Verdwaald

Het is drie dagen geleden dat ik van huis weg ben gelopen, drie dagen geleden dat ik mijn ouders voor het laatst heb gezien, drie dagen geleden sinds ons gevecht. Ik wil niet denken aan wat er allemaal gezegd is, maar ik word er constant mee geconfrontreerd. Als ik het gewoon had uitgepraat met mijn ouders liep ik hier niet helemaal alleen in de motregen, met mijn haar aan mijn gezicht vastgepakt. Al is het niet ontzettend koud, ik kan het niet helpen dat ik klappertand. Ik kijk op, probeer te zien waar ik heen ga maar tevergeefs. De dichte mist belet me om verder dan drie meter te kijken. Met mijn hand veeg ik mijn gezicht af, dat nat is van de regen, misschien ook van de tranen. De afgelopen dagen ben ik doorgekomen met een beetje geld dat ik had meegenomen, maar er is niet veel meer van over. Ik heb nog geen idee wat ik zal doen als het op is. Aan werken kan ik niet eens denken. Niet legaal in ieder geval. Ze zullen willen weten waar ik woon, misschien hebben ze zelfs de handtekeningen van mijn ouders nodig, en ik ben er ook niet zeker van of op je vijftiende wel genoeg kan verdienen om van te leven. Vast niet. Om kort zijn, ik heb mezelf behoorlijk in de nesten gewerkt. In het zwakke schijnsel van een lantaarnpaal stop ik, voor een beslagen winkelruit. Ik veeg hem schoon en bekijk mezelf. Natuurlijk verwacht ik niet dat ik er geweldig uit zie, maar dit kan je niets eens meer fatsoenlijk noemen. Ik lijk net een zwerver. Mijn verschoten blauwe regenjas is te groot, mijn haar en gezicht zijn vies, er loopt een scheur langs de naad van mijn spijkerbroek. Zwijgend staar ik naar mijn spiegelbeeld, en merk dat ik weer begin te huilen. De laatste dagen heb ik veel gehuild, en ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als nu. Plots zie ik in een het raam iemand achter me staan, het bewijs dat ik toch niet alleen ben. Geschrokken draai ik me om en stap achteruit, mijn haar uit mijn gezicht vegend. De figuur kijkt me aan zonder iets te zeggen.