118. Somethin' more about Rowan

Taylor wreef even over je rug. “Ze komt gauw weer, ik beloof het je. En ook al ken ik haar nog niet zo lang, Félicia lijkt me niet een persoon die zich in de nesten werkt…” Taylor schudde even zijn hoofd en herstelde zichzelf: “…die zich niet uit de nesten kán werken.” Je glimlachte. Dat eerste wat Taylor over Félicia zei was immers niet waar. Félicia wist zich altijd wel op één of andere manier in de nesten te werken. Zoals die keer met de ijsblokjes en Rowan. Er was dan wel zoveel lol om geweest, maar toen de leraren ontdekten wat Kane en Félicia met Rowan gedaan hadden, waren ze wóest. En niet zomaar dat woeste woest wat leraren zijn als je een slecht cijfer op een toets hebt, nee! Dat woeste wat je kan hebben als er een gevecht geweest is op school. Maar daar leek dit eigenlijk al een beetje op, alleen niet op een fysieke manier, maar mentaal. En Rowan werd normaal gesproken al zoveel gepest.
Maar goed, op een gegeven moment tijdens het ‘Truth or Dare’ spelletje, kwam er een leraar binnenlopen. Je had hem zelf niet als leraar, maar wist dat het meneer Antonius was, van wiskunde. Ook wist je dat het een enorme bullebak kon zijn als hij wou. Net toen alle ijsblokjes in Rowans broek gesmolten waren, kwam hij overeind uit zijn stoel. Meneer Antonius keek verbaasd naar hem en daarna naar de klas, die zich opvallend stil hield. “Wat…?” Hij keek nog eens van Rowan, naar de klas, van Rowan, naar de klas en weer terug. “Wat is hier aan de hand, Rowan?” Vroeg hij met gefronste wenkbrauwen. Rowan zei niks. Hij had het nog steeds koud, dat was te zien, want zijn knieën knikten en zijn lippen hadden een blauwe waas over zich heen. Félicia was degene die op durfde te staan en het uit te leggen. “We doen ‘Truth or Dare’, meneer.” Zei ze schijnheilig. Maar meneer Antonius vertrouwde het niet en wilde meer details horen. “En, wat kreeg hij daar voor opdracht?” Hij snoof even minachtend, alsof hij allang wist wat hier gaande was. “Hij moest ijsblokjes in zijn broek.” Zei Félicia zelfverzekerd. Ze deinsde echt voor niemand terug, zeker niet voor meneer Antonius. Félicia had hem namelijk wél als leraar en had altijd ruzie met hem. Meneer Antonius had behoorlijk de pik op haar. Maar wat er nu gebeurde had niemand kunnen voorzien, zelfs Félicia niet. Meneer Antonius’ gezicht kreeg de kleur van een overrijpe tomaat en er leek wel stoom uit zijn oren te komen van woede. Zijn neusvleugels begonnen te trillen en een adertje bij zijn slaap klopte. Met een trillende wijsvinger wees hij op de deur. “Er-uit.” Zei hij met de meest kwade stem die jij ooit van iemand gehoord had. Ook al klonk het beheerst, de hele klas wist wel beter. Félicia wierp één blik op de klas en liep als een verslagen hondje achter meneer Antonius aan.

New rule: 85 abo's of verhaal in de top 5? Twee hoofdstukjes op één dag