Deel 1

Zo traag als ik kan, stop ik mijn spullen in mijn grote hutkoffer. Vandaag ga ik het huis uit, mijn oude huis. Geloof mij, ik ga het hier ongelooflijk missen. Mijn ouders, mijn lieve kat, mijn tuin en de gezellige rommelboel op mijn kamer. Eigenlijk ga ik zowat alles missen. Maar het is het waard.
Ik verhuis morgen naar mijn nieuwe thuis en ik heb geen flauw idee wat ik ervan kan verwachten. Ze noemen het Annwyfn. Dat is het rijk van mijn vader. Tot nu heb ik bij mensen gewoond. Achteraf bleek dat ik helemaal niet wist wie of wat ik ben, nu wel.
Vorige week was er opeens bezoek. Een knappe man , ik dacht toen dat hij zo’n 35 jaar oud moest zijn, stond in ons deurgat. Ik kon aan mijn ouders hun gezicht zien dat er iets ging veranderen, iets belangrijks.
De laatste tijd voelde ik mijn lichaam gewoon veranderen. Ik rook alles veel harder dan andere mensen, mijn gehoor verbeterde, mijn tastzin verbeterde ook, zelfs mijn lompigheid verdween. Mijn gezicht werd ook eleganter, maar wat die man zei had ik nooit kunnen verwachten.
Ik ben een wisselkind. Mijn echte ouders, vooral mijn vader dan, zijn de koning en koningin van Annwyfn. Ze vonden het beter dat ik bij mensen zou opgroeien, zodat ik rustig en vrij aan mijn leven kon beginnen.
Ze gebruikten een of andere toverdrank die mij menselijker maakte. Alleen werkte die drank maar vijftien jaar, daarna zou ik weer elf worden en was het tijd om terug naar huis te gaan.
Mijn vleugels beginnen er nu langzaam aan door te komen.
Ik ben benieuwd naar wat er mij te wachten staat. Ik ben er honderd procent zeker van dat mijn toekomst er niet hetzelfde uit zal zien als dat van de doorsnee puber.
Ik kan niet te veel spullen meenemen. Ze zeiden dat ik niet te veel kleren, maar wel genoeg moest meenemen. Mijn boeken moeten ook mee, dan heb iets waar ik in kan opgaan als alles tegenvalt.
En foto’s! Hoooopen foto’s liggen al in mijn hutkoffer.

‘Triiiiiiing’
Vandaag is het de dag. Ik moet vertrekken.
Zenuwen gieren door mijn lijf en gaan tekeer als de ergste wervelstorm ter wereld. Het is namelijk niet dat ik zomaar verhuis.
Ik hoor hoe papa de deur opendoet. Gedempte stemmen klinken op vanuit de hal.
‘Faylinn, kom eens naar beneden!’ Roept papa.
Dit is het dan. Zo rustig als ik kan ga ik zo snel als ik kan naar beneden
‘Dag Faylinn’ Zegt de zachte stem van Eirdirsceol, de elf die mij mijn leven heeft verteld.
‘Hey’ Begroet ik hem.
Eigenlijk vertelt zijn naam wie hij is. ‘Eirdirsceol’ betekent ‘bode’. Soms krijgen elfennamen zo’n magische kracht mee, die hun toekomst bepaald. Dat lijkt misschien negatief, net alsof je geen eigen wil hebt, maar dat is helemaal niet waar. Er is een kracht die een naam laat opkomen in je gedachten, een kracht die ieders lot bepaald. Je naam geeft gewoon je karakter weer en is voorbestemd. ‘Faylinn’ bijvoorbeeld, betekent Elfenrijk, wat er dus kort samengevat op neer komt dat ik ‘van belang’ ben in het rijk, namelijk als pinses.
‘Klaar om te gaan?’ Vraagt Eirdirsceol.
‘Bijna, ik moet nog afscheid nemen’
‘Ik begrijp het,’ Zegt hij met een warme glimlach. ‘Ik laat jullie even alleen’
Nu sta ik alleen met mijn ouders in de woonkamer. Er zijn geen woorden, geen goeie woorden om afscheid te nemen. We staren en laten onze tranen de vrije loop. Ik storm op mijn ouders af en geef hen de langste, hardste en meest gemeende knuffel ooit.
‘Ik kom terug, ik beloof het. Zodra ik kan, kom ik’
Mama begint nu nog harder te snikken. Zij wisten ervan. Wie ik eigenlijk ben, maar ze moesten zwijgen. Ze wisten dus ook al van in het begin dat dit moment eraan zat te komen. Ik geef mijn ouders elk nog een knuffel en verdwijn naar mijn vertrouwde slaapkamer.
‘Dit is het dan’ Mompel ik zacht.
Ik snuif de geur van mijn rommelnest nog eens goed op. Ik ga met mijn vingers nog eens langs mijn kast en laat mij een laatste keer neervallen op mijn hemelse matras.
‘Dit is het dan’
Ik grijp mijn hutkoffer en ga de trap af. Iedereen staat beneden al te wachten.
‘Zo, dan denk ik dat het tijd is om te gaan’ Zegt Eirdirsceol.
Ik geef mijn ouders nog een laatste knuffel en lip dat ik hen zal missen. Daar staan we dan alle drie met tranen in de ogen.
‘Het is tijd’ Zei Eirdirsceol.
Hij neemt mijn arm vast, ik kijk nog eens naar mijn ouders en weg zijn we.