Tickle death

Hij stopte voor Vila. 'wow is dat jouw huis?' vraag ik verbaast. 'Ja,' zegt hij trots, 'en ook die van mijn broer,' zegt hij er met een zucht achteraan. Ligt het aan mij of mag hij zijn broer niet zo erg? Wat maakt mij het ook uit wat die sukkels van elkaar denken. Hij heeft me gewoon een soort van ontvoerd. Ondertussen stap ik uit en loop naar het huis. Demon komt naast mij lopen en pakt mijn hand vast. Ik trek het los 'laat me los,' sis ik boos. 'En wat als ik dat nou niet doe?' vraagt hij speels. 'Dan word ik boos,' zeg ik. 'Oh, wordt je dan boos? Ik wil jou wel eens boos zien,' zegt hij terwijl hij mijn hand weer vast pakt. Ik trek hem weer los en stop mijn handen deze keer in mijn zakken. We zijn bij het huis aangekomen waarna Demon de deur open doet en mij binnen laat. In de huiskamer aangekomen ga ik op de bank zitten. Demon komt langs mij zitten en zegt 'Ik zou wel eens willen weten wat er gebeurd als ik dit doe.' Hij begint mij te kietelen 'hou op, hou op alsjeblieft!' lach ik. Demon gaat gewoon door 'Wat zeg je dan? hou op lie....' zegt hij lachend. Als ik begrijp wat hij bedoeld doe ik opeens of Demon mij heel erg pijn heeft gedaan. Ik sla mijn armen om mijn middel en ik begin te kreunen. Demon laat mij van schrik los en kijkt me bezorgt aan. Ik ga rechtop zitten en ga dan voorover gebogen staan. Ik ga langzaam recht staan, zet het dan op een lopen, en ondertussen gil ik 'NEE NOOIT!!'. Demon staat me verontwaardigt na te kijken. Maar dan komt er een lach op zijn gezicht en hij rent me achterna. Ik ga nog harder rennen en nog veel harder gillen 'Je kunt me toch niet pakken nenenene!' gil ik heel kinderachtig. Ik zie Demon niet meer achter me. hé hoe kan dat? Dan loop ik ergens tegen aan. Ik kijk waar ik tegen aan ben gelopen. Tot mijn verbazing is het niet een iets maar een iemand. 'Hebbes,' lacht Demon.