Prologue.
Het ongeluk zat in mijn geheugen geschrift. Ik wist elke detail, alsof het in slow motion ging. Het gegil, het ongeluk zelf en natuurlijk overal bloed. Maar in mijn ogen zag ik nog iets anders, mijn zusjes blik voordat ze doodgereden werd. Ze keek me aan, recht in mijn ogen, haar blik was zacht en hard tegelijk. Het was haar afscheid. Ze gilde niet, maar keek mij alleen met die wijze blik aan, die alleen zij kon geven. Ik miste haar, en mijn ouders, ik miste iedereen. Nu stond ik er alleen voor.
Ik vergat alleen een paar mensen, mijn vrienden.
Ik vergat alleen een paar mensen, mijn vrienden.
Er zijn nog geen reacties.