De hoeren krijgen nooit wat ze willen.

Ik kijk hoe hij haar raakt, met zijn handen, met zijn woorden. Het doet haar niets. Ze geniet er stiekem van. Ik weet dat , ik ken haar. Ik ken haar al heel mijn leven. Ik ken hem nog niet zolang, maar ik weet nu al dat hij slecht is. Ik zie het in zijn ogen als hij haar slaat, hij slaat haar omdat hij het leuk vind. Dit wereldje is zo raar. Ik ben erin verstrikt geraakt op mijn 12de toen ik genoeg had van de ruzies thuis, toen ben ik weg gelopen, in de hoop een nieuwe thuis te vinden. Wat vond ik? Nog meer ruzie. Ruzie die me deed genieten van de woorden die uit zijn mond kwamen. Zijn rode mond, zijn rode wangen van opgewondenheid, ik zag hoe gespannen zijn kruis stond. Ik zag hoe opgewonden hij was. Het zou niet lang meer duren of ik was getuigen van een stomende vrijpartij en of ik het erg vond? Niet echt.

De wijn smaakte na alles. Ik zag hoe ze naar elkaar keken, alsof ze broer en zus waren. Alsof ze niets met elkaar hadden te maken. Niets anders dan een meubelstuk dat je kon gebruiken als je er zin in had. En zin hadden ze. De zin droop van hun gezichten af, net als de kleine druppeltjes zweet van zijn voorhoofd. Naakt zaten ze op de kille stoelen bij een tafeltje. Het kaarslicht flakkerde op hun gezichten en maakte de sfeer heel erg grimmig. Een perfecte foto was dit wel geweest, had ik maar een camera. Mijn oog flitste heen en weer.

De ramen wasemde aan, hun handen verstrengeld in elkaar, zijn linkerhand over haar borsten, wild en teder tegelijk. Haar benen om zijn middel geslagen, alsof ze nooit meer van hem af wilden. Toch was dit maar voor tijdelijk. Ik zei het toch, de hoeren krijgen nooit wat ze willen. En een hoer was ze, al voor 5 jaar. Gedreven, erg gedreven en ook wel gepassioneerd. Ik zag het telkens want ik was haar camera. Ik leefde voor haar, ik produceerde de video's die zij wilden herkijken als hij weg was. Natuurlijk had ze me lief, zonder mij kon ze niet verder. Zonder mij zag ze hem maar een paar keer.