21.

'Hey.'Cicilia vloog me om de hals. 'Ik heb je gemist.'Cicilia was er altijd voor me geweest sinds ik van huis was weggelopen. 'Hey,'zei ik toonloos. 'Oké, wat is er met jouw gebeurt?'vroeg Cicilia van blij naar serieus in minder dan een seconde. 'Heb geen zin om erover te praten.'Cicilia veranderde vlug van onderwerp. 'Iedereen heeft je gemist, we zijn nog twee weken voor de kust bij La Push gebleven, maar je kwam maar niet terug. Waarom?'Ik zuchtte. 'Ik heb mijn zus weer gevonden.''Echt? Hoe was het met haar?'vroeg Cicilia. 'Vampier,'mompelde ik terwijl ik naar de rest toe ging. 'Hey,'zei Marcus terwijl hij zijn armen om me heen. Meteen schoten mijn gedachte naar Seth. Nee, daar kon ik niet aan denken, dan zou ik alleen maar gaan huilen. 'Waar heb je nou de hele tijd gezeten?'vroeg Laurine, de leidster van onze groep. 'Er waren wat tussenkomsten, anders was ik allang terug gewest,'zei ik zo neutraal mogelijk. 'Oké, het is goed dat je terug bent,'zei Laurine.

Ik zat s'avonds op een klif die uitkeek over de zee. Het was volle maan. ik voelde een pijnlijke steek door mijn hart gaan. Vier volle manen geleden had ik Seth ontmoet. Niet aan denken, zei ik streng tegen mezelf. 'Hey, wat is er?'vroeg Marcus. 'Ik wil even alleen zijn.'zei ik zonder op te kijken. Marcus kuste me zachtjes in mijn nek. 'Kom je?'we gaan zo.'Ik zuchtte. 'Ik kom er zo aan.'Ik had nergens behoefte aan, zeker niet in zoveel overbezorgde mensen. Ik stond op en volgde Marcus. Hij sloeg zijn arm om me heen. Toch huilde mijn hart nog steeds om Seth