Chained

Mathijs POV
Geschrokken hou ik mijn adem in. De man grijnst vals. “Nu ben je niet zo dapper meer” zegt hij. Nog steeds hou ik mijn adem in. “Het zou zo makkelijk zijn, alleen maar de trekker over halen, en alles is voorbij” gaat de man verder. “Nee, alsjeblieft” fluister ik. De man lacht. “En waarom zou ik het niet doen?” vraagt hij. “Alsjeblieft” zeg ik nog een keer. De man denkt even na en komt dan op me af en loopt een rondje om me heen, nog steeds mijn zijn pistool op me gericht. Ik blijf doodstil zitten. Ik heb nooit nagedacht over mijn dood, maar ik had ook nooit verwacht dat het zo zou lopen.
“Voordat ik hier een einde aan maak” zegt de man opeens, waardoor ik opschrik, “wil ik eerst weten wie je net gebeld hebt.” Ik kijk de man aan. Als ik het vertel, dan komt Fay in gevaar. “Waarom wil je dat weten?” vraag ik hopend dat hij me niet meteen neerschiet. “Omdat degene die je gebeld hebt, weet dat jij nog leeft, en misschien wel naar de politie gaat” zegt de man. “Dus, zeg maar wie jij gebeld hebt, dan heb je een kans dat ik dit schatje niet gebruik” zegt hij en hij kijkt even naar zijn pistool. “Nooit” zeg ik. De man duwt zijn pistool tegen mijn slaap. Ik slik en bijt op mijn lip. “Zeg het” sist de man. “N..n..nee” stamel ik. “Dan niet” zucht de man en zijn vinger gaat naar de trekker. “Het was Fay” floep ik eruit en meteen schieten de tranen in mijn ogen. Waarom heb ik Fay verraden? “Goed zo” zegt de man en hij legt het pistool op tafel. “En nu ga jij met mij mee.” Hij pakt me ruw bij mijn arm en sleurt me mee, wat hem makkelijk lukt omdat ik zo ben afgezwakt. Hij sleept me mee de trap af, het hok in. Maar in plaats van dat hij weer weg gaat, pakt hij een paar boeien dat aan de muur hangt, en dat mij nooit is opgevallen en boeit hij mijn polsen. De ketting is zo lang dat ik nog net op het matras kan liggen maar niet meer bij de deur kan. De man gaat weg en sluit de deur. Ik laat me op het matras vallen en begin hard te huilen, iets wat ik al heel lang niet meer gedaan heb.