Still 213 km.

Langzaam laat ik mijn ogen over het dashboard glijden. Ik moet een sleutel hebben. Ik open het dashboardkastje en rommel erin. Er liggen een rijbewijs, een landkaart, een stukje stof en een Tomtom. Ik wil het kastje weer dichtdoen als ik plots bedenk dat het stukje stof me erg bekend voorkomt. Ik pak het uit het kastje en bekijk het. Het is niet groter dan mijn hand, maar ik weet zeker dat dit een stuk uit een van Mathijs zijn lievelingsshirts is. Mathijs is in dit busje geweest! Ik druk het stukje stof tegen mijn gezicht en ruik Mathijs zijn vertrouwde geur. Ik stop het stukje in mijn zak en pak de Tomtom uit het kastje. De Tomtom staat nog aan. Ik haal de route terug die we hierheen gereden zijn. Ik zit in Limburg! Dat is wel heel ver van de Randstad. Hoe kom ik ooit thuis als ik deze auto niet eens aan krijg? Plotseling bedenk ik me iets. Ik scroll door de lijst met routes heen en klik de route ‘thuis’ aan. “De route wordt berekend”zegt een stem. Ik staar met een kloppend hart naar het schermpje terwijl de Tomtom de route laadt. “Nog 213 kilometer te gaan”zegt de stem. Boos sla ik met mijn hand op het stuur. Deze man woont blijkbaar in Amsterdam. Ik kan nooit met de bus van Limburg naar Amsterdam komen. Ik heb niet eens een rijbewijs! Ik zucht diep en staar voor me uit.
Net als ik bedacht heb dat ik maar ga lopen valt mijn oog op de achteruitkijkspiegel. Op de achterbank ligt een jas! Ik draai me om en pak de jas. Ik voel in de jaszakken. Geen sleutel. Kwaad sla in nog een keer op het stuur. “Waarom kan bij mij nooit een keer iets goed gaan” roep ik gefrustreerd. Dan krijg ik een idee. Ik bind mijn haar in een knot en buig me voorover onder het stuur. Hier moeten ergens van die draden zitten. Ik zoek een tijdje maar kan niets vinden. Gefrustreerd kom ik weer overeind. Ik besluit de auto maar te doorzoeken naar een telefoon, zodat ik iemand kan bellen. Ik kijk onder de stoelen, in de bakjes van de deur en dan open ik het zonnescherm. Achter een elastiekje zit een briefje. Ik vouw het open.

Auto stelen:
- stamp het onderste kastje van het contactslot eraf
- Trek de stekkers uit het contactslot
- Verbind draad 30 met 15
- Verbind nu de 50 met de 30 en de 15

Verbaast staar ik naar het briefje. Staat hier nou gewoon hoe je een auto moet starten. Ik kijk naar het eerste punt. Stamp het onderste kastje van het contactslot eraf. Ik schuif mijn stoel naar achteren en stamp zo hard mogelijk tegen het contactslot. Na een paar pogingen vliegt het ding eraf. Er komen heel wat draden uit. Wat is nou de 30 en de 15? Ik bekijk elke draad en ontdek dat er hele kleine nummertjes op staan. Ik verbind de 30 en de 15 met elkaar en kruis mijn vingers als ik de 50 pak. “Laat het alsjeblieft werken” fluister ik. Ik verbind de 50 met de 30 en de 15. De auto hapert een paar keer, start en schiet met een ruk naar voren. Meteen trap ik op de rem en prop de draden terug. Ik doe mijn gordel om en zet het busje in de eerste versnelling. Ik duw de koppeling in en dan trap ik het gaspedaal in. Langzaam laat ik de koppeling opkomen en het busje begint te rijden. Ik zucht opgelucht. Gelukkig heb ik van mijn vader geleerd hoe ik moet autorijden. Ik draai het busje het pad op en scheur weg. Ik rij zeker een half uur over een bospad en kom dan op een klein verhard landweggetje. Ik kijk op de Tomtom. Hij geeft aan dat ik naar links moet. Ik ga naar links en rij weer een tijdje over het landweggetje. Na een tijdje voel ik dat mijn oogleden zwaar worden. Ik moet slapen. Ik ben onderweg nog geen levend wezen tegen gekomen, dus ik kan niet aan iemand hulp vragen.
In de verte doemt een groepje bomen op. Ik rij ernaartoe en parkeer het busje tussen de bomen. Ik pak de jas en nestel me op de achterbank. Ik ril, het is koud in het busje. Ik ga in de foetushouding liggen en val in slaap.

Ik open en mijn ogen en knipper tegen het felle licht. Waar ben ik? Ik kom overeind en kijk om me heen. O ja, in het busje. Ik doe de veel te grote jas aan en klim weer naar voren. Ik verbind de draden weer met elkaar en de auto rijd weg. Ik moet snel iets eten, denk ik als mijn maag knort. Ik scheur over het landweggetje en draai een provinciale weg op. Ik moet ergens een politiebureau vinden. Plotseling hoor ik ergens een piep vandaag komen. Ik kijk om me heen. Waar kwam dat vandaan? Ik hoor de piep nog een keer. Ik zet de auto aan de kant en klim naar de achterbank. Het geluid kwam hier vandaan. Ik zoek in het vak achter de bestuurdersstoel en haal er een telefoon uit. Ik kijk op het scherm. Twee nieuwe berichten. Ik open de eerste.

Is alles gelukt?
Kom snel terug, dan kunnen we ook met die jongen afrekenen.

Mijn ademt stokt. Die jongen. Is dat Mathijs? Snel open in het tweede sms’je.

Waar zit je? Je gaat toch niet terug naar Amsterdam?
Je moet route 2 uit de Tomtom volgen! Ik zie je straks!

Ik ga weer achter het stuur zitten. Ik toets 112 in op het mobieltje en hou het tegen mijn oor. Op dat moment hoor ik een hard piep in mijn oor. Ik vloek en kijk op het schermpje. Batterij leeg. Het volgende moment valt het mobieltje uit. “KUT!”gil ik en ik gooi het mobieltje door het busje heen. Ik pak de Tomtom en stel route 2 in. “Probeer om te draaien”zegt de stem. Met een ruk gooi ik het stuur om en het busje maakt een gevaarlijk scherpe U-bocht. Ik geef plankgas. Ik heb geen tijd om naar de politie te gaan, eerst moet ik Mathijs redden.