Fire

Margaretha kijkt me aan met een spottend lachje. “Wat?” zegt ze poeslief. “Het is toch zo?” ze heeft een te gemeen vals lachje op haar gezicht. Die ik eerlijk gezegd er maar al te graag vanaf wil rammen. Margaretha gaat weer verder met dat zelfingenomen lachje van haar. “Ze heeft toch geprobeerd om een dier leeg te zuigen?” en ze begint kei hard te lachen. Binnen een halve seconde staat ook Cornelia boos naast mij. “Hou op!” gromt Cornelia. Het probleem is dat Margaretha dit maar al te grappig vindt en niet van plan is te stoppen. Margaretha lacht nog harder. “Een dier is toch ook geen eten. Heb jij ooit een mens gezien die zand probeert te eten omdat het zielig is voor dat plantje of diertje?” Nu rolt ze bijna over de grond van het lachen om haar eigen metafoor. Ik hoor dat Elisabeth de jerrycan pakt die Margaretha op de grond heeft laten vallen. Ik draai me om en zie dat Elisabeth zonder een woord de lijken besproeid. Ze zit helemaal in haar eigen gedachten. Ik kijk met veel medelijden haar aan. Ze is het nieuwste van ons allemaal, Cornelia en ik zijn allebei ongeveer 120 jaar oud. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de tel vergeten ben maar Cornelia en ik kennen elkaar vanaf ons mensenleven. We zijn ook achter elkaar gebeten. Margaretha is al een stuk ouder, 250 jaar als ik me niet vergis. Misschien verklaard dat haar gemopper en chagrijn, ze is levensmoe. Elisabeth is pas 30 jaar oud. Maar nog steeds is ze de manier van voeden nog niet gewend geraakt. Natuurlijk is het in het begin vreemd om een mens leeg te drinken. Maar naar een tijdje is het normaal, behalve voor Elisabeth. Cornelia steekt een lucifer op en gooit het naar de berg. Er ontstaat een grote zee van vlammen, een klein beetje verblindend, maar ik blijf er wel naar kijken. Ik zie hoe de vlammen spelen met elkaar. Langzaam maar zeker verdwijnen de lichamen. Margaretha is het blijkbaar zat want die vliegt naar haar eigen kamer. Cornelia, Elisabeth en ik genieten van het vuur voor ons en we zwijgen. Allemaal zijn we verdiept in onze eigen gedachten.