~ OO9.

Lunchpauze ~

Alicia

Verveeld staar ik naar mijn boterham met kaas waar ik niet echt veel zin in had. Terwijl ik wachtte op Jeremy, keek ik de kantine eens goed rond. De schrik kwam op bij de gedachte dat ik mijn vervain armband niet aanhad. Ik voelde me echt niet veilig en nu al helemaal niet als je in een kantine vol met leerlingen zit, waarvan sommige zelfs vampier zijn. ‘Hey.’ Een hijgende Jeremy komt naast me zitten. ‘Wat heb jíj gedaan?’ vraag ik lachend. ‘Ik dacht dat ik te laat was voor de lunchpauze, dus heb ik gelopen.’ Zegt hij in een adem. Hij laat zijn hoofd rusten op de tafel en probeert tot rust te komen. Zijn gezicht was helemaal rood en het had best een grappig zicht. Ik kon het niet laten en begon te lachen. ‘Wát? Sta je me nou uit te lachen?’ ik knik en Jeremy schiet zelf in de lach. Er viel weer een stilte, maar die werd al snel verbroken door Jeremy. ‘Waarom ben je naar hier verhuisd?’ ‘Papa heeft hier werk gevonden, dus moesten we naar hier verhuizen.’ Jeremy knikte geïnteresseerd. ‘Wat voor werk?’ ‘Als Geschiedenis leerkracht hier op school.’ ‘Mr. Saltzman?’ Vraagt Jeremy verwonderd. ‘Jup, mijn vader.’ ‘Oeh, that sucks.’ Hij neemt een grote hap van zijn boterham en steekt de rest in een stuk zilverpapier. ‘Moet je ook?’ vraagt hij met een volle mond. De helft van zijn boterham viel op tafel terwijl hij sprak. Hij slikte snel de rest van zijn boterham door toen hij zag dat ik hem bleef aanstaren. ‘Wat? Nooit een jongen zien eten?’ ‘Een normále wel ja.’ Hij moest lachen om mijn reactie. ‘Jeremy, kan je na school even naar mijn lokaal komen? Ik moet je spreken.’ Papa keek streng naar Jeremy. ‘Natuurlijk Mr. Saltzman.’ Papa knikte en liep de kantine uit. ‘Oeh, wat heb je gedaan?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Niks. Ik weet amper waarover hij me moet spreken.’ ‘Zal wel.’ Mompel ik.

Ongeïnteresseerd staar ik naar buiten. Dit was het laatste uur en ik kon niet wachten om naar huis te gaan. De les wiskunde boeide me niet echt. De leerkracht bleef maar door ratelen over de verschillende formules en hoe je ze moet toepassen. Bo-ring dus. Mijn gsm begon te trillen en ik nam hem uit mijn zak. ‘Bevalt het uitzicht je een beetje? x Jer’ Ik moest lachen en keek naast me. Ook Jeremy moest lachen. ‘Nope, maar de les boeit me ook niet echt x’ nadat ik het berichtje had verzonden, stopte ik mijn gsm weer in mijn broekzak. De zon verdween en het begon stilaan te regenen. Verbaasd kijk ik op als ik een gedaante van achter een boom zie verschijnen. De persoon kijkt mijn kant op. Van hieruit was het moeilijk om te kunnen achterhalen wie de gedaante was, maar ik had een vermoede. Damon, the mysterious stalker. Maar dan, in een oogwenk, was hij verdwenen. Al snel hoorde ik het belsignaal en verliet de klas, samen met de andere leerlingen. In mijn eentje loop ik het schoolplein door, maar stop onmiddellijk als Damon voor me komt staan. Ik rol met mijn ogen. ‘Wat moet je nou weer?’ vraag ik zuchtend. Zijn gezicht stond strak en zijn ogen doorboorde die van mij. ‘Je komt nu met me mee en je gaat naar me luisteren.’ Ik kon niets anders doen dan te gehoorzamen. Damon nam mijn pols vast en trok me mee naar de zwarte auto die aan de parking geparkeerd stond.