Popcorn

Toen ik binnenkwam, stond Jake met een lolly in zijn mond tegen de deurpost aangeleund. “Ha die Jake”, begroette ik hem, en ik wilde langs hem heen lopen, maar hij voorkwam dat door zijn hand op mijn arm te leggen. “Uh Abi? Wie was die gast die je daarnet bij had? En waar is hij nu?” Hij had een bezorgde blik in zijn bruine ogen, die o-zo veel op de mijne lijken. Maar ik vroeg me af hoe ik dit aan hem kon uitleggen. Want ik bedoel, hoe in vredesnaam legde je uit waarom iemand in een hooibaal wilde slapen in plaats van in een comfortabel bed? “Dat is Noah”, zei ik daarom simpelweg. Dit viel nog te geloven. En ik kon het hem ook niet kwalijk nemen als hij het niet zou geloven. Ik geloofde het zelf amper, en was ervan overtuigd dat ik zometeen wakker werd, en dat dit alles gewoon een droom was. “En wat is er met Noah?”, vroeg hij, en hij trok zijn wenkbrauwen op. Ze reikten bijna tot aan zijn haargrens. “En Noah slaapt vannacht op de hooibaal.” Ik ratelde het er snel uit, en liep snel weg van Jake. Tevergeefs. Hij greep me bij mijn capuchon, waar ik meteen inwendig op begon te vloeken. Onhandig uitsteeksel. “Hij slaapt op de hooibáál?” Zijn wenkbrauwen reikten nu echt bijna tot zijn haargrens, en ik knipperde onschuldig met mijn ogen, zoals ik altijd deed als ik ergens onderuit probeerde te komen. “Hij kon nergens heen! En ik vond het zó zielig! Jake, je had hem moeten zien! En hij zit helemaal onder de wonden, ik heb hem een beetje geholpen, en daarbij mijn shirt verpest, dat zit nu onder de jodium, maar hij zei dat hij nergens terecht kon, Jake! Ik kon hem toch niet zomaar achterlaten?” Met wilde handgebaren probeerde ik mijn woorden kracht bij te zetten, maar Jake schudde afkeurend zijn hoofd. Als ik hem nu nog weg moest sturen, zou mijn hart breken. Dat kon ik hem toch gewoon niet aandoen? “Het is weer net zoals vroeger”, lachte Jake plotseling. Net zoals vroeger? Waar had hij het over? Niet-begrijpend keek ik hem aan. “Vroeger nam je altijd gewonde vogeltjes mee naar huis, en die verzorgde je totdat ze weer beter zijn. Nu je wat ouder bent, doe je het met gewonde jongens, die zomaar uit de lucht komen vallen.” Ik moest lachen om zijn vergelijking, en bokste hem eens vriendelijk tegen zijn arm. “Ik denk niet dat hij uit de lucht is komen vallen”, lachte ik. Jake schudde zijn hoofd, en ik wist dat het goed zit. “Kun je hem aan me voorstellen?”, vroeg Jake plots. Oké, ik wist dat het oké was, maar dit had ik even niet aan zien komen. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin, en keek me smekend aan. Het was zijn o-zo bekende puppy-blik, waarmee hij me altijd omkreeg. Zo nu ook. “Oké dan”, bromde ik, en ik liep weer naar buiten. Het was wat afgekoeld, en de wind schuurde in mijn gezicht. Als ik er al last van had, hoe kon hij dan in hemelsnaam hier slápen? Bij de gedachte alleen al liep er een rilling over mijn rug. Ik probeerde de gedachtes van een doodgevroren Noah te negeren, en stapte stevig door, tot ik bij de hooibaal was waar ik Noah het laatst gezien had. Hoe dichter ik bij de hooibaal kwam, hoe minder koud ik het kreeg. Ik was een beetje bang voor Noah.. Stel dat hij echt bevroren wass? Dan was het wel mijn schuld! Ik liep de schuur in, en zocht wat tussen het hooi. Ik zocht tot ik wat geritsel naast me hoorde. Aan de andere kant van de schuur, bovenop een enorme hooibaal, lag een hoopje bewegend hooi. Ik kon een lachje niet onderdrukken, maar het hoopje hooi kwam niet tot leven. Ik liep om de hooibaal heen, en begon erop te klimmen, wat dus niet echt lukte. Er waren geen uitsteeksels waar ik me aan vast kon houden. Ik gleed meer dan vijf keer weg, voordat ik het dan eindelijk opgaf. Peinzend keek ik naar boven. Hoe kwam hij er dan op? Hij moest toch ook wel weg glijden? “Noah?”, riep ik naar boven, en ik wachtte tot het hoopje hooi begon te ritselen. Alweer moest ik erom lachen. Vooral toen Noahs hoofd onder al dat hooi uit kwam piepen. “Wat is er?”, riep hij naar beneden. “Mijn broer wil even dat ik je aan hem voorstel”, legde ik uit, “Dus kom je even naar beneden?” Noah