1. The nightmare
Ze wachtte al een uur bovenop de trap. Waar blijft hij? Ze had alles al gepland. Ze zouden geen problemen krijgen al ze zou zwijgen over het feit dat haar ouders dooddoeners zijn. Ze zou gewoon zeggen dat ze hier als geheim is opgegroeid en dat ze nu een normaal leven zou willen leiden, net als ieder andere heks van haar leeftijd. En echt vrienden krijgen. Gelukkig mocht ze soms toveren met haar ouders toverstokken, dus weet ze wel een beetje. En in hun huis hadden ze een gigantische bibliotheek met allerlei boeken. Ze vond altijd al spreuken interessant, en zat vaak met haar neus in de boeken. Nee, ze was niet leergierig. Zo had ze altijd het gevoel dat ze contact had met alles daarbuiten. Ze zag dat de grote deur werd geopend. 'Bedankt.' Ze zag dat Perkamentus opweg ging naar de wc. Nu met hem praten of nadat hij is geweest? Voor ze ook maar even nadacht rende ze naar beneden. 'Pardon,' Perkamentus draaide zich om en keek haar aan. Van dichterbij ziet hij er ouder uit, maar ondanks dat zag hij er toch vriendelijk uit. 'Wat kan ik voor je doen meisje.' Ze begon een beetje te twijfelen, misschien had ze hier niet aan moeten denken. Wat had het voor nut als hij haar niet wou helpen. 'Vertel eerst maar hoe je heet.' Ze begon te stotteren. 'O-Olette...' 'Olette, mooie naam. Ik neem aan dat je achternaam Waterclear is.' Ze keek hem stom verbaast aan. Hoe kon hij dat weten? Ze lijkt totaal niet op haar ouders. 'Wat kan ik voor je doen Olette.' 'Euh... Nou... Ik wil hier weg. Ik zit hier al heel lang en ik-' Verder kwam ze niet want haar vader stond bij de deur en keek haar verbaast maar ook woedend aan. Hij pakte zijn toverstok en richtte het op haar. "Hij heeft me gehoord... Ik krijg zo dus vast straf, en Hij zal erachter komen... Waar ben ik aan begonnen?"
Ze schrok wakker, snakkend naar adem. Heel even bleef ze zitten maar toen keek ze naar haar wekker; 9 voor half 4. 'Weer een nachtmerrie,' Mompelde ze.
Er zijn nog geen reacties.