Chapter 39: Vertrouwen...

'Waarom duurt het toch zolang?' Mompelde Treyson voor de zoveelste keer.Rea ging naast hem zitten.
'Het komt goed,Makoto is sterk.Anders zou hij nooit voor die solarbeam zijn gesprongen.' Zei Rea om Treyson op te beuren.Maar het hielp niet,Treyson was te bezorgt.Het werd later en later en Yassup en Rea kregen honger.
'Kom je ook wat eten,Treyson?' Vroeg Rea.Treyson schudde zijn hooft.
'Nee...' Was het enigste wat hij zei.Treyson ging niet weg uit de wachtkamer.Ookal had hij Makoto maar kort leren kennen,ze hadden een belofte gehouden.En als hij niet uit die operatiekamer zou komen ging de belofte ook niet door.Na het eten kwam Rea weer de operatiekamer in.
'Yassup en ik gaan naar de kamers.Kom je ook of blijf je hier?' Vroeg ze.
'Ik blijf...' Antwoorde Treyson.Rea ging naast hem zitten en keek hem aan.
'Het komt echt wel goed,maar het duurt waarschijnlijk nog wel even.Je kan beter even slapen.' Zei Rea.Treyson schudde zijn hooft.
'Ik zat naast hem,ik kon ook een sprintje trekken.' Een traan ging geruisloos over Treyson's wang. 'Ik kon ook die solarbeam opvangen.IK had het moeten doen.Verdomme...' Zei Treyson.Rea glimlachte. 'Dan blijf ik ook wel hier,als ik jouw niet kan overhalen.' Zei ze en liep naar de deur om de sleutel van de kamer aan Yassup te geven.Even later kwam Yassup en Rea binnen.Yassup zuchtte maar ondertussen was hij aan het glimlachen. 'Onder die stoere houding zit echt een emotionele kant.Je was zelfs bezorgt om die Nakusa.' Zei Yassup grijnsend.Treyson grijnsde terug.Met zijn drieën zaten ze de rest van de avond in de wachtkamer.Zonder dat ze het door hadden vielen ze één voor één in slaap.Opeens werd Treyson wakker.Rillingen gingen over zijn hele lichaam.Haunter keek hem recht in de ogen aan.Haunter likte Treyson nog een keer om zeker te zijn dat hij wakker was.
'Hey,Haunter.Wat kom je hier doen?' Vroeg Treyson.Haunter beeldde Makoto uit.Treyson wees naar de operatiekamer.Haunter's ogen werden groot.Hij vloog naar de deur.
'Haun haunter?' Vroeg Haunter.Treyson stond op en liep naar Haunter toe.
'Door die solarbeam raakte hij ernstig gewond.' Legde Treyson uit.Haunter keek bezorgt.Hij duwde zijn handen bezorgt tegen zijn hooft.Hij vloog rondjes door de wachtkamer.Daarna vloog hij door de muren weg.Treyson door een raam dat hij naar de berg terug vloog.
Treyson viel niet meer inslaap en de volgende ochtend werden Yassup en Rea ook wakker.Om half acht knipte het rode licht ineens op groen.Treyson rende de kamer in.Makoto lag in een bed bij en raam.
'Makoto,hoe voel je je?' Vroeg Treyson.
'Beter.Maar het doet nog wel veel pijn.' Zei Makoto en glimlachte.Makoto trok aan de deken zodat zijn buik zichtbaar werd.Treyson's ogen werden groot.Een groot litteken iep over zijn buik en eromheen was het rood.
'Het ziet er erger uit dan het is hoor.' Zei Makoto grijnsend.
'Dat hoop ik maar.' Zei Rea.Makoto lachte.
'Wat is er eigenlijk met Haunter gebeurt?' Vroeg Makoto.
'Geen idee.' Antwoorde Yassup.Rea wist het ook niet.
'Ik weet het.' Zei Treyson opeens.Iedereen keek zijn kant op.
'In de avond kam hij jouw opzoeken maar toen hij zag dat je gewond was flipte hij hem.Daarna vloog hij terug naar de berg.Duidelijk met tranen in zijn ogen.' Vertelde Treyson.Makoto schoof naar de rand van zijn bed.Hij probeerde op te staan maar zakt door zijn benen.Treyson ving hem meteen op. 'Wat doe je?' Vroeg Treyson verbaast.
'Ik moet Haunter later zien dat ik oke ben.Anders blijft hij de mensen hier bang maken.' Zei Makoto.Makoto probeerde weer te lopen en langzaam liep hij uit de kamer.Yassup gooide zijn vest over de schouders van Makoto.Makoto keek op.
'Alleen in een broek lopen als je naar buiten gaat is wat koud.' Zei Yassup.Makoto glimlachte.Alle vier liepen ze de berg weer op.Toen ze boven aan kwamen zagen ze Haunter niet.
'Haunter!Ik ben oke!Kijk maar!' Riep Makoto.Opeens verscheen Haunter.
'Hey,jochie.' Zei Makoto tegen Haunter.Haunter vloog rond zijn nek en tranen van blijdschap stroomde over zijn wangen.Makoto legde zijn hand op Haunter's hooft.
'Ik denk dat Haunter liever bij jouw blijft.'Zei Rea.Haunter liet Makoto los en knikte.
'Het is geen vuur pokemon maar ik maar wel een uitzondering.' Zei Makoto lachend.Hij gooide een pokebal in de lucht en Haunter verdween in het rode licht.Meteen kwamen er sterretjes van de knop af.
Na twee dagen mocht Makoto uit het ziekenhuis.Iedereen vertrok.Treyson,Rea en Yassup gingen voor hun volgende gym gevecht.

Nu stop ik echt voor vandaag.Ik ben letterlijk snot-verkouden.Als ik op mijn bed zit en ik nies dan zit er snot op de muur aan de andere kant van de kamer-_-'