~14~

~2 jaar later~

Ik zat nu al twee jaar bij de Volturi. Ik had een keer geprobeerd om te ontsnappen wat mijn arm koste, en dat deed pijn! Die ontsnappingen om te jagen waren wel successen, en die hield ik gelukkig ook vol. Vele mensen zaten nu ook bij de Volturi door mijn gave. Ik voelde altijd dat ze dit niet wouden, maar ik moest wel. Vandaag zou een speciale dag voor mij worden, haast de gehele wacht ging mee op een tocht, een tocht voor straf. Zelfs Aro, Caius en Marcus gingen mee. Maar ik en nog een paar leden moesten achterblijven omdat wij geen sterke vampiers waren. Maar dat wist ik al omdat ik al een paar keer meegesleurd werd zonder dat ik iets kon doen. Maar deze dag zou ik ontsnappen, en het moest wel lukken. Er dwaalden allemaal vragen in mijn hoofd rond; Hoe ging het met Jasper, waren de Cullens nog in Forks? Leefde Anastacia nog? En ging zo maar door. Maar ik zou er over minstens een dag achter komen. Ik liep naar beneden. ‘Wat ga je doen?’ vroeg Chelsea. ‘Jagen’ zei ik en ze knikte. Ik liep de deur uit en rende Volterra uit. Als ik na een tijdje niet terug zou komen gingen ze me zoeken, maar dan zou ik waarschijnlijk al in Forks zijn. Ik rende meteen door naar het vliegveld en kocht een ticket naar Port Angeles. Het vliegtuig vertrok vijf minuten daarna dus duurde de reis korter. Na een lange tijd vliegen kwam ik gelukkig aan in Port Angeles. Ik voelde me erg gelukkig, nog vijf minuten rennen en dan was ik weer bij Jasper. Ik rende hard door. Ik liep langs mijn huis waar ik een blik op wierp maar rende hard door naar het huis van de Cullens. Ik gooide de deur open en rende de woonkamer in. Daar zat Esmé en Emmett op de bank. Ze keken op en Esmé rende naar me toe. Ze omhelsde me stevig en na haar tilde Emmett me ook op. Toen ik losgelaten was vroeg ik: ‘Waar is iedereen?’ ‘Carlisle is aan het werk, Rosalie en Alice aan het jagen en Edward is bij zijn vriendin’ antwoorde Esmé ‘Vriendin?’ vroeg ik. Ze knikte. ‘Ze heet Bella’ zei ze. Ik glimlachte, hij had eindelijk iemand gevonden. Maar toen ging ik over naar het belangrijkste in mijn leven. ‘Waar is Jasper?’ vroeg ik. Esmé en Emmett keken elkaar aan. ‘Wat?’ vroeg ik bang. ‘Jasper heeft al twee jaar niets meer van zich laten horen’ zei Esmé. Ik keek ze geschrokken aan. ‘Kunnen jullie hem niet bellen?’ vroeg ik. ‘We kunnen het proberen, maar hij neemt nooit op’ zei ze. Ik knikte en ze pakte haar mobiel. Ik wachtte ongeduldig. Ze drukte hem uit en schudde haar hoofd. Ik zuchtte. ‘En leeft Anastacia nog?’ vroeg ik. ‘Dat weet ik niet lieverd, Jasper heeft haar meegenomen’ zei Esmé. Als ze bij Jasper was leefde ze waarschijnlijk nog, hij zal haar goed verzorgen omdat ik van haar hield. Ik snikte en Esmé legde troostend haar arm om mijn schouder. Ik moest hem zoeken. Ik stond op en Esmé keek me aan. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ze. Ik ga hem zoeken. Toen kwamen Alice en Rosalie binnen rennen, Alice omhelsde me meteen. ‘Ga hem niet zoeken, hij komt terug’ fluisterde ze. Ook drukte ze een mobiel in mijn handen. ‘Cadeautje’ zei ze blij. Rosalie lachte even naar me, maar ze mocht me nog steeds niet. Ik zuchtte. ‘Ik ga mijn huisje maar eens bekijken, bel maar als Edward en Carlisle er zijn’ mompelde ik en ik rende naar mijn huisje. Alles zag er goed uit, er was zelfs geen stof. Ze hadden blijkbaar mijn huis schoongehouden voor als ik terugkwam. Dat ze dat die twee jaar voor mij gedaan hebben! Ik zakte op mijn bank, mijn gedachten weggevlogen naar Jasper. Ik miss hem zo. ‘Hij komt wel terug’ hoor ik van achter. Ik schrik op en zie Edward staan. Ik glimlach en omhels hem. ‘Je hebt een vriendin?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘Ze is nu bij de rest’ zei hij. ‘Nou, gaan we dan? Ik wil haar ontmoeten!’ zei ik glimlachend. Hij twijfelende en keek in mijn ogen. Uiteindelijk knikte hij en trok me mee. Samen renden we naar het huis. Daar zat op de bank een meisje met bruin haar, ze was erg mooi, alleen was er één ding mis, ze was een mens. Ze draaide zich om en ik keek in haar bruine ogen. Ik lachte en liep op haar af. Ik stak mijn hand uit. ‘Ik ben Amedea’ stelde ik mezelf voor. ‘Bella’ zei het meisje. Edward had een menselijk vriendinnetje… Ach dat maakt mij niet echt veel uit, zolang hij maar eindelijk gelukkig is. Edward keek me glimlachend aan. ‘Wat?’ vroeg ik. ‘Je gedachten’ antwoorde hij. Ik glimlachte ook en knikte. Ik ging naast Bella op de bank zitten en begon weer aan Jasper te denken, wanneer zou hij terug komen? Edward keek me medelevend aan en Bella keek mij vragend aan. ‘Vraag maar’ mompelde ik naar haar. ‘Mag ik jouw verhaal weten?’ vroeg ze. Ik zuchtte en ging rechtop zitten. Ik vertelde mijn levensverhaal tot nu toe. ‘Maar waarom wou de Volturi jou wel, maar Jasper niet?’ vroeg ze. ‘Als je genoeg traint kom er iets extras in onze gave, en dat is dat je gevoelens zo kan omzetten dat je ze iets verplicht, ook wel de ‘dwingende’ kant. Ik werd vroeger dan ook wel Isidora de dwinger genoemd’ vertelde ik. Bella luisterde goed. ‘Waarom Isidora?’ vroeg ze. ‘Omdat mijn gehele naam Amedea Callisto Isidora Sadler is’ zei ik. ‘Mooie naam’ mompelde ze. Ik lachte en stond op. ‘Ik ga jagen, gaat er iemand mee?’ vroeg ik. Niemand zei iets dus liep ik naar buiten. Ik pakte en Puma, maar daarna had ik geen zin meer. Ik liep naar de open plek waar het gras weer vol in bloei stond. Er zaten allemaal paarse en witte bloemen tussen het gras. Ik schopte mijn ballerina’s uit en ging op het gras liggen. Dit had ik echt gemist. Er kwam weer een herinnering op van het moment dat ik geheel gelukkig was. Dat gevoel miste ik, vooral Jasper. Ik zuchtte weer. ‘Dat zuchten is niet goed voor je’ hoorde ik Alice zeggen. ‘Ga weg Alice’ mompelde ik. ‘Hij komt eraan, Edward heeft hem kunnen bereiken. Waarschijnlijk is hij er morgen’ vertelde ze. Ik sprong op en omhelsde haar. ‘Rustig, kom eerst nou maar naar huis, Carlisle is er’ zei ze in een poging dat ik losliet. Ik glimlachte en rende naar huis achtervolgd door Alice. Ik zag Carlisle al buiten wachten en ik rende naar hem toe. Ik omhelsde hem. ‘Het spijt me dat ik niets meer voor je kon doen, Amedea’ zei hij. ‘Dat hoeft niet Carlisle, Ik heb het overleefd’ zei ik. ‘Maar heb je dan geen mensenbloed moeten drinken?’ vroeg hij. ‘Nee, kijk maar naar me ogen’ zei ik. Hij knikte en glimlachte. ‘Ik moest kiezen, mensenbloed of niets. Na een paar weken werd ik erg zwak en ben ik naar buiten ontsnapt om te jagen en dat herhaalde ik steeds, Aro was er niet blij mee, maar hij stopte me niet’ vertelde ik. ‘Gelukkig maar’ zei hij. Ik liet hem los en sprong weer op de bank naast Bella. Rosalie liep me erg boos aan te kijken, ik wist dat ze me haatte, maar dit sloeg nergens op. Ze liep weg en Edward keek me aan. ‘Ze is bang dat Bella ons geheim verklapt’ zei hij. ‘Maar dat doe ik niet!’ zei Bella. Ik legde mijn arm over haar schouder. ‘En laat me raden; Rosalie mag jou niet, dus op school negeert zij jou en Emmett mag je wel, maar hij mag niet met je praten van Rose?’ vroeg ik en ze knikte. Ik lachte ‘Dat had ik ook, en kijk ze mag me nog steeds niet’ grinnikte ik. ‘Waarom ben je nu zo blij?’ vroeg Bella. ‘Alice heeft gezegd dat Jasper morgen komt’ zei ik blij. Ik keek Edward aan. ‘Bedankt’ mompelde ik zacht. ‘Geen dank’ zei hij terug. Bella bleef me vragen stellen die ik allemaal beantwoorde. Dat kind was echt nieuwsgierig! Het rare was dat er geen angst door haar heen ging terwijl ze in een huis vol vampieren zat, raar. Maarja, ik mag haar wel dus dan heb ik er geen problemen mee.