Beslissing

We verzamelden in de keuken en ik controleerde even of Timothy ons afluisterde. Hij was weer aan het zwelgen.
"Wat is het plan Edward?" vroeg Carlisle. Bella wierp een bezorgde blik in de richting van de woonkamer.
"Edward, hij heeft echt spijt wees niet te hard voor hem. Alsjeblieft?"
Ik streek liefdevol over haar wang. "Rustig maar liefste. Ik zal hem geen pijn doen," beloofde ik voor ik me op de anderen richtte.
"Ik heb tijdens mijn reis veel andere vampiers en niet-mensen ontmoet. Kort voor ik Bella ontmoete had ik een vluchtige ontmoeting met iemand zeer interessant. Ik weet niet zeker wat hij is. Ik kon hem niet zien alleen horen...maar hij had wel een interessante relatie met de wind...Hij kon er emoties en haast woorden in leggen. Ik stel voor dat ik hem vraag om onze vriend van een geheugensteuntje te voorzien," zei ik. Iedereen keek me niet begrijpend aan. Zelfs Bella keek me aan met twijfel in haar blik. Zal ik ze bewijzen dat je niet gek bent? Ik knikte. Plots gierde er een wind door de kamer, ik kon Jacobs gespeelde verontwaardiging voelen, ook de anderen merkten de stemming op. Bella trok zichzelf geschrokken tegen me aan. Toen Jacob merkte dat ze ervan schrok cirkelde hij kort om mij en Bella heen en liet zijn spijt blijken door een zachte triestige ondertoon in zijn tempo te leggen.
"Mijn God...Eh, het geeft niets hoor. U liet me gewoon schrikken," zei Bella. O, fijn nou ben ik een u. Pft. Jacob vond het geen fijn idee dat hij door Bella werd aangesproken als een vreemde.
"Hij heeft het liever als je 'je' zegt. Hij is al behoorlijk oud maar hij doet liever alsof hij nog geen vijftig is." De wind blies hard in mijn richting en haalde mijn toch al warrige haar nog meer door de war. "Sorry, dat was flauw ik weet het...Maar even serieus. Zeg maar 'je'," zei ik weer tegen Bella. Die knikte.
"Eh...Hoe heet hij eigenlijk?" Ow, daar had ik nog niet over nagedacht. Plots hoorde ik Jake's stem die me een suggestie had.
"Je hebt al van me gehoord. Ik ben Taha Aki. Ik heb jouw en deze jonge man samen gebracht en je de maanden daarvoor vergezeld. Je verloofde is trouwens goed aangekomen in de eeuwige velden. Hij laat zich groeten," vertaalde ik. Bella keek om zich heen in een poging de onzichtbare man aan te kijken. Ik draaide haar de goede richting uit. "Bedankt Taha Aki. Uit de grond van mijn hart bedankt."
"Ik weet heel goed hoe het voelt een geliefde te verliezen. Mijn deelneming." Jacob vond het heel fijn om nog eens met Bella te praten. "Ehm...Taha Aki...er zit een jongen te wachten. Hij heeft zich niet echt goed gedragen, maar zou u alstublieft niet al te hard voor hem willen zijn? Hij heeft echt spijt en..."
Tsss. Typisch Bella.
"Vrees niet. Ik zal genadig zijn." Dat was dan wel niet precies wat hij dacht, maar dit was wat overtuigender voor ons toneelstukje. Bella knikte dankbaar.
"Zullen we?" vroeg ik de anderen. De anderen keken nog altijd een beetje ongemakkelijk, maar knikten en volgden me.
"Kom," zei ik kort tegen Timothy.
Hij volgde ons verdwaasd. Hij vermoedde dat hij het er waarschijnlijk nog wel levend vanaf zou brengen, maar hij bereide zich toch voor op het ergste.
"Ga zitten." Ik wees op een rots en hij ging zonder klagen zitten.
"We gaan je niet vermoorden," zei ik om zijn spanning te verzachten.
"Maar ik ben wel van mening - en mijn familie volgt me daarin - dat een klein geheugensteuntje geen kwaad kan." Jacob deed de wind opsteken en wervelde wild om Timothy heen die met grote ogen opkeek.
Jake we zijn...
Hé, wat doe je? Quil en Embry waren onderweg hierheen en zagen via Jacob's gedachten dat hij wild rond een geschokte Timothy heen cirkelde. Jacob liet hen horen wat hij gehoord had.
Ieuw! Dat is walgelijk, wreed en echt bizar.
Dat hij een halfje is of wat hij met Bella deed?
Beiden.
Hé wat nou als jullie komen helpen? Hij is vast doodsbang als hij jullie ziet!
Oké, alles voor onze lieve Bella.
Grrr.
Hè Jake, we bedoelden het niet zo. En trouwens... ze is niet meer van jouw weet je nog?
Ja... Mijn glimlach vervaagde toen ik voelde hoeveel pijn het Jacob diep vanbinnen deed om Bella in mijn armen te zien. Hij had het altijd voor me verborgen gehouden, maar het stak hem diep Bella met een ander te moeten zien.
Even later kwamen Quil en Embry aan op het terrein.
"Je vrienden zijn er," mompelde ik tegen Bella alsof ik ze pas net hoorde. Bella keek me vragend aan. Toen werden haar ogen groot en keek ze bezorgd naar Timothy die nu zenuwachtig om zich heen keek, hij begreep niet goed wat er ging gebeuren en werd steeds banger van de vreemde kracht die hem omringde. Toen hij hoorde dat er iemand het weiland op kwam keek hij op. Zijn hart dat toch al erg snel ging klopte nog sneller en zijn ogen werden groot van angst.
"Edward...Hij heeft zo wel genoeg gehad denk ik. Taha Aki?" De wind viel stil. "Het is goed. Ik denk niet dat hij het ooit vergeet. Quil, Embry doe jullie mond dicht alsjeblieft. Het tocht." De wolven gniffelden en zagen er meteen minder angstaanjagend uit. Bella lachte en liep op hen af.
"Bella wat ga je...?" Toen ze hen achter de oren krabde snapte ik het. Ze probeerde Timothy's angst te verzachten door hem de dingen die hij zag te doen begrijpen.
"En jullie noemen jezelf weerwolven? Meer onschuldige pupy's als je het mij vraagt."
Puppy? Ik zal haar een puppy geven. Quil spande zijn spieren en sprong bovenop Bella. Hij gromde met zijn tanden bloot. Net toen ik hem van haar af wilde rukken likte hij haar gezicht.
"Iew! Quil ik heb net gedoucht!" Bella lachte en al snel deden we allemaal met haar mee.