Chapter 23. The music flows

'Kill! Kill! Kill!' Samen met Ruby was ik een film aan het kijken. We waren alleen thuis. Jeremy en Erin waren uit eten en Justin en Selena waren naar een feest. Ruby had bedacht om "Another Cinderella story" te kijken, maar het riep sadistische gedachten bij haar op. Elke keer als Selena's hoofd in beeld kwam begon ze allemaal dingen te roepen. Er kwam weer een shot van Selena langs. 'Kom op knul, dit is je kans! Steek haar neer!' schreeuwde Ruby naar het platte flikkerende gezicht. Maar nee, dat deed hij niet. In plaats daarvan kuste ze. Ruby maakte kotsgeluiden. 'Dat hij daar niet ziek van word. Je zou toch denken dat ze ziektes overbrengt.' Ik lachte. Toen hoorden we zachte voetstappen op de trap. Jazmyn opende de deur. In haar ene hand hield ze haar knuffel geklemd en met de andere wreef ze in haar ogen. 'Oeby? Kannie slapen,' fluisterde ze. Ruby stak haar armen uit. Jazmyn rende naar haar toe en kwam bij haar op schoot zitten. Liefdevol liet Ruby haar handen door Jazmyns bruine haren glijden. 'Alweer niet?' Jazmyn schudde haar hoofdje. 'Wacht even, ik ga kijken of Jaxon ook nog wakker is,' zei Ruby, waarna ze opstond en naar boven liep. Even later kwam ze terug met Jaxon op haar arm. 'Ze konden allebei niet slapen,' zei ze tegen mij. Ze ging weer terug op de bank zitten. Jaxon zat op haar schoot en Jazmyn kroop dicht tegen haar aan. Met z'n vieren keken we naar de film. Jazmyn en Jaxon leken nog meer op het beeld gefocust te zijn dan Ruby. Selena verscheen weer waardoor Jazmyn haar duim uit haar mond haalde om te praten. 'Dat is Justins vriendin,' mompelde ze. 'Vind je haar aardig?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. 'Ze is eng,' murmelde ze. Ruby gooide haar hoofd in haar nek en lachte vrolijk. We keken nog een halfuur. Toen verscheen de aftiteling. 'Zijn jullie al moe?' vroeg Ruby. Jazmyn en Jaxon schudden heftig hun hoofd. 'Jiedje singen,' zei Jaxon. Jazmyn knikte. Vragend keek ik Ruby aan. 'Ik zing soms liedjes voor ze als ze niet kunnen slapen,' legde ze beschaamd uit. 'Niet dat ik het goed kan ofzo, gewoon voor de lol,' zei ze er snel achteraan. 'Wil je misschien meezingen?' Ze keek mij hoopvol aan. 'Ehm, nou..' 'Kom op, wordt leuk!' Ze ging achter de piano zitten en gaf me een papiertje. 'Dat is de tekst.' Ze laat haar vingers over de toetsen glijden en drukte ze dan in. Ze begon mee te neuriën met de noten. 'Passend voor de tijd van het jaar,' zei ze nog voordat ze haar stem door de kamer liet galmen.

Winter Song
This is my winter song to you
The storm is coming soon,
It rolls in from the sea

My voice a beacon in the night
My words will be your light,
To carry you to me

Is love alive?

Zachtjes begon ik mee te zingen. 'Is love alive? Is love...' zongen we samen. In mijn eentje zette ik het tweede couplet in.

They say that things just cannot grow
Beneath the winter snow,
Or so i have been told.

They say were buried far,
Just like a distant star
I simply cannot hold.

'Is love alive?' Ik keek even naar Jazmyn en Jaxon. Ze lagen op de bank, tegen elkaar aan. 'Is love alive?' Jaxon had zijn oogjes gesloten en ademde rustig. Jazmyn gluurde nog onder haar wimpers door naar ons, alsof ze wilde controleren of wij nog steeds zongen. 'Is love alive?' Ruby's stem trok mijn aandacht weer naar het lied.

This is my winter song
December never felt so wrong,
Cause youre not where you belong;
Inside my arms.

Zachter zong ze verder. 'Bum, bum, bum,' zong ze. Ze richtte haar blauwe ogen op mij. Samen zongen we verder.

I still believe in summer days
The seasons always change
And life will find a way

Ill be your harvester of light
And send it out tonight
So we can start again

Is love alive?
Is love alive?
Is love alive?

Ruby's stemgeluid was vreemd. Mooi vreemd. Zacht maar tegelijkertijd ook ruw. Het klonk prachtig.

This is my winter song.
December never felt so wrong,
Cause youre not where you belong;
Inside my arms.

Ik haalde diep adem en zette in. Ik begon naar mezelf te luisteren.

This is my winter song to you
The storm is coming soon
It rolls in from the sea

My love a beacon in the night
My words will be your light
To carry you to me

Tot mijn verbazing klonk het mooi. Ik deed niet eens echt moeite. Elke noot, perfect zuiver. Dit was vreemd.

'Is love alive?'
We bleven het zingen, keer op keer.

'Is love alive?'
Soms door elkaar, als in canon.

'Is love alive?'
Soms verzon een van ons twee andere noten.

'Is love alive?'
We glimlachte beide alsof we wisten wat de ander dacht.

'Is love alive?'
Het was fijn dit te doen, het liet me dingen vergeten.

'Is love alive?'
Het voelde als een opluchting, als een bevrijding.

'Is love alive?'
De muziek nam langzaam af, werd zachter en zachter, totdat het verdween en alleen nog onze stemmen te horen waren.

'Is love alive?'
Samen zongen we het nog een laatste keer.

'Is love alive?'