WS ~ 58

(Nyree)

“Georg, ik zweer het je!” riep ik sloeg zacht op zijn rug. Ergens hoopte ik dat het pijn deed. Slecht karakter had ik, dacht ik lachend. “Doe nou eens rustig Nyree, ik draag je gewoon naar de auto,” “Over je schouder?!” riep ik lachend. “Je bent zo licht als een pluimpje, geen enkel probleem voor deze bodybuilder,” Ik lachte sarcastisch en liet mijn hoofd hangen. Ik had nog nooit zo oncomfortabel gezeten. Of gehangen.

Bill zwaaide geamuseerd naar me toen ik hem radeloos aankeek. Hij gooide mijn krukken op zijn schouder en knipoogde naar me. Iedereen was me gewoon aan het uitlachen! Zouden ze niet eens helpen?! “Ik vraag het nog één keer: Lieve lieve Georg, wil je me alsjebliiieft neerzetten?” Hij lachte en liep met me naar buiten de parking op. Waar hield hij die kracht vandaan om me zo ver te dragen?

“Ik help je gewoon,” lachte hij. Simone opende de auto en hield de deur voor me –ons- open. “Oppassen voor je hoofd,” zei hij lachend en liet me zo voorzichtig mogelijk zakken. “Ik haat je,” mompelde ik. Ik trok mijn benen in de auto. De rest van de band kwam naast Georg staan. “Was het een plezierig ritje?” vroeg Tom geamuseerd. “Ik krijg je ooit nog wel. Ik zet een permanent in je haar terwijl je slaapt.”

Ze barstten in lachen uit. “Oh ik ben zo blij dat we terug zijn Nyree,” lachte Tom en schoof naast me op de achterbank. Ik lachte en stompte hem in zijn maag.