2,3

‘IK VLIEG!!!’ Riep ik terwijl ik op de motorkap zat van Itachi’s razendsnelle auto. Itachi lachte duivels. Ik keek achterom waar Tobi lachend op de achterbank zat, met een doodsbange Deidara ernaast. Kisame bleef helemaal stil zitten, maar beval Itachi wel hoe hij moest rijden. Ik zag dat Tobi naar mij toe klom. Ik schoof een beetje op, zodat hij naast me kon zitten. Grijnzend klom ik op zijn rug, Itachi maakte per ongeluk –omdat hij niet op de weg kon kijken- een vreemde plotselinge bocht, waardoor hij op het verkeerde weg deel ging rijden. ‘Itachi kijk uit!’ riep ik. Maar het was te laat. Ik viel uit de auto. Gelijk remde Itachi. Tobi sprong de auto uit om me te halen. ‘Au..’ mompelde ik, terwijl ik probeerde op te staan. ‘Gin chan, gaat het?’ vroeg Tobi bezorgt toen hij me overeind hielp. ‘het gaat prima…’ kreunde ik door de pijnscheut die door mijn been ging. Tobi slingerde me op zijn rug, en haastte zich terug naar de auto. Iedereen keek een beetje bezorgt. Toen ik op de achterbank naast Deidara neer werd gezet, schoot er nog een pijnscheut door mijn been. Mijn gezicht verkrampte even door de pijn. ‘Oke…’ mompelde ik. ‘Ik begrijp je doodsangsten nu volkomen, Deidara.’ Deidara grinnikte. Toen Tobi naast me zat, begon Itachi weer te gassen, voorzichtiger dit keer. Alleen zat er niet veel verschil in zijn rijsnelheden.

‘Ik had jullie gewaarschuwd!’ schreeuwde Konan. ‘Ik zei toch dat het te gevaarlijk voor d‘r was!!!’ niemand gaf antwoord. Ik rolde met mijn ogen. ‘Ik hád jullie gewaarschuwd!’ herhaalde ze. ‘de volgende keer letten we wel wat beter op.’ Mompelde Kisame. ‘ER KÓMT GEEN VOLGENDE KEER!’ snauwde Konan. Ik zuchtte, en was deze discussie zat. Daarom liep ik langs Konan heen, richting de hal. Niemand zei iets, en het bleef ook stil. Toen ik op mijn kamer was, ging ik op mijn bed zitten. Ik bekeek mijn been. Er zat een kleine wond, maar ik had geen idee hoe erg mijn been van binnen beschadigd was. Ik kon er in ieder geval nog mee lopen, al ging dat wel heel moeilijk. Ik legde mijn handen op de plek waar het het meest pijn deed, en begon te helen.