Chapter Seven : Numb

Die avond rilde ik over mijn hele lichaam terwijl Noémi me in mijn nachtkleed hielp. Het zijde streelde langs mijn naakte huid. Normaal gezien vond ik dat gevoel steeds heerlijk,maar nu kreeg ik er enkel kippenvel van. Noémi keek me zuchtend aan en ook de angst glinsterde in haar ogen.
"Ga naar bed Noémi. Morgen is het voorbij. Maak je alsjeblief geen zorgen over me,het is goed." sprak ik zacht.
Ze geloofde me niet. Wat wou je ook,als ik mezelf niet eens geloofde. Langzaam,en met loden schoenen,stapte ik de slaapkamer binnen. Grant zat al op de rand van het bed. Hij keek op toen ik de deur achter me sloot. Even waagde ik het in zijn ogen kijken,maar al snel keerde ik mijn gezicht van hem weg. Met trillende vingers duwde ik de bandjes van mijn kleed over mijn schouders. Het zijde ruisde zacht toen het van mijn naakte lichaam gleed en op de grond belandde. Grant keek me verrast aan. Ik wist dat hij dit nooit van me had verwacht. Maar ik had geen keuze.

De kerkklok van het dorp enkele kilometers verderop was duidelijk hoorbaar toen hij drie uur sloeg. Het maanlicht scheen zacht door de kanten gordijnen en deed de luxueuze kamer in een prachtige gloed baden. Niet dat dat me ook maar iets kon schelen. Ik lag al vijf uur wakker. Vijf verschrikkelijke uren na een halfuur van marteling. Grant lag aan de andere kant van het bed rustig te slapen. Ik had me op de rand van de matras teruggetrokken,met de dekens strak om me heen geslagen en mijn knieën hoog tegen mijn borstkas opgetrokken. Uiteindelijk kon ik het niet meer uithouden en liet ik me uit het bed glijden. Haastig trok ik mijn nachtkleed weer over mijn hoofd en sloop de kamer uit. Doellos zwierf ik door de gangen van het kasteel,te verdoofd om te beseffen waar ik heen ging. Dat was nog het beste woord om te beschrijven hoe ik me nu voelde. Verdoofd. De hele tijd voelde ik Grant's gewicht op mijn lichaam. Angstig had ik mijn ogen toegeknepen en me proberen voor te stellen hoe ik op Calypso over de velden galoppeerde. Niet dat dat veel had uitgehaald,zijn gekreun en zijn adem tegen mijn gezicht had me weer naar de realiteit gesleurd. Mijn voornemen had ik gelukkig wel kunnen waarmaken,geen enkele keer hadden zijn lippen de mijne geraakt. Mijn lichaam mocht dan wel van hem zijn nu,ik had toch nog een vonkje rebellie in me.
Na wat wel uren lopen leek,eindigde ik in een doodlopende gang ergens aan de rand van het huis. Voorzichtig kroop ik in de vensterbank en staarde uit het raam,mijn armen om mijn benen geslagen. Geluidloos begonnen dikke warme tranen over mijn wangen te rollen. Mijn schouders schokten op en neer bij elke ademteug die ik nam. Ik voelde me vernederd,gebruikt en vies. Plots hoorde ik voetstappen vlak naast me. Angstig keek ik op naar de persoon die me benaderde. Ik begon in paniek te hyperventileren toen ik een mannengestalte herkende in het zachte maanlicht. Maar toen hij naast me knielde,herkende ik Hexam,de butler.
"Lady,is alles goed met u?" vroeg hij bezorgd.
Ik veegde snel mijn tranen weg en knikte met geheven hoofd.
"Ja,Hexam. Wat doe je zo laat nog op?" vroeg ik met een stem rauw van de tranen.
"Ik hoorde snikken,Lady. U bent vlakbij de personeelsvertrekken. Ik dacht dat er misschien iemand hulp nodig had en ging op onderzoek uit. Zal ik u terug naar uw slaapkamer brengen,Lady?"
Ik schudde mijn hoofd en keek naar mijn knieën.
"Nee,Hexam. Maar toch bedankt." antwoordde ik met een schijn van een glimlach.
Hij zuchtte even stond toen op. Voorzichtig drapeerde hij zijn vest om mijn schouders.
"Sta me dit dan toe,Lady. Straks vat u kou." zei hij zacht.
Ik glimlachte en trok de vest stevig om me heen.
"Dankje,Hexam. Je kan gaan." fluisterde ik zacht.
"Ik laat u niet graag alleen,Lady. Maar als dat is wat u wenst. Als u iets nodig heeft,mijn kamer is net om de hoek." zei hij nog,waarna hij de gang in verdween.
Ik keek hem even na en keek toen weer het raam uit. Mijn tranen waren ondertussen gedroogd,maar de pijn en het verdriet waren er nog steeds. Met een zucht legde ik mijn hoofd tegen de muur. Uiteindelijk dommelde ik toch in op de vensterbank. Hopelijk bracht de slaap me wat verlossing van deze hel.

***********

Ik hoop dat ik de huwelijksnacht goed heb ingekleed. Ik heb geprobeerd er iets moois van te maken,zonder te beschrijven. Ik zou heel graag willen weten wat jullie ervan vonden.
Ohja,en het volgende hoofdstuk gaat een beetje veel dramatisch worden. Ik heb de verdere verhaallijn helemaal uitgewerkt en als het wordt zoals ik het nu in gedachten heb,kan het zijn dat er niet heel veel hoofdstukken zullen zijn.
Until further notice,enjoy!