Gravedigger

Ik probeer te vechten tegen de duisternis. Ik mag niet wegzakken, niet met die vent achter me aan.
Ik lig op het fietspad, mijn scooter half op me. Ik zie de man op me af komen. Ik probeer overeind te komen maar de scooter en de zuigende duisternis houden me op mijn plek. Ik kan het gezicht van de man niet zien, hij heeft een bivakmuts op. Hij haalt de scooter van me af en meteen probeer ik overeind te komen en op te staan maar ik zak weer door mijn benen. De man vangt me op. Ik probeer weg te komen, maar de man houdt me stevig vast. Plotseling ziet ik wat de man in zijn hand heeft. “Nee” fluister ik, maar het is al te laat, de man duwt de naald in mijn arm en ik voel het goedje door mijn aderen stromen. De man tilt me nu helemaal op. Verzet is zinloos. De duisternis trekt aan me met wel duizend touwtjes. Ik moet mijn ogen ophouden, ik mag niet wegzakken. Ik sper mijn ogen zo ver mogelijk open maar de touwen zijn te sterk, ze trekken aan me alsof er duizend kilo aan hangt, ik geeft mijn verzet op en langzaam zak ik weg in de duisternis.

Ik kreun en open langzaam mijn open. Meteen sluit ik ze weer als ik met mijn hoofd tegen iets hards aan knal. Ik wacht een paar seconden en open mijn ogen weer. Ik lig in kleine hobbelende ruimte. Waarschijnlijk in een busje. Mijn handen zijn achter mijn rug vastgebonden en ook mijn enkels zitten met strakke touwen aan elkaar. Ik kom overeind en kreun als ik voel hoe stijf mijn nek is. Waar brengt de man me heen? Naar buiten kijken kan niet, de ramen zijn afgedekt met zwart plastic. Met een zucht ga ik weer op de harde grond liggen. Ik staar naar het plafond van het busje en probeer het gehobbel te negeren.

Plotseling staat het busje stil. Ik hoor de bestuurdersdeur dichtslaan en voetstappen om het busje heen lopen. Angstig kijk in naar de deur. De deur gaat open en de man komt naar binnen. Nog steeds kan ik zijn gezicht niet zien. Hij pakt een groot zakmes uit zijn zak en klikt het open. Geschrokken kruip ik achteruit. De man pakt mijn benen en snijdt het touw door. Hij knikt met zijn hoofd naar de deur. Snel sta ik op, mijn pijnlijke spieren negerend. Als ik het busje uitstap ben ik verbaasd. We zijn midden in een bos. De man slaat de deur van het busje dicht en komt naar me toe. Hij draait me om, zodat ik met mijn rug naar hem toe sta. Hij pakt mijn handen en knoopt het uiteinde van een touw eromheen. Het andere uiteinde heeft hij vast. Hij geeft me een duw in mijn rug en ik begin te lopen. Ik voel me net een hondje dat wordt uitgelaten.
Na ongeveer een kwartier gelopen te hebben komen we aan op een open plek. De man maakt mijn handen los. “Waag het niet te ontsnappen” sist hij. “Anders ben ik genoodzaakt dit te gebruiken.” Nu pas zie ik wat hij in zijn hand heeft. Een pistool. Ik slik moeizaam. De man wijst naar een schep die op de grond ligt. “Graven” zegt hij. “W..w..wat” stamel ik. “Graven!” schreeuwt hij. Geschrokken begin ik te graven. “Sneller” zegt de man. Meteen begin in sneller te graven. “Waarom moet dit?” vraag ik. Het blijft even stil. “Ik heb geen zin om jou graf te graven” zegt de man. “Dat mag je zelf doen.”
Even ben ik verlamd. Ik sta mijn eigen graf te graven. “Doorgaan!” schreeuwt de man. Snel zet ik de schop weer in de grond en graaf zo snel als ik kan, terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Mijn armen trillen, mijn rug doet pijn, mijn handen zitten vol met blaren en mijn hoofd bonkt. Het is ondertussen al bijna donker en mijn graf is bijna klaar. Ik sta in het gat, dat zeker al anderhalve meter diep is. De man loopt rondjes om het graf heen, hier een daar bevelen schreeuwend.
“Kom er maar uit” beveelt de man. Ik klim uit het gat en ga aan de rand staan. De man loopt nog een rondje om het gat heen. “Heel goed” zegt hij en hij kijkt me aan.
“Ga je er vrijwillig in liggen of moet ik je een handje helpen?”