Meeting

'Soof,' zei mijn moeder. 'Je bent al een paar dagen niet meer bij Lieke geweest. Misschien moet je eens langs haar gaan. Zal ze vast leuk vinden.'
'Oké, goed idee mam.' Ik had helemaal geen zin om langs Lieke te gaan. Maar als ik zeg dat ik geen zin heb zegt mama weer dat ik mijn vriendinnen verwaarloos. Ja tuurlijk of ik vriendinnen heb. Mijn enige vriendin is Saskia, maar zij woont aan de andere kant van het land. Ik ben anderhalf jaar geleden verhuisd naar een of ander stom dorp. Het is hier wel klein en rustig, dat is wel fijn, maar ik was liever tuis gebleven. bij Sas. 'Ik ben even naar Lieke toe,' roep ik terwijl ik mijn boek in mijn tas duw en mijn jas aan doe. Ik trek de deur achter me dicht, pak mijn fiets en rij naar het bos. Lieke is helemaal geen vriendin van mij. Ze bestaat wel hoor, ik ben niet zo hopeloos dat ik nep vriendinnen ga verzinnen. Lieke is een meisje uit mijn klas ze is ook een beetje stillig maar we zijn allebei te verlegen om elkaar aan te spreken. Maar ze is een mooie smoes voor mijn moeder. Dus heb ik niks te klagen. Aangekomen in het bos zet ik mijn fiets tegen een boom en loop ik dieper het bos in. Tot ik bij mijn favoriete boom kom. Het is mijn favoriete boom omdat een van zijn wortels bloot ligt. Of het is een veel te lage tak, maar dat boeit niet. Hij zit zo aan de boom vast dat het door kan gaan als een kleine bank of een grote stoel. Ik heb deze plek ontdekt toen we hier net woonden. Ik was toen nog zo verdrietig dat ik Sas nu voor eeuwig kwijt was dat ik het huis uit ben gerend en naar het bos ben gegaan. Toen vond ik deze plek. Ik ging zitten en heb hier twee uur lang gehuild. Mijn moeder was helemaal overstuur dat ik weg was gelopen en al die shit. Ik ga zitten en pak mijn boek uit mijn tas en begin te lezen. Ik ben zo'n half uur aan het lezen als ik iets hoor. Ik kijk om maar ik zie niks. Het was vast een dier, dacht ik bij me zelf. En ik ga weer verder met lezen. Ik ben net bij een heel spannend stuk als ik een stem achter me hoor.
'Wat doet een meisje zo als jij helemaal alleen in het bos?' vraagt de stem. Ik kijk om en zie een jongen staan.
'Ik ehh.. Ik was ehh.. aan het lezen,' zeg ik stotterend
'Je hoeft geen verklaring te hebben hoor. Jij mag hier ook gewoon zijn,' zegt hij.
'Oké,' fluister ik. Ik vraag me af of hij het heeft gehoord.
'Maar het is wel gevaarlijk hoor, zo alleen in het bos hier,' zegt hij afkeurend. Hij kijkt er een beetje bij zo van een meisje alleen in het bos met al die dieren, raar dat ze dat niet eng vindt. Nu ik goed naar hem kijk zie ik dat hij eigenlijk best knap is. Hij heeft groene ogen die echt om van te smelten zijn en blond haar dat een beetje alle kanten opstaat. Maar dan hoor ik een andere stem achter me. 'Hee broertje, gezellig zo saampjes?'