119. Mommy's home.

Het enige wat jij na dit voorval van Félicia had gehoord was: “Het was afschuwelijk. Ik haat hem.” Meer woorden wilde ze er duidelijk niet aan vuil maken. In de klas gingen wel andere geruchten, wat meneer Antonius wel niet allemaal uitgehaald had met Félicia. “Ze is gemarteld met zoveel strafwerk dat ze er bewusteloos van neerviel!” Of: “Meneer Antonius heeft haar lokaal 23 laten opruimen!” Dat laatste was echt wat je noemt disgusting. Lokaal 23, dat is waar al het biologiemateriaal wordt opgeslagen. Het stinkt er naar dode dieren en proefmateriaal. Jakkes.

Je slikte even. Laat het goed komen met haar, bad je in gedachten. “Laten we gaan.” Zei je vastbesloten. “We moeten mijn moeder ophalen.” Je wist er een klein glimlachje uit te persen. “Ik ga wel even mee.” Zei Robert schouderophalend. “Anders had ik hier toch nog een uur moeten wachten op mijn ‘taxi’.” “Oké.” Zo liepen jullie met zijn drieën naar de uitgang van gate 21. Daar aangekomen plofte Taylor neer op een stoel en jij en Robert volgden. “Nu nog maar even wachten. Hoe laat kwam ze ook alweer?” Vroeg Taylor jou. “Over vijf minuten als het goed is.” Je stuiterde nu een beetje op je stoel, want het was best een tijd geleden dat je je moeder had gezien. Het was in werkelijkheid nog maar een paar weken, maar die leken al een paar maanden te duren! Deze week was er immers al zoveel gebeurd, bijna meer dan in de rest van je jonge leventje. Je grinnikte stiekempjes. “Wat?” Vroeg Robert met een rare glimlach op zijn gezicht. “Binnenpretje.” Wimpelde je hem af. Plots zag je een groen lampje verschijnen naast de ingang van de gate. “Vliegtuig geland.” Stond ernaast. “Yes!” Riep je verrukt. “Mijn moeder is aangekomen!” Zo snel mogelijk hobbelde je naar de ingang en stuiterde enthousiast op en neer. “Zeg, hé, doe eens rustig, ze is er nog niet hoor. Het vliegtuig is alleen nog maar geland.” Lachte Taylor.