Chapter Seven : Ride Through The Fields

Die dag zorgde ik ervoor dat ik Grant geen moment onder ogen moest komen. Bij het ontbijt liet ik Noémi melden dat ik me ziek voelde en tijdens het middageten was ik weg. Zodra iedereen in het kasteel aan het werk was,liet ik Jonathan Calypso zadelen en galoppeerde ik zo ver mogelijk weg van mijn nachtmerrie. Terwijl de win dmijn prachtig gevlochten haar losblies,hoopte ik dat het net hetzelfde zou doen met mijn herinnerringen aan vannacht. Na wat wel uren leek,arriveerde ik aan de rand van een bos. Hijgend tuurde ik door de bomen door,op zoek naar een pad. Blijkbaar was dat er niet,dus ging ik op rustig op zoek naar een weg. Na lang zoeken,vond ik een diep gegroefd karrenspoor,dat recht naar een meertje leidde. Daar er niemand in de buurt was,trok ik mijn overjurk uit en nam een frisse duik. De eenden flapperden kwakend op toen ik het water in plonste. Het geluid klonk zo plattelands,dat ik automatisch begon te glimlachen. Even dook ik onder het wateroppervlak. Toen ik weer boven water kwam,schrok ik me een hoedje toen ik drie mannen naast Calypso zag staan. Ik slikte en zwom langzaam naar de oever.
"Welwel,we hebben een meermin." zei de ene,met een zwaar plattelandsaccent.
Haastig krabbelde ik het land op en grabbelde mijn jurk bij elkaar. Het water droop uit de stof van mijn onderrokken en mijn haren. Samen met de uitgelopen makeup,moest ik er vreselijk uitzien. Mijn ademhaling versnelde terwijl de mannen me omsingelden.
"Het is waar wat ze zeggen,meerminnen zijn prachtige wezentjes." grinnikte een tweede boer.
"En naar het schijnt,heel gewillig." pikte de derde in.
Een walm van alcohol en dingen die ik liever niet inbeeldde,kwam me tegemoet toen een van hen naar me toekwam en in mijn haren graaide.
"Laat me met rust!" probeerde ik vastberaden te klinken.
De man lachte breed,waardoor zijn armzalige gebit duidelijk zichtbaar was. Voor zover ik kon zien,had hij nog maar twee zwarte stompjes van tanden. De neiging om te kotsen welde in me op en ik wendde snel mijn blik af. Net toen ik een hand op mijn schouder voelde,schreeuwde een bekende mannenstem mijn naam. Geschrokken draaide ik me om,net als mijn die belagers. Grant kwam op zijn paard afgestormd. Zodra hij vlakbij de mannen was,sprong hij uit het zadel. De drie keken elkaar grijnzend aan. Dit zou makkelijk worden zag ik hen denken. Met z'n drieën vielen ze aan,maar Grant weerde zich verbazingwekkend goed. Ik hoorde botten kraken toen één van de drie viezigaards een klap tegen zijn kin kreeg van Grant. Ik wilde wegkijken,maar tegelijkertijd trok het gevecht me aan. Angstig slaakte ik een kreetje telkens Grant geraakt werd. Één van de boeren was al bewusteloos en de andere was er niet ver meer vandaan. Net toen Grant hem de genadeslag gaf,zag ik het lemmet van een mes glimmen achter hem.
"Robert,kijk uit!" gilde ik nog,maar het was te laat.
Ik zag hoe hij zijn ogen wijd opensperde toen zijn aanvaller de dolk in zijn rug dreef. Alles leek vertraagd toen hij op zijn knieën zakte en voorover in het hoge gras viel. De aanvaller keek me even aan en vluchtte toen het karrenspoor af. Ik had het niet gemerkt,maar ik was in beweging gekomen. Zo snel ik kon rende ik naar Grant,die bewegingsloos in het gras lag.
"Neeneeneeneeneenee." stamelde ik toen ik naast hem op mijn knieën viel en hem aan zijn schouders omrolde.
Opgelucht haalde ik adem toen ik zag dat hij nog leefde. Voorzichtig nam ik hem in mijn armen.
"Robert,..." zei ik zacht,met een krop in mijn keel en tranen in mijn ogen.
"Help! Iemand,help ons dan!" krijste ik uit volle borst,maar mijn kreet galmde over een doodstille vlakte.
"May..." fluisterde Grant gepijnigd.
Ik keek hem zachtjes snikkend aan en streelde wat bloed uit zijn gezicht. Haastig keek ik nog eens in de richting van het karrenspoor,maar nog steeds waren we alleen.
"Ga hulp halen...in het kasteel." gebood Grant me moeizaam.
"Nee,ik laat je niet achter!" sprak ik hem vastberaden tegen.
Wat moest ik nu in hemelsnaam doen!? Op dat moment nam ik een besluit. Zo zacht ik kon,legde ik Grant weer in het gras. Ik stond op en nam mijn overjurk. Ik rukte en trok aan de stof,maar ze scheurde niet. Toen ik rondkeek,zag ik de dolk van Grant's aanvaller in het gras glimmen. Snel sneed ik een reep stof van mijn jurk en bond die steving om zijn middel,over de wonde. Met zijn arm rond mijn nek en mijn arm om zijn middel,hielp ik hem recht en Calypso op. Tanner,Grant's paard,bond ik stevig vast aan een boom,waarna ik ook op Calypso ging zitten. Ik gebood Grant zijn armen stevig om mijn middel te slagen en stoof in een rotvaart weg. Ik voelde zijn gewicht tegen mijn rug leunen terwijl we door de velden galoppeerden. Toen we aan het kasteel arriveerden,kwamen Hexam,Jane en Noémi haastig de trappen afgelopen. Meteen hielpen ze Grant van het paard en het kasteel in. Noémi keek me met grote ogen aan. Na een blik op mezelf in het weerspiegelende raam,wist ik genoeg. Ik droeg enkel mijn onderjurk,die gescheurd,kletsnat en groen en rood van het gras en bloed zag. Mijn haren lagen nat en wild over mijn hoofd verspreid en mijn gezicht was doodsbleek. Ik leek net een lijk uit het water.
"May,wat is er gebeurd?" fluisterde ze ontzet.
"Dat doet er niet toe. Wat nu telt,is dat Robert het haalt." sprak ik snel.
Mijn dienstmeid keek me nog meer geschrokken aan.
"Noémi,wat!?" snauwde ik op van de zenuwen.
"Je noemde hem net Robert." fluisterde ze met grote ogen.
Ik keek haar even aan en besefte wat ik net gezegd had. Meteen begon ik richting de ingang van het kasteel te lopen. Ik had nu geen tijd voor zo'n futiliteiten. Ik moest bij mijn echtgenoot zijn. Maar toen ik aan de slaapkamer arriveerde,wilde Jane me niet binnenlaten. Te gevoelig voor vrouwenogen,zei ze waarschuwend. Zuchtend gaf ik toe en begaf me naar mijn kleedkamer,waar ik Noémi beveelde een warm bad voor me klaar te maken. Ik wilde het bloed en de beelden van me afschrobben. Maar ik wist dat ze nooit zouden weggaan. Ik zou steeds blijven zien hoe Robert me aanstaarde toen de dolk zijn lichaam werd ingeboord. Er had geen angst in zijn blik gelegen,enkel spijt. Diepe spijt.