Sway

En zo stond ik drie uur later naast mijn twee beste vrienden, Zachary en Fleur. Ze hadden al kennis gemaakt met Noah, die nu aan de andere kant van de bar stond bij mijn broers en een groepje meiden. Zachary en Fleur wierpen voortdurend kritische blikken op Noah, en probeerden hem op iets te betrappen wat hen niet aanstond. “Hij doet echt helemaal niets verkeerd hè Fleur? Wel een beetje verdacht.” Het was ook nooit goed. Normaal zaten ze alle jongens die ik meebracht af te kraken op vanalles en nog wat. Breng ik de perfecte jongen mee die niets fout deed, was het nóg niet goed. “Maar hij is wel knap”, wierp Fleur peinzend tegen. Ik knikte, dat viel absoluut niet te ontkennen. Met zijn helblauwe ogen en zijn goudblonde krullen leek hij bijna perfect. Dat leken de meisjes die om hem heen zwermden te bevestigen. “Hoe ben je hem ook alweer tegen gekomen zei je?”, vroeg Zachary. Hij wierp nog één blik op Noah voordat hij het kon opbrengen om naar mijn verhaal te luisteren. Ik vertelde hem het verhaal over het stoplicht tot en met het popcorngevecht, waarvan de popcorn nog steeds in de kamer lag. “Ieuw Abi! Heb je dat niet eens opgeruimd?” Fleur keek me walgend aan. Onschuldig keek ik haar aan, en knikte. Ik kon gewoon de moeite niet opbrengen om op te gaan ruimen. Jake en Jason blijkbaar ook niet, want de popcorn lag er nog steeds. Weliswaar wat meer onder de bank geschoven, maar het was er nog wel. “Geen zin”, zei ik simpelweg, en ik bestelde nog een breezer. Zachary en Fleur deden hetzelfde. Ik keek naar Noah, die nog steeds omsingelt werd door meiden. Ze zagen hem blijkbaar allemaal wel zitten, en dat kon ik ze, jammer genoeg, niet kwalijk nemen. Eén van de meisjes ging op dat moment dicht tegen hem aanstaan, en fluisterde wat in zijn oor, waarop Noah weer wat terugzei. Ik wilde dat ik ze kon verstaan, maar daarvoor stond ik te ver weg. Ik concentreerde me weer op het meisje, en zag dat ze haar hand over zijn rug heen liet glijden. Noah deinsde geschrokken achteruit, en ik vroeg me af waarom. Het was een simpele aanraking, niets schokkends. “Ga hem redden, Abi, hij voelt zich duidelijk niet op zijn gemak”, zei Fleur, en ze duwde me richting Noah. Ze had gelijk, hij voelde zich niet op zijn gemak. Ik liep naar hem toe, en propte me tussen het meisje en Noah in. “Hé, wat doe jij nou?”, zei die geërgerd, en ze probeerde Noah weer om te krijgen door wat speelse blikken naar hem te werpen. “Ik kom hem halen. Hij voelt zich niet lekker. Kijk die kleur op zijn wangen dan.” Ik wreef even over zijn zachte wang, waar inderdaad een blosje oplag. Ik gaf hem stiekem een knipoogje, wat het meisje niet zag. Hij glimlachte voorzichtig, en ik pakte zijn hand. “Hij heeft rust nodig. Doei.” “Doei”, zei het meisje onzeker, maar ze liet ons toch weglopen. Ik trok hem de mensen door, tot we midden op de dansvloer waren, waar het meisje ons niet meer kon zien. “Nu denkt ze vast dat ik één of andere enge ziekte heb”, lachte Noah. Ik knikte. “Ja, nu wil ze je vast nóóit meer zien. Ben je er niet kapot van?” Dramatisch legde ik mijn hand op mijn voorhoofd, en boog even naar achter door mijn rug. Noah slaakte een diepe zucht. “Ja, ik was echt helemaal verkocht toen ik haar zag, en nu wil ze me niet meer zien! Allemaal dankzij jóu!” Hij wees beschuldigend naar me, en ik deed alsof het een wereldschok was. “Wát?! Ik dacht juist dat ik je gered had.” Ik trok een pruillipje, waar Noah om moest lachen. “Wil je een geheimpje weten?”, vroeg Noah, en hij keek me veelbetekenend aan. Ik hou van geheimpjes. Als mensen me geheimen vertellen die ik