Hoofdstuk 1 - Anders dan anderen

Midden in de nacht schrik ik wakker. Het was een nachtmerrie. Ik kijk op. De doos met herinneringgen is weg. Eigenlijk heb ik spijt. Ik pak mijn mobiel en bel Melenie. Als ze opneemt begin ik te huilen. Zachtjes. Een paar tranen rollen over mijn wang. Langzaam naar beneden. 'Het is zo stom!' huil ik. 'Alles is weg! Nu zal iedereen me vergeten. Ze zullen van me weg lopen. Ze zullen denken dat ik gevaarlijk voor hun ben' Melenie blijft stil. 'Je moet me hier doorheen halen. Weg halen. Laten we samen naar een eiland gaan' Nu barst ik in tranen uit. Ze rollen stuk voor stuk over mijn wangen en vallen op hun eigen manier naar beneden. Ik vang er een op in mijn hand. 'Ik kan elk moment doodgaan Melenie!' 'Vanessa, zeg dat nou niet!' hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Het is de waarheid Melenie! De harde waarheid. Het was zo verschrikkelijk om te horen dat ik nooit meer beter kan worden! Ik wil niet op deze manier sterfen!' ik sta op en kijk naar buiten. Het is volle maan. Ik ga de volle maan missen. Ik ga alle mooie dingen missen. 'Kom naar me toe Melenie. Nu! Op dit moment. Ik red het niet alleen' Dan hangt ze op. Zal ze echt komen? Ik pak mijn camera en maak een foto van de maan. Mislukt, maar toch vind ik hem mooi. De tranen verdwijnen langzaam. Ik voel me opgelucht. De telefoon gaat weer. 'Kom je?' zeg ik, zonder op het schermpje te hebben gekeken, en dus niet weet of het wel Melenie is. 'Ja, ik kom eraan' zegt ze. Nu hang ik op en wacht langzaam tot ze eris. De lijkt wel uren te duren als ze mijn kamer in komt lopen. Ze zegt niks en geeft me een knuffel. 'Geniet nou maar en denk niet aan je ziekte. Doe de dingen die je altijd al hebt willen doen. Ga leven zoals niemand anders het doet' nu word ik langzaam boos. 'Ik leef al zoals niemand anders! Ik leef met een ziekte! Iets wat jou nooit zou begrijpen' ik draai me weg van haar en laat me op mijn bed vallen. 'Sorry' fluister ik. 'Ik had niet zo moeten doen net' ze komt naast me zitten. 'Maakt niet uit. Ik kan het ook nooit helemaal begrijpen, maar dat wil ik wel' ik sluit mijn ogen. 'Haal het matras maar onder mijn bed vandaan' ik hoor het schuiven van het matras. Ik sta op en loop naar mijn kast, waar ik wat kleren om in te slapen voor haar pak. 'Bedankt' zegt ze zachtjes terwijl ik in mijn bed duik. Na een paar minuten ben ik al weg