5.

‘Zeg Josh,’ begin ik, nadat ik een stuk pizza op heb. Ik had geen zin om nu alweer te gaan zeuren. Ik was er na een paar uur nu wel achter dat zeuren en chagrijnig doen niets hielp. Nu weet ik dus weer waarom ik met mijn vader mee gegaan ben toen ze gingen scheiden. Josh maakt een geluidje en eet verder. ‘Ik hoefde de pizza’s niet te betalen, maar moest je zeggen dat ze van ene Robert afkomen. Ken je hem?’ Josh kreunde en slikte een hap door. ‘Ja,’ zei hij. ‘Hij zit bij me in het football team. Echt een slijmerd.’ Ja, vertel mij wat. ‘Altijd achter de meisjes aan. Pas maar op hoor, hij krijgt je zo zijn bed in.’ Ik begon hard te lachen, maar hield al snel op door mijn moeder, die me aan de andere kant van de tafel een boze blik toe wierp. ‘Maak je maar geen zorgen broer, ik ben niet zo makkelijk te krijgen.’ Josh keek me nog even vragend aan, maar ik nam alweer een hap van mijn pizza, om hem te laten merken dat het onderwerp daarbij gesloten was.