The sun will shine like never before [Lionel Messi]

“Naomi! Ik ga naar huis, tot maandag!” Zei ik terwijl ik haar kantoor in liep. “Rijd je wel voorzichtig? Het is rotweer.” Zei Naomi en ze wees naar buiten. “Je kent me toch.” Glimlachte ik. “Ja dat is het probleem ook. Ik eis een sms als je thuis bent.” Zei Naomi en ze ging verder met haar werk. “Komt goed.” Zei ik en ik liep het kantoor uit. Serieus, Naomi is altijd overbezorgd. Ik heb wel vaker met zulke buien auto gereden, niks moeilijks aan. Ik liep naar buiten en rende snel naar mijn auto toe. Ik stapte snel in en gooide mijn tas op de bijrijderstoel. Omdat ik het met iets te veel vaart deed ging mijn tas open en lag alles overhoop. “Dat doe ik straks wel.” Mompelde ik en ik startte de auto. Ik keek even in de achteruitspiegel en zag dat er niks aankwam. Ik reed weg en tuurde naar de weg. Het is nog best lastig om alles te zien met zulke harde regen. Het is buiten pikkedonker en het zicht is gewoon bijna wazig. Op dat moment ging mijn telefoon. Ik negeerde het en na een tijdje stopte hij. Niet veel later ging hij weer af. Ik graaide in mijn tasje maar ik kon hem nergens vinden. “Shit hij is op de grond gevallen.” Mompelde ik. Ik keek voor me en zag dat er niks voor me reed. Ik bukte naar beneden en graaide op de grond. Ik voelde iets maar ik kon er net niet bij. Ik boog nog iets verder naar voren en had toen mijn telefoon te pakken. Ik ging weer rechtop zitten en zag twee felle koplampen vlak voor me. “AAAAH!” gilde ik en ik voelde een harde klap. Daarna werd alles zwart..

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en zag dat ik in een witte ruimte was. “Waar ben ik?” mompelde ik en ik keek om me heen. Ik zag dat ik helemaal alleen was. “HALLO! WAAR IS IEDEREEN?!” Riep ik en ik stond op. Weer geen antwoord. Ik voelde een traan over mijn wang stromen. Ik wil niet alleen zijn. Ik liet mezelf op de grond vallen en begon te huilen. Waar ben ik in godsnaam beland? Ik begon harder te huilen en sloeg mijn armen om me heen. “Hee meisje, niet huilen.” Hoorde ik een prachtige stem zeggen. Ik keek op en keek hem met betraande ogen aan. Prachtige stem, prachtig gezicht. “Wie. Wie ben jij?” Snikte ik. “ Sst. Niet huilen.” Fluisterde hij en hij veegde de tranen van mijn wangen. “Wie ben je?” vroeg ik zacht en ik liet mijn hoofd zakken. “Ik ben Lionel.” Fluisterde hij en hij tilde met zijn wijsvinger mijn hoofd omhoog. “En hoe heet deze prachtige dame?” vroeg Lionel. “Amber.” Mompelde ik en ik voelde hoe mijn wangen langzaam rood kleurden. “Hoe ben je hier beland?” vroeg Lionel met een glimlach. “Ik. Ik weet het niet.” Zuchtte ik. “Jammer, ik kan ook helemaal niks meer herinneren.” Zuchtte Lionel en hij ging naast me zitten. “Je weet zeker ook niet waar we zijn?” vroeg ik en ik keek naar Lionel. “Nee, sorry.” Zei hij en hij staarde voor zich uit. Dit gaf mij de kans om naar zijn perfecte gezicht te staren. Ik keek naar zijn mooie bruine ogen, de perfecte contouren van zijn gezicht. Ik keek naar zijn mooie lippen. Lippen die ik wilde kussen. “Waar kijk je naar?” vroeg Lionel zacht en hij draaide zijn hoofd naar die van mij toe. “Naar je lippen.” Zei ik zonder erover na te denken. Ik voelde mijn wangen langzaam rood kleuren. “Waarom kijk je naar mijn lippen?” vroeg Lionel en hij tilde mijn gezicht iets omhoog. “Ik eh.” Stamelde ik, en voordat ik nog wat kon zeggen voelde ik de perfecte lippen van Lionel op die van mij. Na een paar seconden trok Lionel zich terug en keek me met een glimlach aan. “Daar dacht ik dus aan.” Mompelde ik. “Ik weet niet wat het is. Ik vind je leuk, ik vind je meer dan leuk. En ik ken je nog maar net.” Zuchtte Lionel en hij liet zich achterover vallen. Ik ging boven op hem liggen en keek hem met een glimlach aan. “Ik vind jou ook meer dan leuk Lionel.” Fluisterde ik en ik drukte een kus op zijn lippen. Ik merkte dat hij glimlachte en hij draaide ons om. De handen van Lionel gleden onder mijn shirtje en hij trok hem voorzichtig uit. Hij drukte een klein kusje tussen mijn borsten en keek me toen met pret oogjes aan. Ik knikte en drukte mijn lippen op die van hem. Ondertussen trok ik ook zijn shirt uit. “Weet je het echt zeker?” Fluisterde Lionel en hij keek me diep in mijn ogen aan. “Ik weet het zeker.” Fluisterde ik. De rest van de kleren gingen uit en ik streelde Lionel over zijn rug. “Ik houd van je Amber.” Fluisterde Lionel en hij duwde mijn benen iets uit elkaar. “Ik houd ook van jou Lionel.” Fluisterde ik. Ik voelde hoe Lionel naar binnen ging, en het voelde perfect. Ineens veranderde de omgeving en Lionel verdween langzaam. “LIONEL!” riep ik geschrokken. “AMBER!”Hoorde ik nog ergens vaag, maar ik kon niet plaatsen waar het vandaan kwam.

