24.

Ik wist bijna zeker dat ik Cinthia hier zou vinden. Het spoor was zo vers, maar nee, ze was nergens te bekennen. Na vijf volle uren door de stad te hebben gezworven veranderde ik terug in wolf en ging een plaats zoeken om te gaan slapen. Hey Seth, nog iets gevonden? dacht Colin. Nee, ik was er zo zeker van dat ze hier zou zijn. Maar ik ga gewoon verder zoeken. Ik ha gelik dat ze zuidwaarts is gegaan, dus ik ga nu gewoon verder. Ik zuchtte terwijl ik ging liggen. Toen ik vanmiddag haar geur had opgepikt was ik er zo zeker van geweest dat ik haar zou gaan vinden. Seth? Alice komt eraan dacht Embry. Oké, ik wil gaan slapen dacht ik. Oké dacht Embry en hij hield toen zijn mond. Ik rilde. Er stond een koude wind. Waar zou Cinthia zijn? Zou ze aan mij denken?

De volgende dag rook ik zodra ik wakker wakker werd Alice. Ze had grote hoed op die een schaduw op haar gezicht. Ze had een grote zonnebril op en handschoenen tot haar ellebogen. Kortom, elk stukje van haar huid was bedekt. Ik deed mijn best om niet te gaan lachen en Alice zag dat. 'Wie mag hier nou lachen, kleintje? Jij snurkt als een olifant.'Ik hield direct mijn mond. 'Zullen we gaan?'vroeg Alice en mijn maag knorde als antwoord daarop. Alice haalde wat te eten voor me, wat ik snel en dankbaar op at. Ik wilde haar vertellen wat er was gebeurd, maar had even geen zin om terug te veranderen. Ik ging naar het strand tot waar ik haar spoor had gevolgd. We liepen op vampier-wolf-snelheid zodat de mensen ons niet zouden zien. Alice zei ook niks. Van de paar keer dat ik haar had gezien was dat nog nooit voorgekomen. Het was wennen, maar ook wel fijn. De stemmen van de rest van de pack waren al irritant genoeg om uit te bannen, laat staan dan ook nog eens Alice's heldere stem die je gewoon niet kon negeren. Ik wist dat ze aan precies het zelfde dacht als ik. Waar was Cinthia en zouden we haar vinden?