The rose

De zon scheen in mijn ogen. Nog even en de laatste les was gedaan. Ik keek naar mijn notities en zag dat ik onbewust iets getekend had. Nu ik het wat beter bekeek, leek het wel op het hangertje dat Kaname mij gegeven had. Onbewust zocht ik naar het echte hangertje, dat een roosje in de vorm van een kruis was. Hij had het mij gegeven die ene dag, wat al een week geleden was. Sindsdien zagen wij elkaar in het geheim 's avonds of tussen de pauzes. Ik wou niet dat andere wisten dat Kaname en ik samen waren. Als die bitchen mij al half dood sloegen en beschuldigen van hekserij gewoon omdat hij naar mij keek, dan zouden ze mij met plezier levend op de brandstapel gooien als ze wisten dat we ook iets hebben.

"Tenshi Kaida!"

Ik schrok op en keek recht in de ogen van de leerkracht, Mevrouw De Kyezer, en die ogen waren niet echt vriendelijk naar mij aan het kijken. "Aan het dagdromen, nietwaar?" "Neen, mevrouw," fluisterde ik zachtjes. "Stop die ketting weg en let op," zei ze streng. Iedereen was bang voor De Kyezer, vooral ik. Ik behoorde nu niet echt tot haar lievelingetjes, vooral om dat ik meestal buisde op haar vak.

Eindelijk was deze vreselijke les voorbij.
"Wat voor een lelijk kettingske hebt gij nu aan?" vroeg Lucy. Lucy was zo iemand die op alles comentaar gaf en vooral op mij, gewoon omdat mijn ouders niet rijk waren en omdat ik een apartere stijl had dan hen. Ik negeerde haar dan maar, zoals gewoonlijk. "Hey, heks! Ik heb het tegen u hoor!" Ik keek dan maar eens op, om haar te laten stoppen met schreeuwen. "Zo durf je dan eindelijk op te kijken?" Ik zei niks. "Laat mij da lelijk geval eens zien!" giechelde ze gemeen. Wie is hier nou de heks? Vroeg ik mij af. Maar al snel werden mijn gedachten verbroken, ik voelde iets tegen mijn nek en voor dat ik het goed en wel besefte, had Lucy mijn kettinkje al in die gemene klauwen van haar vast. "Echt lelijk," zei ze al glimlachend. "In welke kringloopwinkel heb je die gevonden? Of heb je hem uit een vuilnisbak gehaald?" Als ze nou eens wisten dat ik het van Kaname gekregen had, dan zouden ze het het mooiste juweel op aarde vinden, dacht ik gefrustreerd. Ineens werd mijn kettinkje uit de handen van Lucy getrokken. Verschrikt keek het groepje dat rond mij stond om naar de persoon die nu het kettinkje had.
Daar stond Ichiro, een van de Royals. "Mooi kettinkje, is die van jou?" vroeg hij aan mij. "Eh, ja," zei ik met een klein stemmetje. Ik had Ichiro wel al vaker gezien als ik bij Kaname was, maar ik had nog nooit tegen hem gesproken. Hij was gelukkig de spontaanste van de drie, dus niemand kon me beschuldigen van hekserij, omdat hij zich wel vaker plots in een gesprek mengde.
Toen iedereen een beetje van de schok bekomen was, draaide hij zich om en hield mijn kettinkje hoog in de lucht. "Kaname! Kijk eens wat voor een mooi kettinkje dit is!" riep hij. Iedereen keek nu ook naar de deuropening en waar ze Kaname zagen staan. Ik voelde gewoon hoe zijn ogen vragend op mijn huid brandde. Ik haalde lichtjes mijn schouders op en lachte onschuldig en wou daar mee zeggen: 'Ik kon hier niets aan doen'. Hij keek nu naar Ichiro en vervolgens naar het kettinkje. Hij stapte het lokaal in, recht naar Ichiro. Die legde het kettinkje in Kanames hand. Hij keek er enkele seconden naar. "Erg mooi," zei hij zachtjes, maar luid genoeg zodat de groep die zich rond ons had verzameld het kon horen. Hij draaide zich nu naar mij. "Is deze van u?" vroeg hij aan mij. "Ja," zei ik zachtjes. Hij glimlachte en vele meisjes die rond ons stonden begonnen zachtjes te giechelen. Kaname stond ineens achter mij en deed mijn kettinkje rond mijn hals. Weer wat gegiechel en hier en daar hoorde ik: 'Wat schattig!'. Ik was best trots dat ik bij Kaname hoorde, ook al was het stiekem.






nogmaals sorry dat het zolang duurde. dus heb ik het wat langer gemaakt ^.^ waarschijnlijk zal het terug lang duren voor er een volgend hoofdstuk is, want examens staan voor de deur en dat betekent maar een ding STUDEREN!!! -.-