New roads

Hijgend klapte Charlie dubbel. Ze had vier jaar aan hardlopen gedaan, maar het meisje kon ze niet bijhouden. Niet alleen was ze kleiner en hoefde ze geen takken te ontwijken, ze wist de weg in deze bossen. En Charlie niet. Ik ken de weg niet. Dacht Charlie bij zichzelf. 'Shit,' zei ze hardop, 'Ik ben de weg kwijt.' Snel stond ze recht op en keek om zich heen, op zoek naar een teken van herkenning. Na drie rondjes om haar as heen te draaien wist ze het zeker; ze had geen idee waar ze was. Met een vloeiende beweging liet Charlie zich op te grond zakken, plaatste haar handen achter zich en richtte haar blik omhoog. In- en uitademde ze, haar benen in kleermakerszit en haar rug gerecht.
Het kleine meisje in de struiken zag Charlie ademen, zonder zich zorgen te maken over waar ze was. Het meisje kwam geïnteresseerd dichterbij, maar bewaarde wel een zeker aantal meters tussen het meisje dat ze niet kende, en haarzelf. Nog nooit was iemand zo kalm geweest als ze in deze bossen waren, altijd hadden ze iets bij zich om de weg terug te vinden. Maar dit meisje niet, ze had alles achtergelaten om haar te vinden. Dapper, vond het kleine meisje dat. Op haar hurken bekeek ze Charlie van een afstandje, veilig verscholen achter een varen.
Na een tijdje stond Charlie op en veegde wat gras van haar kleding af. Ze keek even om zich heen en liep toen een willekeurige kant op. 'Je loopt verkeerd!' kwam er vanachter een bosje vandaan. Charlie keek verbaasd de richting in waar de stem vandaan kwam, en glimlachte ze vriendelijk naar het kleine meisje. 'Hoi,' zei ze glimlachend. Het meisje keek geschokt omdat ze haar mond opentrok tegen een vreemde, maar knikte snel als een begroeting. 'Waar moet ik dan precies heen?' vroeg Charlie fronsend. Een moment leek het meisje te bedenken of ze weer moest rennen en Charlie aan haar lot over moest laten, of haar helpen. Het meisje kwam van achter de varen vandaan en rechtte zich op. 'Volg mij maar,' zei ze, en pakte ze Charlie's hand.
Door vele lage planten, en langs vele hoge bomen vervolgde de weg naar een open plek. Charlie's mond viel open van verbazing. Overal zag ze kleine "huizen", gemaakt zodat ze stevig genoeg waren, maar snel in te pakken waren. De mensen op de open plek keken nieuwsgierig naar Charlie en zij keek even nieuwsgierig terug. De vrouwen droegen kleurrijke gewaden met een dieprood als hoofdkleur, en de mannen hadden allemaal een riem om hun broek met een klein handmes en verschillende andere gereedschappen. De meeste van hen hadden donkere haren met zachtbruine ogen, een tint van amber, net zoals het meisje dat Charlie nu naar een dieprood huis leidde. 'Tierra!' riep een stem vanachter Charlie en het meisje.