*17

Het licht scheen zoals gewoonlijk weer door de stomme ziekenhuisgordijnen. Ik keek en zag dat mijn moeder weg was. Dat vond ik vreemd want normaal was ze er altijd of lag ze nog te slapen. Ik keek op het klokje naast mijn bed. Ik zag dat het al half elf was. Ik wilde eigenlijk op het piepertje drukken om te vragen aan Yvonne waar mijn moeder was. Ik hoorde wat gepraat op de gang. Ik luisterde goed en hoorde dat het mijn moeder was. 'Nee je mag Justin niet spreken dat kan nu niet hij slaapt en hij moet aansterken'. Ik hoorde nog een stem een zwaardere. Ik kon niet helemaal verzinnen wie het was. Ineens hoorde ik een stemverheffing.'Ik moet hem spreken hij moet zingen en kan die niet sneller aansterken?!'. Ik wist het zeker dit was Usher. Dus Usher was naar het ziekenhuis gekomen om mij op te zoeken omdat hij met me wilde zingen. Kon hij dan niet begrijpen dat ik gewoon moest aansterken en dat het nu echt niet slim was dat ik zou gaan zingen? Ineens werd de deur van mijn kamer open gegooid en Usher stormde binnen..