“Ze wordt wakker!” hoorde ik en ik knipperde met mijn ogen. “Waar.. Waar ben ik?” mompelde ik en ik keek verbaasd om me heen. “Je bent in het ziekenhuis lieverd. Je hebt een ongeluk gehad.” Zei Naomi en ze pakte mijn hand vast. “Oh.. Waar is Lionel?” mompelde ik en ik keek om me heen. “Wie is Lionel?” vroeg Naomi verbaasd. “Lionel. Dat is.. Ja dat is Lionel.” Mompelde ik. De dokter kwam de kamer inlopen en keek me met een glimlach aan. “Je bent weer wakker zo te zien.” Glimlachte hij. “Dokter, weet u waar Lionel is?” mompelde ik. De dokter keek me verbaasd aan. “Ja ze heeft het steeds over Lionel, maar ze kent helemaal geen Lionel.” Zei Naomi. “Jawel, Lionel. Hij heeft bruine ogen, een mooi gezicht. En nou ja. Je kent hem wel.” Mompelde ik en ik voelde tranen in mijn ogen prikken. Waarom verteld niemand waar hij is? “Oke dit is vreemd.” Zei de dokter en hij keek me bedenkend aan. “Wat is vreemd?” vroeg ik en ik veegde een traan weg. “Jij bent tegen een andere auto aangebotst. De auto waar ene Lionel in zat.” Zei de dokter. “LIONEL!” riep ik en ik keek om me heen. “Zou het dezelfde zijn?” vroeg Naomi verbaasd. “Daar kan je maar op een manier achterkomen.” Zei de dokter en hij liep naar de gang toe. Niet veel later kwam hij terug met een rolstoel. “Wat gaan we doen?” vroeg ik verbaasd. “We gaan naar Lionel toe.” Zei de dokter met een glimlach. Bij het horen van zijn naam kwam er automatisch een glimlach op mijn gezicht. De dokter tilde me uit het bed en zette me in de rolstoel. We gingen de gang uit en kwamen bij een andere kamer. De dokter klopte op de deur en een meisje deed de deur open. “Ah dokter! Daar bent u! Lionel doet raar, hij vraagt steeds om een of andere Amber.” Zei het meisje paniekerig. “Dat dacht ik dus al.” Zei de dokter en we gingen de kamer in. Ik keek naar het bed en zag daar Lionel liggen. “Lionel!” zei ik met een glimlach. “Amber!” Riep Lionel blij en hij ging overeind zitten. De dokter duwde de rolstoel naar het bed toe en tilde me toen op. Hij legde me naast Lionel neer en ik keek Lionel stralend aan. “Ik heb je gemist.” Fluisterde ik en ik drukte mijn lippen op die van Lionel. Lionel sloeg zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan. “Ik laat je nooit meer gaan. Nooit meer.” Fluisterde hij..