Nothing special

“Noor hoe was het?” We zaten samen in de slaapkamer van de meisjes. Na de keukens was ik metteen naar de slaapzaal gegaan en Hermelien vroeg me uit.
“We hebben gegeten en ”
“en wat?”
“Niets”
“Noor, Fred kwam alleen naar boven, zijn hoofd zag zo rood als een biet en hij wou niets zeggen. En dan is er niets gebeurd?”
“Ok, we hebben gekust en dan is hij weg gegaan” Snel keek ik naar beneden.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Hermelien glimlachen.
“Ik ga slappen” en ik kroop ik men bed.

“Aaaaaaaaaaaaah”
Iedereen schoot overeind ook ik
“Wat is er”
Parvati zat op haar bed alsof ze een spook had gezien.
“Dat, dat” mompelde ze en ze wees naar een vlekje op haar bed.
“Poyky” snel liep ik naar haar bed en pakte het kleine tijgertje op.
“Is dat van jou” vroeg Belinda
“Ja”
“Godverdommen, we zijn bijna te laat en we hebben geen tijd meer om te eten.”
“Hermelien, waarom doen we dat hier niet?”
“Wat bedoel je?”
Ik pakte mijn stok van drakenschubben en dacht aan een ontbijd tafel met alles er op en eraan. Toen verscheen hij in het midden van de kamer.
“Wow”
Snel begon iedereen te eten. Gelukkig vroeg niemand naar het tover gedoe. Kennelijk was dat nog niet zo raar.
Na het eten klede we ons allemaal aan en in een paar minuten stonden we in de leerlingenkamer.
“Waar waren julie?”
“We waren aan het eten”
“Maar jullie waren niet in de grote zaal.”
“Ron, bemoei je er niet mee. We kunnen ook in onze kamer eten hoor.”
“Noor”
“Ja Harry”
“Er was een brief voor je”
“Dankje” vlug keek in naar het handschrift. Waarom zou men vader schrijven? Als hij het maar nog niet wist. Warschijnlijk wel, ik kon maar hopen e.
“Van wie is het?”
“Niemand, het is niet speciaal”
En ik borg hem op in mijn schooltas.