WS ~ 61

(Nyree)

Het was ondertussen drie weken geleden dat ik zo was uitgevlogen tegen Tom in de auto. Hij had het me niet kwalijk genomen, maar ik had me achteraf wel uitbundig geëxcuseerd met de nodige knuffels en kusjes.

Tot mijn grote blijdschap verliep alles beter en kon in al steunen op mijn been. Kleine afstanden mocht ik zonder krukken doen, maar wel nog steeds met een steunverband. Ik sliep nog steeds bij Simone en Gordon ook al waren er discussies geweest. Bill en Tom wouden dat ik bij hun kwam ‘wonen’, maar Simone vond het geen goed idee. Ik had ondertussen al mijn spullen geïnstalleerd en de jongens moesten af en toe nog naar David om dingen te regelen voor dingen waar ik niets van af wist of gewoon niet kon volgen. Ze kwamen wel elke dag op bezoek en zaten eigenlijk meer hier dan in hun eigen huis.

Nu eindelijk alles een beetje op zijn plek begon te vallen was er weer iets anders dat roet in het eten moest gooien.

“Dus jullie gaan weer weg?” stelde ik vast en sloeg mijn armen over elkaar. Ze staarden met allebei aan. “Het is niet voor lang en je kan mee gaan als je dat wilt,” stelde Tom voor. Simone sloeg alles gade vanuit de keukendeur. Ze wou hier niet tussen komen. Dat deed ze nooit als het tussen ons drieën ging. “De revalidatie gaat eindelijk beter en er is nog steeds mijn vader,” Simone glimlachte naar Georg en Gustav die via de achterdeur naar binnen waren gekomen en naast haar in de keukendeur stonden. Ik keek hen kort aan en keek terug naar de tweeling. Bill zijn gezicht stond op onweer bij het woord ‘vader’.

“Ik weet dat je het er niet mee eens bent dat ik hem nog steeds ga opzoeken Bill, maar deal with it, want het is nu eenmaal zo. En ik wil helemaal niet mee gaan!” Ik liep naar de keuken en wurmde me tussen Gustav en Simone richting de achterdeur. “Gaat het?” vroeg Gustav toen ik begon te manken. “Neen het doet pijn! Nu goed?!” riep ik en strompelde de tuin in.