~11~

‘Ik wist niet dat jij piano kon spelen?’ zei Jasper toen hij binnen kwam. ‘Waarom denk je dat er piano staat dan? Voor de sier?’ zei ik sarcastisch. Hij lachte ‘Inderdaad, of voor Edward’ antwoorde hij. Ik lachte. ‘Voor Edward? Waarom zou ik voor hem een dure vleugel die ik van mijn eigen geld heb betaald kopen en in mijn huis zetten, dan kon ik hem nog beter daar zetten’ zei ik lachend. Hij kwam naast me zitten en tingelde ook wat. Anastacia sprong op zijn schoot. Ik lachte ‘Maar goed dat je gejaagd had, anders was ik nu mijn kat kwijt’ zei ik. Hij grinnikte. ‘Dat zou jou verdriet opleveren en dan wil ik niet, dus dan zou ik me proberen te beheersen’ zei hij. Ik glimlachte en drukte een kus op zijn mond. Er werd op de deur geklopt. Ik zuchtte ‘Binnen’ mompelde ik en de deur ging open. Edward kwam binnen lopen. ‘Hey Edward, wat is er?’ vroeg ik. ‘Ik moest Jasper naar Emmett sturen, hij wil blijkbaar weer een weddenschap met je aangaan’ zei hij. Jasper lachte en drukte een kus op mijn wang en rende naar buiten. Ik zuchtte weer. ‘Houd hij van weddenschappen?’ vroeg ik. ‘Alleen als de prijs leuk is’ antwoorde Edward. Ik zuchtte diep en begon weer te spelen. ‘Le Moulin?’ vroeg Edward. Ik knikte. ‘Je kan goed spelen’ zei Edward. Ik glimlachte ‘Dankje, maar ik heb ook jaren de tijd gehad om het te leren’ zei ik en Edward lachte. Ik speelde een ander lied. ‘Clair de Lune’ zei hij. Ik knikte. ‘Ik speel, jij raad’ zei ik. Hij knikte en ik speelde het volgende lied.‘Moonlight Sonata’ zei hij en ik knikte weer. Ik stopte. ‘klassiek liefhebber?’ vroeg ik. Hij knikte ‘ik weet ze allemaal’ zei hij. Ik lachte ‘Ik ook, ik heb ze in levende lijven gezien en ben er ook nog mee opgegroeid’ zei ik lachend. ‘jij kan ook goed spelen’ zei ik terwijl ik naast hem op de bank ging zitten. ‘Dankje, ik heb ook de tijd gehad’ zei hij. Ik grinnikte. Ik was benieuwd wat Emmett voor een weddenschap had verzonnen, en wat de prijs was. ‘De weddenschap weet ik niet, maar de prijs was wat ze verzonnen, Jasper had iets in zijn hoofd van dat Emmett jou niet belaagd met nutteloze opmerkingen’ zei Edward. Ik lachte. ‘Nou, die opmerkingen heb ik nog niet gehad’ zei ik. ‘Die krijg je nog wel, en de meeste zijn erg dom, maar soms zijn ze erg kwetsend zonder dat Emmett het zelf doorheeft’ vertelde hij. Ik stond op en liep richting de deur. ‘Kom je? Dan gaan we terug’ zei ik. Hij knikte en volgde me. Samen liepen we naar huis, nou eigenlijk hun huis, want mijn huis kwamen we net vandaan. ‘Dat klopt wel, maar ons huis is ook jou huis’ zei Edward. ‘Dat weet ik, maar mijn eigen huisje blijft mijn officiële huis’ vertelde ik. Hij knikte. Toen we aankwamen zag ik Emmett met een teleurgestelde blik op zijn gezicht en Jasper met een lach zitten. Blijkbaar had Jasper dus gewonnen. Ik ging naast hem zitten en drukte een kus op zijn wang. Emmett keek me aan en wou zijn mond openen, maar toen dacht hij na en deed hij hem dicht. Bijtend op zijn lip grinnikte hij. Hij was gewoon gek. Ik zuchtte en legde mijn hoofd op Jaspers schouder. Alice kwam vrolijk de kamer in huppelen maar stopte toen hoor ogen wazig werden. Haar glimlach verdween en ze keek mij aan. ‘We krijgen bezoek’ zei ze. ‘Van wie?’ vroeg ik. ‘De Volturi’ antwoorde ze. ‘Waarom?’ vroeg ik geschrokken. ‘Ze komen voor jou, Amedea’ zei ze. Nee, nee! Niet weer! Hoe kan dit? Ik had ze het toch laten vergeten? Straks dreigen ze Jasper te doden! Dan zal ik wel mee moeten! ‘Waarom “Niet weer”’ vroeg Edward. ‘Ze kwamen in Londen mij halen, maar ik had gedwongen mij te vergeten’ vertelde ik. Jasper trok me dichter tegen hem aan. ‘Jij gaat niet met ze mee’ fluisterde hij in mijn oor. Ik legde mijn hoofd weer op zijn schouder. ‘Alice, wanneer komen ze?’ vroeg ik. ‘Morgen’ zei ze. Ik zuchtte. Te weinig tijd om nog te vluchten. De dag was ook al bijna voorbij dus zal het niet lang duren. Hopelijk zien ze in dat ik niet veel waard ben en dat ze zich bedenken, maar daar twijfel ik aan.