(24) Maria's reacties

Een paar uur later kwamen Maria, Nettie en Lucie de schuur in. Jasper sprong snel op toen hij hen hoorde. Hij had zijn besluit genomen. Hij ging niet achter hen aan. Anna was nog steeds niet terug, en hij besefte dat ze met Resa gevlucht was. Hij hoopte dat ze veilig waren. Maar zelf zou hij blijven. Maria hield van hem, daar was hij zeker van. Ze had het goed bedoeld, maar ze had zich vergist.

“Jasper, ben je klaar?”, vroeg Maria.
“Ongeveer”, zei Jasper aarzelend.
“Ongeveer?”, herhaalde Maria verbaasd. “En waar zijn Peter en Anna?”
“Peter bleek van één van die newborns te houden. Met z’n tweeën hebben ze me gevloerd en zijn ze gevlucht. Ik maakte geen kans om hen in te halen, en als dat had gelukt waren zij met twee en ik alleen. Peter is even sterk als ik, het had geen zin. Ik heb besloten verder te werken.”
“Hmm, als we die twee ooit nog zien zijn ze er geweest”, gromde Maria. “En Anna?”
“Ze zei me dat ze ging jagen, maar ze is nog niet terug. Ik denk dat ze ook gevlucht is, ze is al veel te lang weg.” Jasper zuchtte. “En Resa is ook nergens te vinden.”
“Je hebt haar dus niet gedood?”
“Nee, ik weet niet waar ze is. Ik wilde haar roepen, maar ze was er niet.”
“Ach ja, die komt wel terug”, deed Maria luchtig. “En anders heeft een ander leger toch niets aan haar.” Nettie en Lucie knikten instemmend. “Kom, Jasper, trek het je niet aan, ik weet dat jij je best hebt gedaan”, glimlachte Maria. “Heb je zin om te gaan jagen?” Ze leek te beseffen dat ze nu moest oppassen dat ze Jasper niet verloor.