Chapter Six : Unexpected Visit

Het was nu drie dagen geleden sinds ik de brief verstuurd had. Ondertussen had er al antwoord moeten zijn,maar ik had nog steeds niets ontvangen. Daarom had ik besloten om morgen te vertrekken. Ik zou per koets naar London reizen,waar ik de aartsbisschop zou smeken om het huwelijk te ontbinden. Noémi was zelfs al in het geheim mijn koffers aan het pakken. Jonathan was ook al verwittigd dat hij tegen morgenmiddag na de lunch de koets gereed moest maken. Maar mijn plannen werden heftig door elkaar geschud toen Hexam,de butler,aanklopte.
"Lady,uw moeder is gearriveerd." sprak hij door de gesloten deur.
Geschrokken rende ik naar het raam. Inderdaad,op het binnenplein van het kasteel stond moeders persoonlijke koets. Haastig liep ik naar buiten,mijn rokken iets te hoog opgeheft. Moeder keek me afkeurend aan toen ze mijn enkels zag. Snel liet ik mijn rokken weer zakken.
"Moeder,wat doet u hier!?" riep ik verrast uit.
"Ik kom je bijstaan,lieverd. Je hebt duidelijk hulp nodig. Kom,laten we een rit maken."
Ik wist dat ik niet kon tegenspreken,dus stapte ik met tegenzin de koets in. Na een gebaar van moeder,vertrok die met een schok.
"Wees gerust,ik ben hier maar voor vandaag. Maar ik heb je brief ontvangen en ik ben doodongerust. Waar denk je dat je mee bezig bent?" sprak ze verwijtend.
Ik keek koppig naar buiten,mezelf voornemend niet op haar gekef te reageren.
"Maybeline Elizabeth Horace,kijk me aan!" snauwde ze plots.
Ik keek met een ruk over mijn schouder en keek haar strak aan.
"Waar ik mee bezig ben? Vertrekken." antwoordde ik bot.
Ze zuchtte en schudde meewarig haar hoofd.
"Maybeline,daar heb ik het niet over. Dat zijn jeugdige grillen. Nee,wat me meer verontrust is het feit dat het huwelijk nog steeds niet geconsumeerd is. Waar zit je met je hoofd? Weet je wel wat voor grote gevolgen dat kan hebben voor onze beide graafschappen,als er geen erfgenaam komt? Denk aan de schande die je veroorzaakt meid!"
En zo ging het dus de hele rit,die overigen twee uur duurde. Toen ik dan ook uitstapte,was ik beurs gepraat. Ze had me zover gekregen dat ik haar beloofd had dat vannacht het huwelijk geconsumeerd zou worden. Na het nodige afscheid,liep ik het kasteel terug in. Noémi keek me nieuwsgierig aan,ze wist hoe mijn moeder kon zijn. Ik keek haar met een zucht aan en rechtte mijn rug.
"Leg voor vanavond het zijden nachtkleed klaar." beveelde ik haar zacht.
Ze sloeg geschrokken haar hand voor haar mond,maar voor ze een woord kon zeggen,tilde ik mijn hand op als teken dat ze moest zwijgen.
"Ik wil het niet horen,Noémi. Ik moet dit doen,het is mijn verantwoordelijkheid."
"Maar Lady..." sputterde ze.
"Pak mijn koffers uit en verwittig Jonathan. We vertrekken niet." voegde ik er nog streng aan toe.
Zonder nog een woord te zeggen,begaf ik me naar de bibliotheek. Hopelijk vond ik daar een boek dat me even niet aan vanavond kon laten denken.