It seems so easy in the movies

Geschokt staar ik de man aan. Verwacht hij nou echt dat ik uit mezelf in dit gat ga liggen? Als de man merkt dat ik gewoon blijft staan komt hij op me af. Verschrikt deins ik achteruit maar de man grijpt me ruw bij mijn arm beet. Hij gaat achter me staan. “Maar we kunnen natuurlijk ook nog even wat plezier maken”fluistert hij in mijn oor. “Het zou natuurlijk zonde zijn om zo iets moois te begraven zonder het eerst te gebruiken.” Helemaal verlamd staar ik voor me uit. De man sluit zijn ene arm om mijn nek, zodat ik niet wegkan en met zijn hand begint hij me over mijn wang te strelen. Hij hijgt in mijn oor en ik voel hoe opgewonden hij is. Plotseling haalt hij zijn hand weg en trekt zijn bivakmuts van zijn hoofd af. Ik wil me opdraaien maar de man houdt me stevig vast. Hij legt zijn hand weer op mijn wang en langzaam streelt hij van mijn wang naar mijn hals. Hij brengt zijn hoofd naar mijn nek en drukt er een kus in. Met zijn hand streelt hij weer verder naar beneden, richting mijn borsten.
Tranen schieten in mijn ogen. Niet weer, niet nog een keer. Bij elke aanraking van de man krijg ik beelden terug van de aanranding in het steegje. Maar nu is Mathijs er niet om me te helpen.
Plotseling bedenk ik me dat ik nog steeds de schep in mijn handen heb. Ik klem de steel stevig in vast in mijn handen en haal zo hard mogelijk uit. Ik raak de man in zijn gezicht. Hij vloekt en grijpt naar zijn gezicht. Snel draai ik me om en haal nog een keer uit. Dit keer raak ik hem in zijn kruis. De man krimpt in elkaar en zakt op de grond. “Vuile teef”sist hij tussen zijn handen door. Ik haal nog een keer uit met de schep en de man wordt slap. Zijn handen vallen voor zijn gezicht vandaan, een straaltje bloed loopt uit zijn neus. Ik bestudeer de man een seconde. Ik herken hem niet. Dan loop ik naar de man toe en geef hem nog een schop. Hij reageert niet. Met veel moeite sleep ik de bewusteloze man naar het gat toe. Ik laat hem erin zakken en zorg dat alleen zijn hoofd boven de grond uitsteekt. Langzaam begin ik het gat te vullen met aarde. “Wordt alsjeblieft niet wakker”fluister ik. Als het gat helemaal dicht ik stamp ik de aarde aan. Je ziet alleen zijn hoofd nog. Ik grinnik. Het ziet er best wel grappig uit.
Dan draai ik me op, pak de schep van de grond en loop in de richting waar we vandaan gekomen zijn. “Laat dit alsjeblieft de goede weg zijn, laat me niet verdwalen”fluister ik. Ik ren door het bos en schrik op bij elk geluidje dat ik hoor. Ik zucht opgelucht als ik het busje zie staan. Ik sprint het laatste stukje en trek aan de bestuurdersdeur. Op slot. “Shit”zeg ik. De man heeft de sleutels vast in zijn zak zitten. Ik kijk om me heen, op zoek naar iets hards. In het donker kan ik niet veel zien, maar uiteindelijk vind ik toch een goede steen. Ik gooi hem zo hard mogelijk tegen de ruit aan. De ruit springt uiteen. Ik klim door het raampje heen en veeg het glas van de stoel af. Ik ga op de stoel zitten en staar naar het stuur. Hoe krijg ik dit ding aan? In films gaat het altijd zo makkelijk.