26.

Seth, in wolfvorm. Het zou grappig zijn geweest als ik niet vanbinnen in paniek was geraakt. Ik wilde eerst gewoon voorbij lopen, maar Seth ging pal voor me staan. 'Aan de kant,'zei ik toonloos. Hij bleef staan. Toen ik opzij stapte deed hij dat ook. Het leek verdomme wel een kleuterspelletje. 'Aan de kant,'herhaalde ik. Ik beet op mijn lip. Ik wilde zijn naam niet uitspreken, geen teken van herkenning geven. Seth deed een stap naar voren en ik bleef staan waar ik stond. Ik was niet van plan om me zo maar gewonnen te geven. Bovendien wilde hij me vast terugbrengen naar La Push en dat wilde ik niet. Vanachter Seth zag ik Marcus verbaasd staan kijken. Ik schudde bijna onmerkbaar mijn hoofd. 'Luister, ga-aan-de-kant,'zei ik en ik begon boos te worden. Wat kon dat joch irritant en koppig zijn. Seth kwam nog dichterbij en legde zijn kop tegen mijn buik. Ik voelde vreemd gevoel in mijn buik. Ik had dit zo lang gewild, sinds ik was vertrokken, maar ik kon hier nu niet aan toegeven. Ik zuchtte en duwde Seth weg. Hij piepte en ging voor mijn voeten liggen. 'Seth, ga verdomme...' Ik hield mijn mond. Ik was bijna vergeten dat Cicilia en Marcus er ook nog waren. Marcus pakte me bij mijn hand. 'Kom,'zei hij zachtjes. Hij leidde me langs Seth, die me met grote verdrietige ogen nakeek. Ik probeerde dat schuldige gevoel te negeren. Ze hadden mij niet nodig. Cicilia keek me vragend aan. Ik zuchtte en negeerde het. Ik was niet van plan iets te vertellen.