[4] Exchance

[4] Exchance:

Mirabellis pov.
“Goede morgen Katherine” fluisterde ik zacht in haar oor. Ik liep naar het balkon om de deuren open te zetten en zo een fris windje binnen te laten. Ik hield van Nederland. Echt typisch ons land, van Kat en mij natuurlijk. Ik schrok. “Katherine!” “Laat me nooit meer zo schrikken oké?” riep ik verschrikt uit. “Sorry, ‘t was maar een grapje.” verontschuldigde ze zich “Maakt niet uit schat” zei ik glimlachend. “Waar heb je zin in vandaag?” vroeg ze zich af. “Ehhm, we hebben nog 2 uur voor school begint, zin om nog even te jagen?” Vroeg ik glimlachend. Een normaal persoon had raar opgekeken als ik dat zou vragen, maar hier is dat de normaalste zaak van de wereld. “En... We krijgen vandaag de landen te horen voor het uitwissellingsproject.” Zei ik. Ik wist al dat we naar Washington gingen. Dat had de deelschoolleider Katherine en mij al meegedeeld. Omdat wij persé daarheen wildden. Waarom? Ik heb echt geen idee.

-Na het jagen-
“Kut! We komen zo nog te laat op school!!” Riep ik Naar Mijn zusje. “Oepss, maar je weet wat er gebeurt als ik niet genoeg drink...” “JAhah, Dat weet ik.” Oké, het klonk mischien een beetje onbeleefd, maar anders krijg ik weer dat hele verhaal te horen. En als je slim bent en mij gelooft onderbreek je haar ook zo. “Rennen dan maar?” Grinnikte ik. “We zeggen wel dat we nog even gejogd hadden en toen maar meteen naar school gingen lopen.” “Wat jij wilt” Antwoordde Katherine.

-Op school-
Ik was aan het zingen terwijl we naar de eerste les liepen. Het was maandag en we hadden Tekenen. “lalalala Tekenen.” Katherine zong al na het 1e couplet mee. “Lalalala Tekenen!!!” Het was onze eigen versie op de “Elmo song”. En we liepen het lokaal in. We moesten portret tekenen. Gellukkig mochten ik en Katherine het samen doen. Na wat gekloot met hun gedachten. Ja, ik ben stout. Ik was al bijna klaar, en moest alleen nog de detaills in haar haar bijwerken. Ja, ik ben über perfectionistisch. Nadat ook Katherine klaarwas liepen we naar de docente en lieten onze portretten zien. Ze was zoals altijd weer verwonderd over ons tekentalent. Of noem het maar gerust een goed geheugen en een vaste hand. We mochten wat voor onszelf doen, maar we vroegen of we alvast even naar de deelschoolleider mochten gaan. Ze vond het prima.
Onderweg was het heel gezellig. We zouden voor een heel jaar naar Washington Forks! Dé plaats waar Twilight opgenomen was. Cooler dan dat kan gewoon niet. Katherine tikte me aan. “Was ik weer aan het dromen?” vroeg ik beschaamd. Ze knikte lichtjes. We klopten op de deur en liepen naar binnen toen hij ons toestemming gaf. “Meneer, wij zouden al vandaag weg willen. Morgen is er een belangrijk feest waar we veel van zouden kunnen leren. En dat feest is maar eens in de 10 jaar!” Oké, van dat eens in de 10 jaar heb ik wat gelogen. het was ieder jaar, niet dat hij dat te weten zou komen ofzo. “Ehhmmm, oké dan. Maar alleen omdat jullie zo ver voorlopen op de stof en alleen maar hoge cijfers halen. Ondanks dat jullie met zijn tweeën alleen in een huisje op het strand wonen.” Ja, we werden erg onderschat qua ons niveau, maar dat maakt het ons alleen maar makkelijker. Ik werd al helemaal hyper en begon naar de deur te stuiteren. We zouden zo al met het vliegtuig vertrekken!!!. Ik pakte Katt’s hand en trok haar het kantoortje uit. Waardoor er uit haar mond alleen nog maar een “Nog bedankt en tot volgend jaar” kon komen. Ik stuiterde vrolijk de trap af naar mijn kluis, pakte mijn jas en stuiterde naar buiten. Het was mooi weer én de zon scheen. Mijn huid krijgt dan altijd een geheimzinnige glans, maar ik vind het wel iets hebben. Onderweg stuiterde ik bijna een boom onver, maar gelukkig werd ik nog net tegengehouden door mijn zusje. Het zou er wel raar uitzien. Een meisje van 15 jaar die tegen een boom aanknalt waarop de boom nog omvalt ook!

-Bij het vliegveld-
Ik ging mijn checklist af;
Mijn koffer met:
Pyjama
Tandenborstel + Tandpasta
Dekbed
Kussen
Knuffel (Ehh, ja.)
Kleding
Lingerie (Voor als we nog een lekkere boy tegenkomen)
Schoenen
Make-up
Handbagage:
Ipod
Blackberry
Sjaal
Mascara
Nagelvijl
en nog meer van die kleine zooi.
“De vlucht naar Washington Forks vliegt weg over 5 minuten” hoorde ik door de luidspreker geroepen worden. Ik tikte Katt aan en we renden nét iets sneller dan gewone mensen, niet dat dat hier wat zou opvallen. Net optijd kwamen we door de slurf het vlieftuig binnen. We hadden stoelen ver achterin, en daar ging niemand zitten dus hadden wij weer mazzel. Ik pakte een flesje verdund bloed uit mijn tas, zodat het net op limonade leek en niemand mij raar aan zou kijken. “Mag ik er ook een” vroeg Katherine beschaamd. Ze was blijkbaar vergeten zelf in te pakken. “Oké, maar de volgende keer zelf op jacht gaan eah?” Gellukkig klonk dat als een speurtocht in de winkel of zoiets. In ieder geval werden niet alle ogen op ons gericht.

-Ongeveer een uur voor de aankomst-
Er kwam een meisje aanlopen, ik schat haar zo 6 jaar oud. “Zou ik heel mischien een tijdje bij jullie mogen zitten?” Vroeg ze met puppyoogjes. Ik keek naar de man waar ze vandaan kwam, hij leek me een beetje te erg onverschillig dus stemde ik maar toe. “Oké, dan meisje. Maar wel een beetje stil want mijn zusje slaapt. Zei ik en iin wees Kat aan. “Ze is mooi, net als jij” zei het kleine schatje. “Jij bent een lieverd, hoe heet je eigenlijk?” vroeg ik haar. “Mercedes”, vertelde ze me. “Maar jij mag me noemen zoals je wilt”. Ik denk dat ze niet zo blij is met die naam, dus ik gaf haar de eerste naam die in me opkwam. “Ik noem je Renesmee, als je dat goed vind natuurlijk”. “Natuurlijk” zei ze met grote oogjes, duidelijk onder de indruk van die naam. “Hoe heet jij?” Vroeg ze. “Mirabellis, maar noem me maar Mira hoor schatje” Zei ik haar. En op dat moment vielen we tegelijk in slaap...