[SA] Her Choice

Het stond vast. Haar keuze was gemaakt. Het ging vereeuwigd worden. Haar keuze was levensbepalend. Ze had er vrede mee na al die lange jaren van last. Ze had vrede met de last. Enkel in haar hoofd. Omdat ze haar keuze had gemaakt. Haar keuze.

Ze zocht beneden enkele kaarsjes bijeen. Ook de rozenblaadjes moesten eraan geloven. Ze nam de aansteker uit de lade in de keuken. “Ik neem een bad. Stoor me alsjeblieft niet.”, vertelde ze haar ouders in de huiskamer. Ze keken tv. Samen. Niet alleen. Zij paste niet in dat plaatje. Met niemand paste ze in zo’n plaatje. Ze was alleen. Alleen is een eenzaam woord. Alleen zijn is eenzaam. Haar ouders keken niet eens op. Op hun pupillen was de reflectie van het flikkerende scherm te zien. Als zombies zaten ze in de zetel. Afwachtend wat er op de tv ging gebeuren. Ze sloeg haar ogen neer. Ze was eenzaam. Ze was alleen.

Ze kleedde zich uit. Naakt stond ze voor de spiegel. Ze was alleen, maar ook weer niet. Haar reflectie gaf haar gezelschap. De reflectie wendde van haar af. Was ze het niet waard? Nam ze de verkeerde beslissing? Twijfel was te zien in haar ogen. Ook zij wendde haar hoofd af. Ze nam haar badjas van de deur en deed hem aan. Haar lichaam was weer bedekt. Een laag dat niet van haar was beschermde haar. Het was een masker. Het vermeed dat iemand zag wat er echt onder schuilde. Ze voelde zich veilig.

Ze nam de kleren van de grond en vouwde deze netjes op. Ze legde de kleren op een plankje in de badkamer. Een tevreden glimlach sierde haar gezicht. Ze deed de stop in het bad en liet het water lopen. Ze raakte af en toe het water aan. Ze wilde een aangename temperatuur. Niet te warm, niet te koud, maar precies goed. Ze haalde een voor een enkele theelichtjes te voorschijn. Ze plaatste de kaarsjes op de rand van het bad en enkele op de planken. Alle kaarsjes werden met de nodige voorzichtigheid aangestoken. Bij ieder kaarsje, kwam een bepaalde sfeer vrij. Het liet haar zich op haar gemak voelen. Geen angst. Geen zorgen. Geen niets. Alleen het licht van de kaarsjes. Weer dat enge woord: alleen.

Verder versierde ze de rand van de kuip. Rozenblaadjes vielen in geringe aantallen op en naast de rand. Enkelen vielen in het water, anderen op de koude vloer. Ze knipperde het licht uit en ging richting de badkuip. Ze legde enkele benodigdheden dichtbij. Haar badjas gleed met een soepele beweging van haar schouders. Het leek zelfs of alle lasten mee van haar schouders vielen. Ze was naakt. Ze was onbeschermd. Ze was zichzelf. Zichzelf. Het woord klonk als muziek in haar oren. Dat was alles wat ze wou. Dat was haar keuze. Ze ging zichzelf zijn. Haar masker van haar gezicht laten vallen. Net zoals de badjas die van haar schouders viel.

De kaarsjes verlichtten de rand van het bad. Ze nam plaats in het warme bad. Ze ging liggen. Haar lichaam ontspande zich. Zij ontspande zich. Ze wist dat ze vrij kon zijn. Dit alles mogelijk gemaakt door haar keus. Ze wilde niet meer alleen zijn. Niet meer eenzaam zijn. Dit kon maar op één manier. De kraan werd dichtgedraaid. Het water drupte nog even na. Ze was ontspannen. Ze wist wat haar te doen stond.

Ze nam haar enige benodigdheid om deze oplossing te verwerkelijken. Het mesje. Ze had het eerder die dag nog gebruikt. Het bracht haar op ideeën, op de oplossing, haar optie op het geluk waarvan ze nooit heeft kunnen proeven. Ze sneed in haar pols. Net diep genoeg. Met iedere hartslag gutste het bloed uit haar lichaam. Het vermengde zich met het warme water waar ze net nog zo ontspannen in lag. Hetzelfde ritueel hervatte ze aan haar andere pols. Het deed pijn. Het deed erg pijn, maar niet zo erg als de pijn die ze al jaren als last meedroeg. Het was beter zo. Ze liet haar handen zakken. De verse wonden prikten wanneer ze in contact kwamen met het water. Ze verbeet de pijn en zette door. De pijn ebde weg. Samen met het bloed dat bij iedere hartslag uit haar aderen vloeide. Het water kleurde in een wondermooie kleur. Zo’n mooie kleur had ze nog nooit gezien. Ze voelde blijdschap. Een glimlach verscheen op haar gezicht.

Haar hoofd tolde een beetje. Of wat het zij die aan het duizelen was? Minuten verstreken. Ze voelde zich leeg worden. Haar hoofd had steun gevonden op de rand van haar bevrijding. Ze sloot haar ogen. Het was gedaan. Gedaan met alleen zijn. Gedaan met eenzaam zijn. Ze zou nu nooit deze enge woorden nog moeten gebruiken. De leegte verdween. Ze was niet meer alleen. Ze was niet meer eenzaam. Ze had haar keuze gemaakt. Het was vereeuwigd. Ze had voor de eerste keer in haar leven haar eigen keuze gemaakt. Een levensbepalende keuze.

© Erica