(26) Later

Jaren later had Resa haar verdriet nog steeds niet helemaal verwerkt. Sinds de ontmoeting met Peter en Charlotte wist ze zeker dat Jasper haar gedood zou hebben. Ze was niet echt kwaad meer, eerder teleurgesteld. Ze miste hem ontzettend hard. Toch wist ze niet zeker of ze hem nog wel terug wilde zien. Ze was bang dat ze de confrontatie niet aan zou kunnen.

Peter en Charlotte hadden met hun tweeën een kleine hut in een bos in Noord-Amerika. Ze waren heel gelukkig samen. Ze hadden geen vijanden, moesten nooit vechten en konden jagen wanneer ze wilden. Ze waren smoorverliefd op elkaar, en zochten vaak romantische plekjes op om van elkaar te genieten, hoewel ze ook in hun hut van elkaar konden genieten. Maar het was toch net iets anders.

Jasper leefde nog steeds op dezelfde manier. Hij trainde Maria’s newborns. Nettie en Lucie hadden hen intussen in de steek gelaten. Hij had een beetje verwacht nu nog belangrijker te worden voor Maria, maar hij merkte al snel dat dat niet het geval. Stilaan begon hij in te zien dat Maria niet werkelijk van hem hield. Ook zijn liefde voor haar begon af te zwakken. Hij begon er over te denken weg te gaan, maar hij wist niet waarheen.

Anna en Resa gingen soms langs bij Peter en Charlotte, maar echt fijn waren die bezoekjes nooit. Op een bepaald moment zei Peter:
“We hebben besloten terug te gaan. We willen Jasper opzoeken.” Resa slikte. Anna sloeg haar arm om Resa heen.
“We wilden het jullie vertellen”, legde Charlotte uit. “Jullie horen er ook bij. Jullie hebben het recht het te weten.”
“Bedankt”, glimlachte Anna.
“Resa, we vroegen ons af of je graag wilt dat we Jasper zeggen dat je bij Anna bent, of heb je liever dat we niets zeggen?”
“Zeg het maar”, fluisterde Resa. “Zeg dat ik hem mis.”
“Je mag mee als je wilt”, bood Charlotte aan. Resa aarzelde even.
“Nee”, fluisterde ze uiteindelijk. “Ik ben er nog niet klaar voor.”
“Geeft niets”, glimlachte Charlotte. “Hij begrijpt het vast wel.”