knikte, en schudde al het hooi van zich af. Handig klom hij naar beneden, ook al wistt ik niet hoe hij het deed. Misschien had hij ooit een berg beklommen.. Misschien had hij goed opgelet bij het klimmen op de klimmuur bij gym, en daar zijn handigheid vandaan. Of misschien was hij toen hij jong was een kampioen in boom klimmen. Het kon vanalles zijn. Alles waardoor hij beter in klimmen was geworden dan ik. Met een plof van zijn sneakers kwam hij naast me neer. “Laten we maar gaan”, stelde ik voor, en samen liepen we naar binnen, waar Jake nog steeds met zijn lolly stond. “Hallo”, begroette Noah Jake vriendelijk, en hij stak zijn hand uit. Jake pakte zijn hand vast, en stelde zichzelf aan Noah voor. Ik zag het met een glimlach aan. “Jason! Kom eens even kennis maken met Noah!”, riep Jake naar boven, en al snel kwam Jason de trap afgestampt. Toen iedereen elkaar na een paar minuten kende, vroeg Jake aan Noah of dat hij even een filmpje kwam kijken. Noah vond het oké, en een paar minuten later zaten we met popcorn en chips op de bank. Gelukkig waren mam en pap niet thuis. Die hadden dit nooit toegelaten. Ze waren op vakantie, een maand, zonder ons. Dit jaar mocht ik voor het eerst thuisblijven bij Jake en Jason. Eigenlijk zaten we elke avond met zakken chips op de bank. Tenminste, als we niet uitgingen. Anyway, de film was nog maar net begonnen, of ik voelde al een popcornstukje tegen mijn wang komen. Het zal weer eens niet zo zijn.. Ik draaide me om naar Jake, die voor mooi weer zat te spelen. Alsof ik dat geloofde.. Op de dag dat ik Jake's toneelstukjes zou gaan geloven, zou het koeien regenen die zich voordoen als sneeuwvlokjes. Dat ging dus nooit gebeuren. Ik nam een handje popcorn, en bracht er een paar naar mijn mond. Maar voordat ze daar waren, gooide ik de volle hand op Jake, die verontwaardigd omhoog sprong. “ABI! Waar was dat voor nodig?”, riep hij dramatisch. “Wraak”, zei ik met een gemene blik. Jake nam bliksemsnel een nieuwe hand popcorn, en gooide ze bovenop me. Ik voelde hoe de popcorn mijn shirt in gleed. “Noah, help me eens!”, lachte ik, en ik pakte één van de emmers popcorn, die op de bank stonden. Jason pakte de andere, en voegde zich bij Jake. Noah liet zien dat hij aan mijn zijde stond, en nam een hand popcorn. Nadat hij hem gegooid had, was de strijd officieel losgebarsten, en doken Noah en ik achter de bank. “Lafaards! Jullie je een beetje verstoppen hè!”, lachte Jason, en hij probeerde wat popcorn over de leuning van de bank heen te gooien, wat hem dus niet lukte. “Tegelijk oké?”, fluister Noah. Zijn adem streelde mijn gezicht, ik knikte. “Drie, twee, één..” Tegelijk sprongen we op, en smeten zoveel popcorn als we binnen handbereik hadden. Schreeuwend doken Jake en Jason op de grond, en werden bedolven onder de popcorn. “GENADE!”, riep Jake. Noah stopte met gooien, maar ik kon de neiging om nóg een volle hand te gooien niet laten. Met veel plezier smeet ik de hand op hem, en met nog meer plezier zag ik hoe de stukjes popcorn op zijn hoofd stuiterden en zo op de grond terecht kwamen. “Highfive Noah!”, zei ik vrolijk, en ik hield mijn hand op, waar Noah met stralende ogen zijn hand tegenaan sloeg. Jake en Jason krabbelden weer overeind. Jason haalde een stukje popcorn uit zijn haar en stopte het grijnzend in zijn mond. Ook Jake schudde alle stukjes popcorn van zich af, die door de kamer vlogen. “Oh nee, wat hebben we gedaan!”, kreunde Jason opeens. Ik vroeg me af waar hij het over had.. Maar daar kwam ik snel genoeg achter toen ik mijn blik door de kamer liet glijden. Popcorn. Overal lag popcorn. Overal waar ik keek lag popcorn. Het leek wel een slagveld. Een popcornslagveld. Meteen besefte ik dat we dit ook allemaal op zouden moeten gaan ruimen, en het volgende moment besefte ik dat ik daar helemaal geen zin in had. “Maar..”, begon ik, maar Jake liet me mijn zin niet afmaken. “Máár. Dat kan morgen natuurlijk ook.” Hij haalde zijn schouders op, en plofte weer op de bank, gevolgd door Jason, Noah en ik. Ik was het met Jake eens, dat kon morgen ook nog. Of de dag daarna natuurlijk..