absoluut niet mag doorvertellen, voel ik me speciaal. “Tuurlijk wil ik een geheimpje weten.” Stomme vraag eigenlijk. Het feit dat het een stomme vraag was vergat ik meteen toen Noah zich voorover boog, en stopte toen zijn mond vlakbij mijn oor was. Zijn warme adem, die ietwat naar alcohol rook, streelde mijn oor toen hij fluisterde: “Jij mag me altijd redden.” Die vijf woorden zorgden ervoor dat ik een brede glimlach op mijn gezicht voelde spelen, en het plots warm kreeg. “Ben ik nu een heldin?”, vroeg ik om over mijn rode wangen heen te praten. Noah knikte en hij lachte zijn mooie, witte tanden bloot. Trots keek ik hem aan en zei: “Nou, dan wil ik je wel vaker redden.” Noah lachte. “Ik wil altijd wel door jou gered worden.” Toen hij dat zei voelde ik me heel speciaal. Mijn wangen gloeiden erdoor, en ik kon die glimlach die mijn gezicht opvrolijkte niet meer wegkrijgen. “Goed, dat maakt mij jouw beschermengel.” Ik glimlachte naar hem, maar dat deed ik al snel niet meer toen ik zijn serieuze gezicht zag. Had ik iets verkeerds gezegd? “Wat is er? Heb ik iets verkeerds gedaan?” Hij schudde zijn hoofd, maar ik geloofde hem niet. Het móest wel door mij komen. Wat kon er anders gebeurd zijn? Ik legde mijn hand op zijn arm, ik voelde hem verstijven onder mijn hand. Vervolgens ontspande hij zich weer en keek me aan. “Zeg het nu maar”, zei ik geruststellend. Hij schudde weer zijn hoofd. Blijkbaar had het geen zin om door te vragen, want het leek erop dat hij niets los ging laten. “Dans met me.” “Hè wat?” Ik had het eigenlijk heel erg goed verstaan, maar ik wilde het hem eigenlijk graag nog een keer horen zeggen. “Dans met me”, zei hij daarom nog een keer. Het nummer dat gedraaid werd is 'A moment like this' van Kelly Clarkson, nogal een slow nummer dus. Met een bonzend hart wachtte ik totdat hij de eerste stap zette. Toen hij zijn handen op mijn heupen legde, en me naar zich toe trok, begon mijn hart nog sneller te kloppen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek, en keek hem diep in zijn ogen. Ik verdiepte me in het mooie blauw van zijn ogen, en verbaasde me alweer over het feit dat zijn ogen zo mooi waren. Tegelijkertijd was ik me er erg van bewust hoe dicht ik bij hem was. Zijn warme lichaam schuurde tegen het mijne aan terwijl we zachtjes heen en weer wiegden op het ritme van het nummer. Noah zong zachtjes mee met de muziek. “A Moment Like This, Some people wait a lifetime for a moment like this, Some people search forever for that one, Special kiss, Oh, I can't believe it's happening to me, Some people wait a lifetime for a moment like this.” Ik wist dat het waar is. Toen ik in zijn stralende ogen keek, wist ik dat we een bijzonder moment beleefden. Het voelde goed. En nog het raarste was dat het zo vertrouwd voelde. Ik kende hem nog maar een paar dagen, maar dat leken wel een paar jaar. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en begon ook mee te zingen met de muziek. “Everything changes, but beauty remains, Something so tender, I can't explain, Well I may be dreaming, but till I awake, Have we make this dream last forever? And I'll cherish all the love we share.” We zongen samen met de muziek mee, en wiegden zachtjes mee. Even dacht ik nergens meer aan behalve aan Noah en de muziek, waarmee we samen meezongen. Het moment was perfect. Bijna zeldzaam. Vanbinnen was ik warm, vanbuiten liet ik het niet merken, maar het vuurtje dat binnenin me brandde was er en het was hevig. Ik wist niet of Noah hetzelfde voelde, maar dat maakte me even niet uit. Op dit moment was het even Noah en ik. Niemand anders..