Chapter 22. Let us be

Justins pov:

Ik liep snel de trap af, gevolgd door een giechelende Selena. 'Justi-hin, niet zo snel!' giechelde ze. Serieus, waar had zij last van? Het ene moment deed ze gewoon, het andere moment gedroeg ze zich als een kleuter van drie die overal om moest lachen. Misschien schizofreen... De deuren die leidden naar de tuin waren open. Een koude wind liet de haartjes op mijn armen overeind staan. Rillend wilde ik de deur dicht doen, tot ik het meisje in de tuin zag. De herfstzon scheen op haar donkere haren en streelde haar prachtige, egale huid. Haar ogen waren gesloten en ze genoot van de warme stralen. De koude wind leek haar niet de deren. Ze was perfect. 'Hé, dat is dat meisje toch?' Selena's stem ontwaakte me uit mijn roes. 'Ehm ja.' 'Stel me voor dan!' Voor ik het wist had ze mijn hand vastgepakt en sleurde ze me naar buiten. Het meisje in de schommelstoel keek verschrikt op. 'Sorry,' was het eerst wat ze fluistert. Selena leek haar kleuter-modus uit te schakelen en keek haar verbaasd aan. 'Waarom zeg je sorry?' 'Omdat ik je vriendje knuffelde.' Selena leek even van haar stuk gebracht, maar herstelde snel. 'Awwww! Wat lief! Ik denk dat wij goede vriendinnen gaan worden!' gilde ze uit. Het meisje keek nog steeds naar de grond. 'Justin, stel ons even aan elkaar voor.' Aha, ze was overgeschakeld naar haar moeder-modus. 'Dit is dus Selena Gomez.' Selena kuchte even. 'Mijn vriendin,' zei ik er zuchtend achteraan. Het voelde raar om dit te zeggen. 'En dit is dus...' Ik twijfelde, maar zei het uiteindelijk toch. 'Raven.' Raven... Het voelde vreemd. Het voelde fout. Het klopte gewoon niet. 'Hey Bieber!' Ik slaakte een geërgerde zucht. Ruby sprong met een sierlijke boog over de schutting. 'Laat haar even met rust. Ze heeft jou hoofd al lang genoeg moeten zien.' Ergens leek het meisje opgelucht het roodharige monster weer te zien. 'Hallo, jij moet Ruby zijn! Ik ben Selena! Selena Gomez! Wij drieën worden BFF's! Ik voel het!' kirde Selena. 'Nou, als BFF moet ik je iets zeggen, want ik voel het ook,' zei Ruby overtuigend. Selena's ogen verwijdden. 'Wat is er dan?' Ruby haalde diep adem. 'Je kan niet zingen, je kan niet dansen en je kan niet acteren. Houd ermee op en zoek en hobby, voordat je iemand vermoord met dat talentloze gedoe van jou.' Ze spuugde de woorden bijna in haar gezicht. Ik moest op mijn lip bijten om niet in lachen uit te barsten toen ik Selena's gezicht zag. Ze zat in haar koe-modus. Mond wijdopen, ogen die levenloos voor zich uit staarden. Tranen welden op in haar ogen. De bitch had gelijk, ze was echt een slechte actrice. Ze greep mijn arm vast en sleurde me als een hond mee naar binnen. Ik keek nog een paar keer achterom. Het meisje wiegde nog steeds heen en weer op het bankje. Haar ogen omhoog gericht, naar de lucht. Ze staarde naar de vogels die overvlogen en keek erbij alsof ze met ze mee vloog. Wat zou ik graag met haar mee graag. Ik zou alles willen achterlaten om voor altijd bij haar te blijven. Maar ze was zover weg. Als een vogel in de lucht, terwijl ik op de grond stond. Ongrijpbaar.