Hd. 19: Her whisper is the lucifer.

“David?” Geen antwoord. Lichtelijk geïrriteerd tast ik met mijn vingers door het duister, op zoek naar de deur die me naar de keuken zal leiden, waar vast wel wat kaarsen zouden liggen. Ik duw de kink omlaag en grijp het aanrecht vast. In de veste hoor ik iets vallen, het tolt even op de vloer en houdt dan op. Een akelige stilte beneemt me mijn adem.
“David, zijn de stoppen door-”
Mijn zijn blijft onafgemaakt. Ik voel hoe een koude hand mijn lippen tegen elkaar dwingt, een andere arm houdt mijn handen bij elkaar. Ik wil mijn mond openen om te gillen, maar ik sta machteloos.
Het geluid dat mijn keel weet te produceren is niets meer dan een miezerig gemurmel, waar niemand iets uit zou kunnen halen. Even baal ik van alle gemiste lessen zelfverdediging, die ik te nutteloos vond om mijn tijd mee te verdoen. “Hoe groot is de kans nou dat ik daar ooit mee te maken zou krijgen?” had ik altijd gezegd. Niet erg groot, maar blijkbaar was het groot genoeg voor het lot om mij uit te kiezen als slachtoffer voor dit tragedie.
“Shhht,” siste een stem van achter me. Zijn ademhaling kriebelde in mijn nek en deed me huiveren. Ik voelde zoute tranen in mijn ooghoeken prikken toen ik me besefte dat ik hoe dan ook niet tegen deze jongen op zou kunnen. Hij is sterker, groter en waarschijnlijk veel gespierder dan ik. Precies het soort persoon die je zou vermijden als je in een donker steegje rond zou lopen. “Alles komt goed,” verteld een gedempte stem me.
Ik voelde mijn instincten tintelen. Deze stem herkende ik, ik vertrouwde deze stem. Zonder het mezelf te beseffen geef ik me aan de stem over en laat ik me met deze persoon meevoeren, mezelf afvragend met wie ik nu eigenlijk te maken heb. De persoon geleid me de kamer uit en brengt me naar boven. Blindelings strompel ik naar het tweepersoonsbed waar ik en David nachtelijks doorbrengen, terwijl de jongen de sleutel van de slaapkamerdeur onder het afgesproken boek uit vist en de deur op slot draait. Er waren twee opties:
Of deze persoon is een ongelooflijke pervert, die maar al te graag toe kijkt hoe ik en David de nacht doorbrengen of het was David zelf, die me opsloot in onze slaapkamer. Ik knipper enkele keren met mijn ogen, om ze te laten wennen aan het donker, maar mijn plan viel tegen. Ik kon nog steeds niemand herkennen in het zwarte silhouet dat met grote, dreigende stappen naar me toe kwam lopen en voor me neerhurkte. “Wat doe je?”
Mijn stem is niets meer dan een fluistering, maar ik weet zeker dat het duidelijk genoeg is om tot hem door te laten dringen dat ik niet van plan ben om aan zijn spelletje mee te spelen. Toch pakt de jongen mijn hand vast. Zodra ik mijn hand probeer terug te trekken zet hij meer kracht in zijn handen. Zachtjes piep ik onder de pijn die hij me aanricht. Ik voel zijn ogen in de mijne branden en niet veel later branden zijn lippen op de mijne. Met al mijn gewicht duw ik hem van me af. Maar zijn hand omsluit mijn pols met meer kracht, en met zijn andere hand slaat hij me hard in mijn gezicht. Hij duwt me achterover het bed op en drukt zijn lippen terug op de mijne.