoog hij wel, het is te zeggen, hij was nog aan het kauwen maar zijn hoofd was gedraaid naar een deur van de stallen. Ze wat dat omdat ze gisteren door die deur naar binnen waren gekomen na zeker te zijn dat hun paard de beste zorg kreeg. “Ik weet niet wat er is maar ik ga nu gaan kijken. Iedereen doet hier vreemd en zelfs Ralf negeert me gewoonlijk nooit.” Ze stapte geïrriteerd op van stoel en zette enkele stevige passen richting de deur. Ze nam de deurknop vast en duwde de deur met een zwaai open. “Zie je wel dat er niets …………” Nu was het Amina wiens mond openviel van verbazing. De stal was veranderd in een soort van ondergronds, grijs complex met auto’s en fietsen. Op de plaats waar gisteren nog hun paarden stonden, stonden nu twee fietsen. Plots stond Ralf naast haar, hij was blijkbaar gekomen van het vreemde voorval en stapte resoluut de nieuwe ruimte in. “ Laten we vertrekken. Er zijn hier vreemde dingen aan de gang die niet lang meer mogen duren. We moeten dit oplossen voordat de lokale bevolking erachter komt wat er gebeurd.” Hij nam de fiets en stapte naar de uitgang waar vroeger een gewone omhein was. Nu stond er echter een slagboom die niet wilde opengaan. Aangezien hij geen ticketje had. Logisch, want gisteren was de automaat er nog niet. Hij wilde net zijn zwaard nemen om de slagboom doormidden te hakken toen hij merkte dat zijn zwaard weg was. In de plaats daarvan hing er nu een pistool aan zijn riem. Hij trok zijn pistool en wist vreemd genoeg hoe hij het moest gebruiken. Ralf richtte de loop op de automaat en loste een schok. De slagboom ging open. Toen ze eindelijk buiten en genoten van de frisse ochtendlucht en een stralend zonnetje op hun gezicht, was er opnieuw die vreemde flits. Amina viel flauw. Precies of ze was erdoor getroffen. Toen ze weer bijkwam zag ze tot haar verbazing dat alles weer normaal was. Hun zwaarden waren terug, hun fietsen waren opnieuw paarden geworden die rusten aan de kant van de weg stonden te grazen en de herberg zag er uit zoals ze die gisteren voor het eerst (maar volgens Amina, voor de tweede keer) zagen.