Proloog

Ze zat in de tuin, waar ze zowat altijd zat als ze zich depressief voelde. Ze is al 15 jaar maar kwam nooit verder dan de achtertuin. Haar ouders waren heel streng, ze mocht nooit van het terrein af. Alles buiten het huis was zo onbekend, en dat was juist waar ze zo naar verlangde, het onbekende. 'Olette eten!' Haar moeder Victoria riep haar. 'Kom zo mam!' Ze liet zich achterover vallen in het gras. Ooit hé, ooit zal ze ontdekt worden en zal ze verder komen dan de tuin. Ze sloot haar ogen. 'Ik wil weg van hier...' Mompelde ze. Haar eekhoorntje Denn kwam haar richting in. 'Sorry, niks lekkers bij me. Maar als na het eten naar mijn kamerraam komt geef ik je wet wat oké?' 'Olette!' Ze gaat overeind zitten en kijkt haar moeder aan. 'Weg voordat mam je ziet!' Fluisterde ze vlug. Ze keek haar moeder aan. Ze lijkt helemaal niet op haar ouders. Ze had heel erg donkerbruin haar dat soms van kleur veranderde. Niet heel veel, maar je kon er verandering in zien. Het is lang, komt tot halverwege haar rug. Ze had helderblauwe ogen had mooie, gevulde wimpers. Ze was lang. Haar moeder had blond haar, bruine ogen en had zowat geen wimpers. Ze moest altijd mascara opdoen. Ze was best klein en best wel een beetje dik, niet dat dat erg was natuurlijk. 'Kom al mam.' Ze liepen met z'n tweeën naar binnen, 'Pak jij de salade en de borden?' Olette knikte maar. 'Mam, waarom moet ik hier blijven en mag ik nooit naar buiten?' Haar moeder stopte meteen met bewegen. 'Je komt elke dag naar buiten.' Zei ze bitter. 'Maar ik bedoel voorbij de hekken. Ik mag nooit voorbij de hekken. Waarom niet?' Haar moeder keek haar woedend aan. 'Lieverd, je vader en ik hebben zo onze redenen.' Olette rolde met haar ogen en ging naar de eettafel. Haar vader zat daar al te wachten. 'De rest komt zo pap.' Hij knikte. 'Krijgen we bezoek?' Haar vader knikte weer. 'Wie is het?' 'Niemand. Maar jij eet boven.' Ze keek haar vader verbaast aan. 'Hoezo? Krijgen we geen dooddoener op bezoek?' Haar vader schudde ongeduldig zijn hoofd. 'Oké. Ik schep wat op en ga dan we naar boven.' Ze liep weer naar de keuken. 'Wie krijgen we op bezoek?' Haar moeder keek over haar schouders naar Olette en keek een beetje boos. 'Niemand. Ga maar naar boven. Ik heb al voor je opgeschept.' Ze knikte maar en pakte het bord met een mes, vork en lepel en ging naar de boven.