WS ~ 59

(Bill)

Ze klikte haar gordel los en opende de deur. “Weet je zeker dat ik niet mee hoef te gaan?” vroeg ik toen ze maar haar krukken worstelde en zich al naar buiten draaide. “Nee hoor het lukt wel, dankjewel,” Ze boog naar me toe en drukte een kus op mijn wang.

“Ik kom je straks terug ophalen of Tom of mama of zo, je zal wel zien,” Ze knikte en liet zich uit de auto zakken. Het ging bijna mis toen ze haar voet verkeerd zette. “Oké, ik ga met je mee,” Nog voor ze kon tegenspreken zette ik de auto stil en stapte uit. “Bill, het hoeft echt niet, het is tien meter tot aan de deur,” “Ja, maar de dokter heeft gezegd dat het belangrijk is dat je oplet dat je niet valt,” “Ik ben toch niet gevallen?!” Ze keek me met grote ogen aan. Ik trok mijn wenkbrauwen op en trok mijn lippen in een kleine glimlach.

“Oké, oké, al goed,” mompelde ze lachend en ging wat verder zodat ik de deur kon dichtdoen. De auto klikte in het slot. “Ik hoop maar dat die revalidatie snel gaat, ik begin die dingen hier serieus te haten,”

Ze hadden gisteren eindelijk de plaaster van haar zowat hele been gehaald en vandaag mocht ze beginnen steunen. Natuurlijk zou ze weer overdrijven. Als het aan haar lag, liep ze nu een hele marathon.

“Je hebt tenminste wel armspieren nu,” grijnsde ik. Ze lachte en liet me eerst naar binnen gaan. “Naar waar moet je?” vroeg ik toen we in de mega hal stonden. “Geen idee,” zuchtte ze. “Ik vraag het wel even, ga even in die zetels zitten,” Ik wees naar de kleine rode zeteltjes in de hoek.

De vrouw aan de balie lachte naar me en vroeg wat ze voor me kon doen. “Nyree” ik wees naar haar. “is hier voor de revalidatie van haar knie. Weet u waar ze naartoe moet?” “Haar achternaam?” “ Friedrich en Nyree met y” Haar vingers tokkelden over het toetsenbord. “Hier is het al, Nyree Friedrich. Je gaat hier naar rechts met de lift tot de eerste verdieping en daar volg je de gele lijnen tot aan het einde van de gang de laatste deur, je kan het niet missen,” glimlachte ze. Ik bedankte haar en liep terug naar Nyree die ondertussen al was opgestaan en naar me toe hinkelde. Damn die meid kon geen twee minuten stilzitten.

“Naar waar moet ik?” vroeg ze en blies haar pony aan de kant. “Eerste verdieping, gele pijlen volgen, laatste deur, maar denk maar niet dat ik je alleen laat gaan hoor,” Ze lachte. “Ik zou niet durven,” grijnsde ze. We liepen –nou ja ik liep, zij liep met krukken- naar de lift en stapten terug uit op het eerste.

Ze kon maar niet zwijgen over het feit dat ze zo blij was dat wij eindelijk terug waren en dat ze eindelijk weer kon beginnen stappen. Ik hield van haar euforie. Het was heel aanstekelijk.

“Veel succes, tot straks,” “Dankjewel Billy,” Ze knipoogde en drukte haar lippen op mijn wang. Ik liep de gang terug uit naar buiten. Wauw, zelfs hier kende iedereen me. Mensen moesten eens leren op subtiel te staren. Het was best wel eng om zonder bodyguard buiten ze komen. Nyree had me verzekerd dat zij de hevige fans wel van me af zou slaan met haar krukken. ‘En daar komen trouwens enkel kreupele mensen Bill, dus ze zullen je toch niet kunnen achterna rennen,” had Tom nog gelachen waarna hij een stomp van Nyree had gekregen voor dat kreupel verwijt.