3O.

Roselyn Valentina Patterson

De rest van de week kon ik niet helder meer nadenken. Ik zat echt in een dilemma. Ik vond Jus toch leuk. Niet Justin. Dat kon niet, dat mocht niet. Justin was gemeen. Hoe kon ik nou verliefd worden op iemand die heel gemeen tegen mij doet? Ja, precies. Dat was gewoon onmogelijk. Ik had Justin na die zoen niet meer gezien of gesproken en daar was ik blij mee ook. Denk ik. Ik wist het gewoon echt niet meer. Echt niet. En telkens was ik bang dat Jus opeens mijn kamer binnen zou stormen en woedend zou vragen waarom ik Justin gezoend had. En daarom probeerde ik Jus ook zoveel mogelijk te ontwijken. Wat ook niet echt slim was want zo ging Jus alleen maar eerder iets vermoeden. Ik zuchtte en lag naast Jus op bed. Hij wilde per sé een keer weer wat afspreken dus ik had geen keus. 'Alles goed?' vroeg Jus toen hij mij zo hoorde zuchten. Ik knikte snel. 'Ja, perfect. Kan niet beter.' Jus ging rechtop zitten en keek me onderzoekend aan. 'Wat?' vroeg ik geïrriteerd. 'Gewoon, je doet zo vreemd de laatste tijd. Alsof je iets voor me verbergt of zo. Ik kan het niet helemaal uitleggen.' 'O.' zei ik alleen maar. 'Is het waar dan? Heb ik gelijk. Je kunt alles tegen me zeggen hè. Dat weet je.' Zijn ogen stonden bezorgd. Ik wendde snel mijn gezicht af. 'Ja ik weet het. Maar er is niks.' loog ik. 'Weet je het zeker?' Jus duwde m'n hoofd weer met zijn vinger omhoog en gelijk kreeg ik een flashback. Justin die mijn hoofd optilde en me nog een keer passioneel op de mond zoende. Justin's donkerbruine ogen die me doorboorden. Zijn glimlach die me op dat moment best wel liet smelten. Ik duwde de gedachte snel weg en een trillerige zucht verliet m'n mond. Jus keek me nog steeds vragend aan. Wachtend op een antwoord. Ik keek hem in z'n ogen. Die van hem waren blauw. Heel anders dan die van Justin. Niet zulke ogen waar je in kon verdrinken zoals ik dat wel bij Justin kon. Ik wendde m'n ogen af en knikte. 'Ja, ik weet het zeker. Er is echt niks.' Ik glimlachte even fake en drukte voor het vertrouwen nog maar even m'n lippen op die van hem. Ik voelde Jus wat meer ontspannen worden en hij zoende me terug. 'Ik hou van je, Rose. Ik hou echt van je en ik laat je nooit meer gaan.' zei hij toen ik m'n lippen weer van die van hem had gehaald. 'Ik ook van jou.' mompelde ik. Jus glimlachte en knuffelde me stevig. Nu wist ik zeker dat Jus nooit over die zoen te weten mocht komen. Ik zou Jus kwetsen. Hem pijn doen. En hij zou het me nooit meer vergeven. END OF FRIENDSHIP. Ik werd weer uit m'n gedachten getrokken door Jus. 'Rose, je trilt helemaal? Wat is er in godsnaam? Zeg het gewoon.' Ik schudde weer m'n hoofd en stond op. 'Ik bedacht me dat ik op tijd thuis moest zijn voor iets belangrijks en ik ben al een half uur te laat en ik moet gaan... Sorry. Doei.' Snel drukte ik nog een kus op zijn mond en verliet toen de kamer terwijl ik Jus verbaasd achterliet. Ik moest naar Justin. Ik moest nog echt een keer zeker weten dat hij helemaal niks zou vertellen over die zoen. Tegen niemand maar dan ook echt niemand.